Paranoïde auto

Ik ben ongelofelijk blij met mijn Skoda Eniaq, het is een ronduit fantastische auto, volledig elektrisch en super gerieflijk. Bart had geen betere auto voor mij kunnen kiezen.

Maar er is één ding dat zo langzamerhand, na anderhalf jaar, serieus op mijn zenuwen begint te werken: het ding is ongelofelijk paranoïde. Ja, ik weet het, het is wellicht een instelling, maar ik ben te lui om daar naar te gaan zoeken. Het lijkt me ook geen eenvoudige instelling om op te zoeken: de auto zet zichzelf voortdurend op slot, of op zijn minst gedeeltelijk.

Ik bedoel: als ik in de buurt kom met mijn sleutels, begroet hij mij en gaat het slot van mijn deur. De rest van de deuren blijft echter op slot, en ik moet een keer of drie op mijn afstandsbediening duwen vooraleer ook de andere deuren van het slot gaan. Ik let daar niet altijd op, zodat ik soms al neerzit op mijn stoel terwijl Merel of Kobe nog staan te koekeloeren aan hun deur. Idem voor bijvoorbeeld het klepje van de lader: ik stap uit de auto, wil de lader insteken, maar dan moet ik eerst ergens mijn sleutels zoeken om alles open te zappen en pas dan dat klepje te kunnen openen. Idem voor de koffer: als ik in de auto zit, is standaard die koffer op slot en moet ik hem echt manueel nog eens openklikken wanneer pakweg Wolf gerief in de koffer wil zetten.

Maar ook: ik kom in de buurt, hij gaat open, maar gaat na een tiental seconden weer op slot. Als ge dus eerst uw vest durft uitdoen voordat ge uw deur opent, moet ge alweer grabbelen naar uw sleutels. Serieus!

Ik vermoed dat dat een instelling is die carjacking moet voorkomen, maar hier in ons Vlaamse landje is dat eerder storend dan praktisch.

Misschien moet ik toch ne keer de handleiding gaan zoeken of ik dat kan veranderen. Of ik blijf gewoon vloeken op dat paranoïde ding.

Pharen

Of grootlichten, zo u wil. Ge weet wel, uw vérstralers van de auto, uw grote lichten, dedie die ge aanzet als het stekkedonker is en er geen ander verkeer is dat ge kunt verblinden.

Awel, met die pharen hebben wij eigenlijk op het larpweekend goed gelachen. Het was trouwens niet de eerste keer: toen ik met Jarne naar Aether reed langs van die kleine weggetjes, hadden we al opgemerkt dat die lichten zich wreed wijs gedroegen: wanneer ge ze aanzet, flashen ze niet gewoon aan, maar gaan ze echt open als een gordijntje, als een lichtsabel die zich ontvouwt. Jarne en ik hebben daar ook toen mee zitten spelen en ze zeker tien keer aan en uit gezet. Want ook bij het uitzetten vouwen ze zich precies dicht naar één puntje.

Afgelopen zaterdagnacht, toen ik met Julie naar de spoed reed, moesten we daar opnieuw mee lachen. We hebben er grandioos mee zitten spelen, maar ook nog een extra dingetje ontdekt: zodra er ergens tegenlicht is, gaan de lichten zichzelf bijsturen. Als in: niet gewoon minder straf gaan, maar bijvoorbeeld als er links een tegenligger komt, gaat het linkergrootlicht beetje bij beetje dicht, je ziet het zo minderen.

Allez, ik geef u op een briefje: als ge ’s nachts tussen vier en half zes langs quasi verlaten Nederlandse wegen rijdt, is het eigenlijk nog wel een bijzonder amusante manier om wakker te blijven.

Zo ne Skoda Eniaq, da’s een gerief, jong.