Geplaatst op

Sneeuwstorm in een glas water

Thuiswerkalarm, alles erop en eraan. Tsja, beter op voorhand gewaarschuwd dan op het moment zelf in de problemen, zoals vorige keer, zeker? Maar die sneeuw, dat was het toch niet. Ja, er is een beetje gevallen, da’s waar. Maar alles kon hier normaal doorgaan. Mijn lunch was helaas sowieso geschrapt, een vergadering bij de tegenpartij. Maar Kobe kon probleemloos naar zijn fagotles, en tegen zes uur stonden er hier twee jongens voor Wolfs verjaardagsfeestje. De derde kon helaas niet. En de geplande Escape Room hebben we ook afgezegd, niet omwille van de sneeuw, maar wel omdat een van hen net een paar dagen ziek was geweest en dus nog niet helemaal op zijn plooi was. Tsja, Wolf was er vorige zaterdag gaan slapen en had toen ’s nachts moeten overgeven. Hij is toen de maandag en dinsdag thuis gebleven, duidelijk grieperig, en hij heeft duidelijk zijn maten aangestoken. Tsja…

Maar blijkbaar lieten ze het niet aan hun hart komen: er werd chips en frisdrank naar boven gesleurd, en ze hebben de hele tijd spelletjes zitten spelen op hun computers. Tegen elf uur was het welletjes, heb ik ze richting bed gestuurd, en waren ze ook vrij snel stil, had ik de indruk.

Allez bon, we hebben de sneeuwstorm van februari 2018 toch overleefd…

 

Geplaatst op

Vervelen? Daar heb ik geen tijd voor…

Nu ik weer wat meer mobiel ben – lees: langer op karakter rondcross – moet ik ervoor waken dat ik niet overdrijf. De kinesist stelde vanmorgen vast dat de peervormige spieren aan de zijkant van mijn bekken wat overwerkt zijn: zij moeten alles stabiliseren, en dat is geen sinecure.

Deze morgen heb ik dan ook meer dan een uur in de auto gezeten: Wolf op zijn examen afgezet, Bart naar kantoor gebracht, en dat allemaal in de sneeuw. En dan verder gereden – de R4 lag er perfect bij – naar de kine dus. En deze namiddag was er algemene personeelsvergadering, waar ik wel bij wilde zijn wegens een aantal agendapunten die wel een impact hebben. Ben ik de hele tijd op mijn stoel blijven zitten? Nee, dat lukt echt nog niet, en dus ben ik beginnen ijsberen.

Maar het doet wel goed om af en toe opnieuw onder de mensen te zijn. Ik ben geen sociaal type, maar bij momenten iemand zien, doet wel deugd.

 

Geplaatst op

Sneeuwpret

Gisterenvoormiddag had het enthousiast gesneeuwd, maar tegen ’s avonds was alles alweer gesmolten. Enkel Wim stond nog dapper te wezen, maar tegen deze morgen was zijn hoofd er al afgedonderd…
Ik kon nog probleemloos Bart naar kantoor en Wolf naar school brengen voor zijn examen, maar dat was het dan ook ongeveer. Kwart over acht vielen er al dikke vlokken, en we waren gelukkig nog net de sneeuwproblemen voor. Ik had een bespreking met de directie – ja ik weet het, ik ben in ziekteverlof, maar ik doe wel nog steeds de website en dergelijke – maakte snel wat sneeuwfoto’s van de school, en ben daarna in een sprookjesachtig landschap naar huis gegleden, met Wolf al meteen mee. Ha ja, die ging de bus nemen, maar daar kon je lang op wachten, en ik was er nu toch. Nog een chance, want achteraf hoorde hij van klasgenoten dat die écht lang hadden staan wachten, en op Mariakerkebrug stonden inderdaad ook al auto’s vast, en waren er mensen ijverig aan het duwen. Tsja…

Om kwart voor vier kwamen twee doornatte kinderen door de dikke sneeuwvlokken aangestapt, maar die vonden het zalig. Nadat ze wat opgewarmd waren, een vieruurtje en warme choco hadden binnengespeeld en hun huiswerk hadden gemaakt, trokken die opnieuw naar buiten, dit keer om een gigantische bal te maken – Willie Bal, don’t ask – en een soortement glijbaan. Dat lukte niet erg goed, ook al omdat wasmanden nu niet bepaald zo goed glijden, maar ze hebben zich wel ongelofelijk geamuseerd. Het was al compleet donker toen ze, onder voortdurend gegiechel en gegoefel, uiteindelijk toch binnen kwamen. Doornat, dat ook, en met bevroren handen.

Intussen was het geen goed idee meer om nog veel met de auto rond te rijden: alles was spiegelglad, en veel wegen zaten strop. Zo zat ook Meulesteebrug potdicht, en ik vermoed dat ik meer dan een uur onderweg zou geweest zijn om Bart op te halen. Die is dan maar te voet naar huis gekomen, een half uurtje stappen, en ook hij was behoorlijk nat. Tsja…

Maar een warm, gezellig huis, met kaarsen en een knapperend haardvuur, maakt toch veel goed. Mijn hart gaat uit naar de mensen die nu buiten moeten slapen, of in een onverwarmd, tochtig huis…

Geplaatst op

Wim

Dat het deze morgen plots aan het sneeuwen was, moet ik u niet vertellen. Dikke stevige vlokken dwarrelden vol enthousiasme naar beneden, en mijn pa belde dat hij niet kwam eten, dat hij de rit niet zag zitten. Heel begrijpelijk, ik was van plan geweest om even naar de markt te gaan, maar had ook wijselijk besloten om dat toch maar niet te doen.

De sneeuw bleef vallen, en het bleek van die stevige, dikke plaksneeuw te zijn, het soort sneeuw dat we hier amper krijgen, en waar van je dus moet profiteren.

Dat deden de kinderen ook prompt: alle drie trokken ze de winterjas aan, stevige schoenen en handschoenen, en stormden ze de tuin in. De sneeuw bleek ideaal voor het rollen van dikke grote sneeuwballen, en het maken van een kanjer van een sneeuwman, meteen Wim genaamd. Op het einde kwam zelfs papa meehelpen.

Het resultaat mocht er zijn:

Ik heb het eten maar wat uitgesteld, want ze waren ongelofelijk mooi aan het spelen ^^

Ze waren wel allemaal redelijk bevroren en vooral ook wel nat, maar niks dat een lekker warm huis en een warme maaltijd niet oplost. En voor die ene keer dat ik zelf kookte, en dus niet Bart, kwam ons pa dus niet eten wegens de sneeuwval. Het was een Ardeens gebraadje met rozemarijn, honing, met geglaceerde wortelen van bij den boer (extra smaak, bedankt, Nelly!), en gans op het einde een paar sneden kaas ertussen. Oh, en pommes duchesse. Gevolgd trouwens door een ijsbûche van karamel met beurre salée, en straks nog misérable… Niet goed voor de calorieën, maar wel gigantisch lekker!

IMG_3453

In de namiddag zochten Merel en Kobe – Wolf was aan het studeren voor zijn wiskunde – nog iets om te doen, en ik gaf ze het idee om broodfiguren te maken, wat ze prompt ook deden. Ik moet toegeven: ze waren eigenlijk best lekker.