Geplaatst op

Lectuur: “Rhythm of War” (The Stormlight Archive #4) van Brandon Sanderson

Deel 3 was al geleden van in januari, en ondertussen heb ik tal van andere boeken gelezen, waaronder nog een reeksje fantasy van Joe Abercrombie.

Maar deze bleven wel degelijk in mijn hoofd spoken en dus ging ik nog eens voor een klepper van meer dan 1200 bladzijden. Nee, zelfs ik begin niet lichtzinnig aan een dergelijk boek.

Was het het waard? Oh ja. Net zoals de vorige drie delen krijgt ook deze vlotjes 5 sterren van mij, en ook al is het zo’n klepper, dan nog is het telkens weer jammer wanneer hij uit is, en smaakt het naar meer.

We zitten opnieuw bij dezelfde hoofdpersonages, maar er komt een aantal nieuwe personages bij, enfin, toch als hoofdpersonages met een eigen point of view. De hele oorlog wordt daardoor opnieuw een pak genuanceerder, er is geen wit of zwart en elke partij is overtuigd van zijn eigen gelijk.

Wat ik vooral ook mooi vind, is dat een van de hoofdpersonages, een van de meest overtuigde strijders, Kaladin Stormblessed, stevig gebukt gaat onder PTSD, ofte een trauma dat hem verhindert zijn heldenrol op te nemen. Hij moet een andere manier zien te vinden om mee te draaien, een vredelievende rol op zich nemen, en hij mag alle twijfels laten zien, hij mag blokkeren.

Ja, ook in dit boek toont Sanderson zich een meester. Qua plot zitten er eigenlijk nergens dei ex machina tussen, het lijkt allemaal plausibel en zit ongelofelijk mooi in elkaar. En toch blijft het bij momenten gigantisch spannend…

Ik blijf enorme fan, jawel.

Geplaatst op

Lectuur: “Oathbringer” (The Stormlight Archive #3) van Brandon Sanderson

Ik blijf nog even bij de lectuur: ik zit wat achter qua besprekingen en aangezien ik nog in quarantaine zit, is er hier niet zo veel te melden…

Na nummer 2 is ook nummer 3 uit deze reeks een stevige klepper van maar liefst 1280 bladzijden, maar eigenlijk kan je er ook niet echt in schrappen, denk ik. Soms lijken bepaalde passages overbodig of niks met het verhaal te maken te hebben, maar later wordt daar dan toch weer naar verwezen of zat er een detail in dat toch belangrijk wordt.

Over de plot kan ik eigenlijk weinig zeggen: Sanderson heeft een heel eigen wereld, een heel eigen universum gecreëerd, zodat alles wat ik erover zou zeggen, compleet bizar zou lijken voor wie de eerste boeken niet heeft gelezen.

We krijgen – gelukkig – nog steeds dezelfde drie hoofdpersonages, maar een aantal nevenpersonages treedt steeds meer op de voorgrond, ook al leken ze in de eerste boeken insignificant. En ja, zoals vanouds zijn er ook enkele gesneuveld, zo hoort dat, en bij sommige vind je dat jammer, bij andere is het eerder van “Oef!”. Alleen zit er niet bij elk personage evenveel evolutie in. Waar Shallan en vooral Dalinar veel meer ‘vlees’ aan het personage krijgen, en je bij Dalinar meer en meer inzicht in zijn verleden en zijn karakter krijgt door onder andere verhalen uit zijn verleden, is Kaladin eerder statisch. Jammer, want hij is sowieso getormenteerd – ook dat hoort zo – en eigenlijk een van de meer intrigerende personages. Tsja.

De plot zelf neemt intussen epische vormen aan: er zitten een paar stevige WTF?’s tussen, de goden blijken geen goden te zijn, of net wel, naast de fysieke wereld is er intussen ook een deel in de schaduwwereld, en de mensen moeten een groot deel van hun gebied afstaan aan de parshmen.

Sanderson is, zoals in zijn andere reeksen, een meester in het opbouwen van vreemde werelden. Ja, als je die ten gronde zou analyseren, ben ik er zeker van dat je een aantal inconsistenties en misschien zelfs gaten zou vinden. Mij zijn ze in elk geval niet opgevallen, en ik ga voluit voor het leesplezier. En is er ergens iets dat niet helemaal klopt, dan veeg ik dat met de glimlach onder de mat. Want ik ga uren – letterlijk, uuuuren – weg van deze wereld richting Roshar niet laten vergallen door details. Ik geniet.

Geplaatst op

Lectuur: “Words of Radiance” (The Stormlight Archive #2) van Brandon Sanderson

Wat een rollercoaster zeg! Dit boek krijgt op Goodreads maar liefst een score van 4.73 op 5, en ik snap dat best. Had het eerste deel nog te lijden onder het situeren van de wereld, het ‘klaarzetten’ van de personages, dan hoeft Sanderson daar nu alvast geen tijd meer in te steken.

Ja, hij gaat nog regelmatig flashbacks gebruiken om meer duidelijkheid te scheppen over de achtergrond van zijn personages – met schokkende onthullingen bij momenten – en er zijn ook nog beschrijvende passages, vooral waar het om politiek gaat, maar in dit boek zit veel meer actie. Veel meer verontrusting, ook.

Dat de drie hoofdpersonages beetje bij beetje samenkomen, dat was uiteraard te verwachten – en de bedoeling, vermoed ik. Alleen is het mooi hoe Sanderson het aanpakt, niet volgens de geijkte wegen, maar toch telkens met een twist.

Over de plot zelf ga ik niks vertellen: dat lukt niet zonder er spoilers van te maken, is het niet voor dit boek zelf, dan is het voor boek één. Maar het draait nog steeds om Kaladin Stormblessed, de soldaat die opgeklommen is, Shallan Davar, de intussen iets minder naïeve edeldame, en Dalinar Kholin, nog steeds getormenteerde nonkel van de koning en de eigenlijke machthebber. Sommige nevenpersonages zijn verdwenen – net zoals George Martin draait Sanderson zijn hand er niet voor om om personages te laten sterven – maar er zijn dan weer andere bijgekomen.

Er zat een aantal razendspannende scènes in, sommige stukken lees je dan ook gewoon in een rotvaart door. En ja, je leeft mee met de personages, want ook al zullen de echte hoofdpersonages misschien niet meteen sterven, ze zullen sowieso niet gespaard blijven.

1200 + pagina’s? Jawel, laat maar komen.

Geplaatst op

Lectuur: “The Way of Kings” (The Stormlight Archive #1) van Brandon Sanderson

Eerst had ik “A beautiful boy” van Vikram Seth ter hand genomen, maar dat bleek 1500 bladzijden te zijn, en dat zag ik even niet zitten. Ik had meer zin in stevige fantasy, en ik was eigenlijk al behoorlijk fan van Brandon Sanderson na de zeven boeken van de Mistborn Trilogy.  Op Goodreads zag ik dat zijn Stormlight Archive eigenlijk nog hogere scores kreeg, en dat zag ik dan wel volledig zitten. Alleen zag ik pas, toen ik al aan het lezen was, dat de boeken ook elk een duizendtal pagina’s zijn, met voorlopig vier boeken van een geplande reeks van tien. Tsja, dan was ik misschien beter toch bij Seth gebleven?

Toch was het met ietwat gemengde gevoelens dat ik de eerste 600 pagina’s las – toen ik dat opmerkte, zei Bart: “Hoort gij nu uzelf dat zeggen?” – aangezien ze vooral het schetsen van een zeer uitgebreide wereld zijn. Ja, het boek begint met een gigantische actiescène die al meteen de toon zet over de soort magie en gevechten en zo, maar toch… Daarna worden vooral de drie hoofdpersonages om beurt geschetst: Kaladin Stormblessed, een gedesillusioneerde soldaat die ongegrond tot slaaf is gemaakt; Shallan Davar, een jong naïef meisje van adel dat noodgedwongen op eigen benen moet proberen staan als geleerde, en Dalinar Kholin, een generaal en vechtmachine, en helaas ook de oom van de huidige koning.

Sanderson schetst de samenleving dus vanop drie niveau’s: de lage, onbeduidende stand, de middelhoge adel, en de absolute top van het koninkrijk. Hij begint in medias res maar keert heel regelmatig terug via flashbacks naar het verleden om meer duidelijkheid te geven over bepaalde politieke situaties en persoonlijke trauma’s van zijn personages. Sommigen vinden dit een manier om aan info dump te doen, maar flashbacks zijn al sinds Homeros daar de ideale manier voor: je hebt tegelijkertijd én meer info, én je kan in de andere hoofdstukken de plot vooruit doen gaan.

Je ziet al op voorhand dat de drie hoofdpersonages uiteindelijk met elkaar in verband zullen komen te staan, ook al liggen ze in het begin mijlenver uit elkaar. Maar de opbouw van de wereld verloopt soms wat traag, en vooral de hoofdstukken rond Shallan durven zelfs al eens aan de saaie kant te zijn. Aan de andere kant: alle info daar is noodzakelijk voor het verdere verloop van het verhaal, dat weet je als lezer ook wel.

Na zo’n bladzijde of 600 komt er echt vaart in het verhaal: de wereld staat er en de plot mag zich eindelijk ontwikkelen. En dan is Sanderson weer op zijn best: politieke intriges, magische mogelijkheden die zich ontvouwen en waar de personages zich zelf niet eens bewust van waren, gelaagde karakters… Al zit er niet bepaald veel evolutie in het karakter van Kaladin, nochtans een van de meer intrigerende personages. Hij valt van de ene levenssituatie in de andere maar blijft dezelfde wantrouwige, grimmige, gedesillusioneerde jongeman. Tsja. Niet alles kan even top zijn.

Maar dit boek krijgt toch ook vlotjes 5 sterren van mij: een mooi uitgewerkte wereld, onversneden amusement, compleet escapisme en heel erg meeslepend. Vintage Sanderson, zou ik zeggen, en daar kan er niet voldoende van zijn. Op naar de volgende 1000 bladzijden!