Nog eens picknicken!

Tsja, nu Kobe gestopt is met rugby en Wolf al een hele tijd niet meer mocht spelen, gingen Merel en ik uiteraard ook niet meer picknicken aan de Blaarmeersen.
Tot gisteren dus. Want Wolf staat eindelijk weer op een plein, en het was prachtig weer, dus hadden Merel en ik een rugzakje met boterhammetjes mee. Ze danste om me heen, we liepen zoals altijd langs de tennisvelden en verzeilden op het speeltuintje. Geloof me, blijkbaar is dat nog altijd even leuk voor een quasi negenjarige als voor een zesjarige. Alleen maakte ze er nu meteen maar een filmpje van. En wat doet mama dan? Filmen, natuurlijk. Ik heb alleen het gevoel dat ze nogal vaak naar youtubers kijkt…

We aten er een deel van onze boterhammen op, de rest bewaarden we voor op de pier. En daar bekeek ik ook even onze geocache die daar zit en het blijkbaar nog altijd goed doet.

Eindigen deden we natuurlijk in het clubhuis, en het voelde wel een beetje als thuiskomen: er is in die tijd nog geen haar veranderd, en ook de mensen zijn grotendeels dezelfde.

Eerste picknick van het jaar

Dat ik ze ongelofelijk had gemist, mijn wekelijkse zenmomenten. Daarmee bedoel ik de picknick die Merel en ik houden op de Blaarmeersen tijdens de rugbytraining van de jongens. Vroeger was dat eigenlijk bijna per definitie twee keer per week: ik moest sowieso zelf rijden omdat ik twee jongens meenam, en uit onze straat er nog drie waren en die dus niet samen in één auto konden. Temperaturen hielden Merel en mij niet tegen om te picknicken: zelfs in de vrieskou deden we onze wandeling en aten we onze boterhammetjes. Alleen regen was gewoon niet fijn, en dan bleven we in het clubhuis.

Sinds Wolf in januari 2017 zich bezeerde en dus niet meer kon spelen, reed Kobe al eens vaker mee met de kinderen uit de straat, nog zo’n gemak. Ik reed ook regelmatig zelf, maar dan kon ik niet picknicken want met Merel erbij werd de auto andermaal te klein. Maar in september was Sebastiaan gestopt met rugby, en waren er enkel nog Kobe, Elias en Tije, en dat viel alweer mee natuurlijk.

De laatste keer dat Merel en ik nog gingen picknicken, was eind september: we wandelden de hele vijver rond en genoten intens van een zeemeerminverhaal. Maar toen gebeurde mijn rug, en was het gedaan met wandelen. En picknicken. En eigenlijk zowat alles.

Maar intussen kan ik wel weer wandelen, zelfs na een lastige dag, ook al rijdt Kobe nog steeds meestal mee met Elias of Tije. Elias heeft op woensdag echter maar training van zes tot zeven en niet op vrijdag, en dus spreek ik tegenwoordig vaak af met Erika van Tije wie er rijdt. Vandaag was Tije echter op zeeklas met school, en moest ik per definitie zelf rijden. En aangezien het prachtig weer was en ik me prima voelde, smeerde Merel boterhammetjes, en gingen we eindelijk nog eens picknicken.

Je hoeft maar naar de foto’s te kijken om de vreugde te zien, denk ik dan. Ik ben een gelukkig mens.

Als paddenstoelen uit de grond

Ik vind het eigenlijk wel grappig hoe onze tuin een soort verzamelplaats is geworden. Kobe heeft nogal wat vriendjes in de buurt, en die komen steevast naar hier. Soms spelen ze binnen, maar zodra het goed weer is, zitten ze wel degelijk buiten. Ze weten ook dat ze het eigenlijk niet eens hoeven te vragen als ze op onze schommel willen, dat mag.

Vandaag dus was het plots zonnig, en toen het vier uur was, zat het hier ook plots vol. De twee kleinzonen van de overburen zaten hier, zoals wel vaker, maar hadden deze keer ook hun zusje bij.  Die zat te schateren van plezier met haar grote broer op de schommel. Baran van een paar huizen verderop zat hier ook – dat gebeurt een paar keer per week – en die kwam mee steppen en rollerbladen. Soms zijn er nog meer ook, maar da’s dan meestal afgesproken, heb ik de indruk.

Het leuke is dat die ook weer even ongemerkt verdwijnen als dat ze gekomen zijn. De afspraak met de ouders is ook dat ik hen gewoon buitengooi als het niet past, of ik er geen zin in heb.

Ondertussen was Wolf Merel aan het leren fietsen op haar nieuwe grote fiets. Eigenlijk kan ze het, het is allemaal een kwestie van zelfvertrouwen.

Maar vandaag gaf het me een lentegevoel, al dat gejoel in de tuin.

Zuipnat, of ’t scheelde toch niet veel

Een doodgewone vrijdag, dus ’s avonds met zijn allen naar de rugby. Merel wilde heel graag op de grote speeltuin, en dus parkeerden we aan die kant, en namen de grote zak met de picknick en zo. Ik keek even naar de lucht die stralend blauw was en waar de zon zeer enthousiast scheen, en verklaarde dat de paraplu’s enkel maar ballast gingen zijn. En dus togen de dochter en ik op weg, door de stralende zon.

We installeerden ons op een bankje aan de speeltuin, en meteen voelde ik nattigheid. Letterlijk. Een paar druppeltjes, maar ik zat netjes onder een boom, het zou wel meevallen, het was maar een vlaag.

Hmm.

Na een paar minuten zei Merel: “Mama, zouden we toch niet gaan schuilen? Het begint precies harder te regenen.” Ik keek rond, maar zag niet echt iets schuilenswaardigs, toch niet dichtbij. Behalve dan het piepkleine kleuterhuisje. Ik geef even een foto van vorige keer mee om te tonen hoe groot dat precies is, dat huisje.

img_6723

Enfin, nood breekt wet, dus ik vouwde me in vieren, en geraakte net het huisje binnen. Net op tijd, want toen barstte het onweer stevig los, en was ik wat blij om opgevouwen in een kabouterhuisje mijn boterhammen te kunnen opeten.

Enfin, een half uur, een paar boterhammen, een gigantische onweersbui en een hoop spelletjes ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ later, ondernam ik een poging om weer uit dat huisje te geraken. Wat simpeler lijkt dan het was. Uiteindelijk bleek ‘kont eerst’ het juiste manoeuvre om er weer uit te geraken. Merel kreeg zowat de slappe lach.

Maar we waren dus wel grotendeels droog, dat wel. Oef.

Nog eens een picknick

’t Was precies al even geleden, een echte picknick aan de Blaarmeersen. Maar ik opperde aan Merel de mogelijkheid om in de grote speeltuin te gaan spelen, in plaats van onze standaardwandeling. Het is iets verder wandelen, maar dat vond mijn kleine meid precies niet erg. En de speeltuin zelf? De max, zo bleek.

En de speeltoren is eindelijk afgewerkt

We waren begonnen op 4 april met de speeltoren, die toen nog bestond uit een stapel balken en planken, en twee kartonnen dozen met vijzen. De planning was eigenlijk: klaar tegen 14 mei, de communie van Wolf. Dat ging ook perfect gelukt zijn – alleen de plankjes van de leuningen moesten nog gezaagd en bevestigd worden – als ik mijn voet niet stevig verstuikt had. Meh.

En toen wilde het maar niet stoppen met regenen. Of toch niet lang genoeg, want ik wou echt wel een paar uur kunnen doorwerken, zodat we niet voor niks de hele tafel met cirkelzaag en al naar buiten sleepten.

Enfin, vandaag zijn Wolf en ik er nog eens ingevlogen. We hadden eerder al een stuk gedaan, waarbij ook Kobe en Merel meehielpen en de plankjes vastvezen.

Vandaag hebben we de overige plankjes vastgezet, en nog een extra balkje toegevoegd zodat het dakzeil niet meer flappert.

Eigenlijk ben ik best wel trots op het resultaat, want niet iedereen zou daar zomaar aan beginnen, aan zo’n ding.

En weet je wat het mooie is? Voor het eerst sinds 4 april kan mijn auto ook weer de garage in!

IMG_5147

Onverwacht fantastische dag in Puyenbroeck

Wolf had een tijd geleden fietsexamen op school, onder toezicht van de politie. Blijkbaar was hij daar de beste van de klas, en mocht hij naar de finale vandaag in Puyenbroeck. Ik had hem dus ingeschreven, maar ik vond dat ze wel heel erg weinig info hadden gegeven. We wisten enkel dat we er om negen uur moesten zijn, en dat het tot half twaalf ging duren, zijn praktische en theoretische test.

Bon, ik daar met de drie kinderen naartoe, met het idee om met de andere twee wat rond te lopen en te spelen. Bleek er bij aankomst vanalles te doen te zijn: we kregen elk een dagkaart voor Puyenbroeck, met daarin – normaal voor negen euro per persoon – een zwembadbeurt, ticket voor het treintje (hele dag), de minigolf, de fietsenverhuur, de roeivijver, petanque of krulbol en (in juli en augustus) het verkeerspark. Môh. Daarnaast had de politie zelf verschillende standen opgezet, was er om vijf uur een demonstratie van acrobatisch fietsen, en om half zes de prijsuitreiking. Wij vielen uit de lucht, en toen ik de organisatie erop aansprak, bleek dat de brief die wij gekregen hadden, eigenlijk nog een achterkant had moeten hebben, met alle uitleg. Juist ja.

We bleven even kijken naar Wolfs praktische proef, en terwijl hij daarna theoretisch examen aflegde, gingen wij drietjes op het treintje, het hele park door. Man, dat is daar groot!

Ik liet beide “kleintjes” nog even op de speeltuin, en daarna pikten we Wolf op, die meteen ook nog even op het klimrek wilde. En toen zat er niks anders op dan naar huis te rijden, daar te eten, het zwemgerief te pakken, en terug te rijden. Nog een chance dat we niet de andere kant van de provincie wonen, maar het is toch wel een klein half uur rijden. Maar bon, we hebben ons schitterend geamuseerd in het zwembad, stelden vast dat het toch nog net te koud was voor het buitenzwembad, haastten ons bij het afdrogen, speelden een half spelletje minigolf, huurden dan fietsen omdat mijn voet echt wel pijn begon te doen en het toch wel een eindje was naar het evenementeneiland, en waren net op tijd voor de prijsuitreiking.

Kobe pikte het prijzenpakket van Lucas op (die wist ook van niks en zat inmiddels op een familiefeest), Wolf was 47ste op 122, en wij zagen dat het inmiddels prachtig weer was, en dat we nog drie kwartier de fietsen hadden. En dus maakten we nog een prachtig fietstochtje over een stukje van het domein, met elk een aangepaste fiets en voor Merel een aanhangfiets aan de mijne.

Merel was dan ook compleet uitgeteld op het einde.

Maar wat hebben we hieruit geleerd? Dat, als er nog eens een mooie dag komt deze zomer en we verder niks te doen hebben, dat we ’s morgens al gaan vertrekken, vier van die dagkaarten gaan kopen, en onze picknick meenemen. En dat we er een ganse, prachtige dag van zullen maken, met een roeitochtje en een volledig spelletje minigolf erbij. Zeker weten.

Speeltuin dag drie

Nu ja, ‘dag’ is een beetje overdreven.

Gisterenavond kwam Wolf rond een uur of zeven thuis van vijf daagjes Center Parcs, en hij was een beetje uit zijn lood geslagen omdat oma en opa er waren. Hij had gedacht dat hij gewoon zijn boeltje daar ging kunnen smijten en in de zetel ploffen, en vertellen en knuffelen, en dat was dus niet het geval. Ach ja…

Hij sliep wel serieus lang, tot half elf  – tot het gegil en gekrijs van woest gekriebelde Merel en Kobe hem wakker maakten, zo blijkt *kijkt onschuldig* –  en moest dan nog op ’t gemakje wakker worden. Enfin, het was half twaalf voor we in de tuin zaten en opnieuw konden werken aan de nieuwe speeltuin. We zaagden plankjes, ik boorde ze voor en Wolf vees het tweede platform op zijn plaats. En en passant staken we ook de ladder in elkaar, want dat was eigenlijk nog wel zo praktisch.

IMG_3134

Bart warmde intussen het eten op, we pauzeerden heel eventjes, en deden daarna vrolijk verder: extra balkjes aan de voorkant waartussen het laddertje werd vastgezet, en dan al de relingen waar later nog allemaal plankjes tegen komen.

In totaal zijn we vier uur bezig geweest, en ge ziet met moeite het verschil. Serieus werkje dus, het zit verdorie echt stevig vast, en ik amuseer me te pletter. Maar ik zal toch blij zijn als het af is, geloof me. Om half vijf moesten we al stoppen, want Wolf – wat een sociaal leven, zeg! – moest om vijf uur bij een maat zijn voor een serieus verjaardagsslaapfeestje.

IMG_3135

De glijbaan is er maar voorlopig tegen gezet, die komt naast het laddertje, maar ik moet daar nog de juiste vijzen voor halen. En een extra balkje om ze wat op te hogen.