Lectuur: “Cloud Atlas” van David Mitchell

Ik geef toe, dit is een van de vreemdere boeken die ik recent heb gelezen. Het begint met een verhaal ergens midden in 1800, met een notaris die terugkomt van een reis langs de Chatham Isles, ziek wordt en behandeld wordt door ene dr. Goose. Midden in zijn reisverslag breekt het verhaal af, en ik dacht zelfs dat mijn ebook niet correct was ingeladen. Blijkt dus de bedoeling te zijn, want we springen naar 1931, waar een gefrustreerde componist/playboy/geldverspiller in dienst van een bekende maar zieke componist, het dagboek van het eerste verhaal vindt. Hijzelf schrijft brieven over zijn belevenissen naar een vriend, die plots opduikt in een derde verhaal als wetenschapper die de gevaarlijke nucleaire reactor van Seabord aan de kaak wil stellen.

En zo gaat het eigenlijk verder, maar we keren op een bepaald moment ook gewoon terug:
1. 1800s, de zieke notaris – schrijft een dagboek
2. 1931, de jonge, ambitieuze componist – vindt dagboek van 1
3. 1970, een jonge journaliste – geholpen door een wetenschapper, vriend van 2
4. een hilarisch stuk over een uitgever die tegen zijn wil in een rusthuis/gevangenis verzeilt en een manuscript krijgt over de dood van 3
5. een “in een tank gekweekte” fabricant, Sonmi, vertelt hoe ze een bewustzijn heeft gekregen en daardoor een halve revolutie heeft gecreëerd
6. een verre toekomst waarin de wereld duidelijk vrijwel volledig vernietigd is en enkele groepen mensen nog proberen te overleven. Een van hen vindt een opname van nr. 5
5. het verhaal rond Sonmi gaat verder
4. de uitgever slaagt erin te ontsnappen en krijgt deel twee van het manuscript
3. …

Enfin, het wordt wel duidelijk dat het eigenlijk zes aparte verhalen zijn die op een of andere manier met elkaar zijn gelinkt. De eerste kunnen nog waar gebeurd zijn, vanaf 5 wordt het pure science fiction.

Mitchell kan schrijven, en het boek is al bij al intrigerend, maar soms ook extreem verwarrend. Vond ik het goed? Goh ja, eigenlijk wel, maar niet echt super. Had voor mij niet bij de klassiekers gehoeven.

Lectuur: “Evershore (Skyward #3.1)” van Brandon Sanderson

Na de twee vorige novelles uit Skyward Flight wordt deze keer Jorgen als hoofdpersonage uitgelicht. Hij was de vluchtleider van Skyward Flight, maar ook de zoon van twee belangrijke politici op Detritus.  SPOILER ALERT: was, want de Superiority heeft hen verraden en zijn ouders gedood. Jorgen worstelt met zijn eigen beginnende cytonic krachten, maar Spensa is nog steeds spoorloos en kan hem niet helpen.

En dan komt er een bericht binnen van Evershore, de planeet van de Kitsen, kleine vosachtige wezens die ook tegen de Superiority vechten. Ze zouden enkele van Jorgens mensen als gijzelaars hebben. Maar zijn de Kitsen wel te vertrouwen? Wat willen ze precies? En wat kan Jorgen daaraan doen?

Opnieuw een amusant en deze keer ook veel evenwichtiger kortverhaal van Sanderson in de Skyward wereld. Ik kijk echt uit naar meer, en dat meen ik.

Lectuur: “ReDawn (Skyward #2.2)” van Brandon Sanderson

Deze tweede novelle van Sanderson rond Skyward Flight focust deze keer op Alanik, een ‘alien’ van de boomplaneet ReDawn. Nadat ze per ongeluk verschenen was op Detritus, de planeet waar de hoofdreeks om draait, zoekt ze nu daar weer haar toevlucht wanneer de politiek op haar thuisplaneet helemaal fout loopt. Spensa is er niet, maar Jorgen, FM en Rig wel, en samen met hen zal ze tegen de Superiority ingaan, zowel op Detritus als op ReDawn.

Meer hoef ik hier niet te vertellen, dat zou enerzijds toch tot spoilers leiden, en anderzijds snap je er toch geen barst van als je de rest van de reeks nog niet hebt gelezen. Deze ‘aflevering’ is wel wat volwassener, vond ik: minder romantisch tienerdrama, meer politiek gekonkel, en zo heb ik het wel graag, ja. En zoals altijd bij Sanderson zit het weer zeer goed in elkaar, netjes gelaagd en met verrassende maar niet ongeloofwaardige wendingen.

Alweer een fijn tussendoortje, ja.

Lectuur: “Sunreach (Skyward #2.1)” van Brandon Sanderson

Eerst ging ik de drie novelles in de reeks Skyward samen bespreken, maar toen dacht ik dat ik hier nog een maand in de zetel lig te niksen en wellicht niet zo veel stof ga hebben om te schrijven, zodat ik ze nu toch maar apart neem. Het is ook niet alsof ze zo kort zijn, deze had toch ook 208 pagina’s.

Deze drie novelles worden ook wel ‘Skyward Flight’ genoemd, omdat ze niet over Spensa gaan, het hoofdpersonage van de Skyward reeks, maar over leden van haar flight team die op zich ook wel een belangrijke rol spelen in de verhalen, maar toch in de achtergrond blijven.

Het eerste van de drie focust op FM: een van de pilotes uit Spensa’s team die aan de slag gaat met de Taynix, de slakachtige wezens die instaan voor de hyperdrive. Samen met Rig probeert ze uit te vissen hoe ze ze dingen kan laten doen, zoals hyperjumpen. Ondanks alles moeten ze toch Alanik, de alien die bij hen hulp kwam zoeken, wakker maken uit haar coma omdat ze er niet in slagen de hyperdrive te beheersen.

Samen gaan ze minister Cuna redden van Sunreach, een wetenschappelijk onderzoeksstation bij een gigantische starpod, nog een ander alien wezen.

Klinkt deze plot wat jong? Klopt. Er zit ook een ontluikende romance in, wat de novelle al helemaal young adult maakt, maar het blijft vlot geschreven en is een leuk tussendoortje, maar meer ook niet.

Lectuur: “Cytonic (Skyward #3)” van Brandon Sanderson

Bon, na boek één en twee kon ik natuurlijk niet anders dan ook de derde in de reeks Skyward te lezen. Niet dat ik het erg vond: dit is echt een laagdrempelige, bijzonder vlot geschreven en toch meeslepende science fiction.

Spensa heeft haar avontuur in de Superiority ternauwernood overleefd, weet intussen wat de hyperdrives zijn, en is vooral ook te weten gekomen dat de Superiority van plan is een ultiem wapen in te zetten dat ze onmogelijk kunnen controleren. Zelf heeft ze wel enige noties van wat dat geheime wapen precies betekent en vermoedt dat haar cytonics daar op een of andere manier mee verwant is. En dus kan ze niet anders dan zich alweer in een onmogelijk avontuur storten…

Zoals eerder al gezegd: compromisloze science fiction zoals die hoort te zijn, niet te ingewikkeld maar ook weer niet simplistisch, en met een fijn verhaaltje.

Yup. Laat maar komen, die kortverhalen.

Lectuur: “Starsight (Skyward #2)” van Brandon Sanderson

Deel één van Skyward was me zodanig goed bevallen, dat ik daar meteen ook deel twee achter plakte, zoals ik wel vaker doe met reeksen.

Let op: minor spoilers! Spensa blijft het hoofdpersonage, en intussen is ze erin geslaagd om effectief piloot te worden, alle problemen ten spijt. Ze heeft haar schip, M-Bot, wat voor de nodige bizarre plotwendingen zorgt, maar vooral: ze gaat op zoek naar de geheim van de  hyperdrive in het centrum van het heelal, enfin, toch hetgeen dat bestuurd wordt door diezelfde Superiority die haar eigen planeet aanvalt.

Sanderson blijft op hoog niveau qua world building: ook hier blijft alles bijzonder aannemelijk en geloofwaardig. Een fijn puntje vond ik dat er een soort aliens tussen zit die niet echt een bepaald gender hebben – tenzij ze klaar zijn om voor nageslacht te zorgen – zodat naar hen verwezen wordt als they/them, en dat werk bijzonder verfrissend.

Het hoofdpersonage groeit uiteraard, wordt volwassener, leert uit haar fouten en ervaringen en evolueert, zoals het in een goede young adult hoort.

Blijft steengoeie science fiction, dus.

Lectuur: “Skyward (Skyward #1)” van Brandon Sanderson

Jawel, alweer een reeks van Sanderson, maar ik ben dan ook echt wel fan, zowel van zijn schrijfstijl als van zijn ongebreidelde fantasie.

Deze keer brengt Sanderson ons niet in een fantasysetting zoals zijn Cosmere, maar wel in onvervalste science fiction met ruimtereizen en aliens en andere planeten en al.

Spensa leeft ondergronds op een planeet die al jarenlang belegerd wordt door de Krell. Ze droomt ervan om zelf piloot te kunnen worden en op die manier de Krell te bevechten, maar… haar vader was ooit een beroemde piloot die op een bepaald moment om onbegrijpelijke redenen zijn eigen team heeft aangevallen. Dat zorgt ervoor dat ze zo goed als geen enkele kans heeft om zelf ooit piloot te worden. Maar wanneer de Krell hun aanvallen verdubbelen, verandert de situatie, zeker als ze zelf een in van de grotten een grote ontdekking doet…

Sanderson schrijft hier bijna young adult aangezien de hoofdpersonages, goh, een jaar of 16 zijn? Maar terwijl de focus natuurlijk ligt op wat Spensa meemaakt en je daardoor ook haar persoonlijke evolutie krijgt, is het echt wel meer dan dat. Opnieuw zit de wereld bijzonder goed in elkaar, lijkt alles zeer logisch en vallen er zeker geen duidelijke gaten te bespeuren.

Een snel maar zeer fijn tussendoortje.

Lectuur: “The Stone Sky” (The Broken Earth #3) van N.K. Jemisin

Oi, ik zit precies een beetje achter met mijn boekbesprekingen. Vooruit met de geit dus!

The Stone Sky is het derde boek van de Broken Earth Trilogie die ik hier al gedeeltelijk besproken heb, en waarbij ik dus verder ga op die besprekingen.

In dit derde boek krijg je drie hoofdpersonages uit wier standpunt je de gebeurtenissen meemaakt: nog steeds Essun, die intussen een Tienring of hoger is, en haar dochter Nassun die minstens even sterk is maar absoluut niet formeel getraind. Daarnaast krijg je nog een derde verhaal dat – en het duurt eventjes voor je dat ook echt door hebt – de oorsprong van de hele samenleving en het probleem vertelt, aan de hand van een personage dat duizenden jaren later wel degelijk nog rondloopt en een impact heeft op beide hoofdpersonages.

Waar boek twee een overgangsboek was, brengt boek drie echt alle losse draadjes samen en breit die tot een fantastisch mooi, consistent geheel. De emoties gaan diep, het voelt, ondanks het science fictiongehalte, ook allemaal heel echt aan, en het geeft ook een ongelofelijk mooi beeld over moeder- en vaderschap.

Alle vragen die zich stelden in de eerste twee boeken, worden hier beantwoord en het is een pracht van een finale. Het boek bleef ook nog echt lang in mijn systeem hangen, ook al was ik intussen al lang in een ander boek bezig. Mijn gedachten keerden regelmatig terug naar de verhaallijnen, de emoties, de pijn, tsja, alles eigenlijk.

En dat, dat definieert in mijn ogen toch wel een goed boek, ja.

Lectuur: “The Obelisk Gate” (The Broken Earth #2) van N.K. Jemisin

Boek twee van The Broken Earth, en de wereld is uiteraard zoals ik hem hier heb beschreven.

Hoewel… (Spoiler alert!)

Alabaster Tenring heeft in het vorige boek de wereld, euh, kapot gemaakt, als die al niet kapot was. Hij heeft namelijk The Fifth Season of all seasons veroorzaakt door het continent in twee te scheuren, met een verwoestende reeks uitbarstingen en aslaag tot gevolg.

En nu, nu moet Essun uiteraard met de gevolgen leven, zeker wanneer Alabaster haar als mogelijke opvolger probeert op te leiden om diezelfde wereld toch maar te redden.

En intussen is er de tegenwerking van de guardians en vooral ook het lot van haar dochter, een zo mogelijk nog sterkere orogene met een heel eigen willetje.

Het verhaal meandert tussen de twee personages, waarin al van in het begin duidelijk is dat die twee plotlijnen elkaar onlosmakelijk beïnvloeden en ook zullen samenkomen. De wereld blijft geniaal in elkaar zitten, met alle twijfels en problemen die een uiteenvallende samenleving met zich meebrengt. Het ecologische en racistische thema blijft sterk aanwezig, maar toch opnieuw net onderhuids.

Helaas is dit vooral een overgangsboek: alles uit het eerste boek wordt nu in stelling gebracht voor de grote finale in boek drie. Je voelt de richting waarin het zal gaan, maar qua einde kan het nog alle kanten uit, want Jemisin is niet bang om een personage te laten sterven, of haar hoofdpersonages onpopulair te maken door hen zelf ook ganse dorpen te laten uitmoorden.

Intrigerende lectuur, en eigenlijk loopt het dus naadloos over in boek drie. Later meer, dus.

Lectuur: “The Fifth Season” (The Broken Earth #1) van N.K. Jemisin

Geen idee meer hoe of wat, maar het was Jonas die dit aan het lezen was, behoorlijk goed vond, en waardoor ik dan maar dit als volgende reeksje las.
Stevige science fiction, die wel zwaar op de maag ligt.

De premisse is dat de aarde kapot is: er is – voor zover we weten – maar één continent meer, dat voortdurend geteisterd wordt door aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en tsunami’s. Om de zoveel tijd is één van die uitbarstingen gewoon zodanig groot dat het het hele ecosysteem van de aarde verstoort, en zelfs het leven van de mensen in gevaar brengt: een fifth season. Winters die jaren duren, aslagen die vrijwel alle begroeiing onmogelijk maken, gebrek aan licht waardoor sowieso niks meer groeit…

Maar de dieren zijn geëvolueerd, waardoor de meeste soorten erin slagen deze catastrofale periodes te overleven. En ook de mens is blijkbaar geëvolueerd, want er bestaan nu orogenes, mensen die de vijandelijke aarde kunnen beïnvloeden, aardschokken tegen gaan en uitbarstingen stil leggen. Alleen kunnen ze die dan ook veroorzaken, wat hen letterlijk levensgevaarlijk maakt, en waardoor ze vaak, zodra het geweten is dat ze een orogene zijn, gelyncht worden. De meeste worden meegenomen door guardians om een formele opleiding te krijgen tot ze ongevaarlijk zijn voor de maatschappij en ingezet kunnen worden waar nodig.

Bon, dat is dus de wereld, en dat is behoorlijk wat.

We volgen drie personages: eentje in het heden, eentje in het verleden en eentje in de jij-vorm geschreven, wat soms wel vreemd aandoet. Maar geloof me, daar is een reden voor en die wordt in de loop van het boek wel duidelijk.
Jemisin ontrolt haar wereld beetje bij beetje door de ogen van de drie personages die alle drie orogenes zijn: een kind, een jonge vrouw en een moeder die haar zoontje kwijtspeelt.

Meer kan ik eigenlijk niet vertellen zonder echte spoilers, maar het is een op zijn minst intrigerende wereld. Jemisin schrijft vlot met telkens een licht andere stijl per personage. En de wereld zit bijzonder goed in elkaar, ik heb in elk geval geen hiaten ontdekt. En uiteraard is dit een commentaar op racisme, ecologie, overlevingsstrategie, maar dat ligt er niet vingerdik op.

Ik heb alvast genoten en begin meteen aan deel twee.