Van Den Broecke, mijn orthopedist, vond het ook niet meer normaal dat mijn voet zo lastig blijft doen en dat hij helemaal niet reageert op de infiltratie met plaatjesrijk plasma. Integendeel eigenlijk: de voet begint meer en meer zeer te doen en ik krijg ook af en toe van die pijnscheuten die me naar adem doen happen, denk een stevige buikkramp, zoiets.
Hij stuurde me dan ook een aanvraag voor een MRI-scan: “Probeer dat binnen de twee weken te regelen, dat moet wel lukken.”
Soms vraag ik me af op welke planeet die dokters leven. ’t Is ne wreed fijne mens, maar in dat soort dingen…
Bon, ik belde het Jan Palfijn, het ziekenhuis waar ik voor zowat alles ga. Eerste afspraak: 18 oktober om 6.20 uur ’s morgens. Jawel. “Dan bent u de eerste, mevrouw.” Euh dat mag ik hopen, ja.
Ik dacht: wie weet lukt het ergens anders wat vroeger, want dit is nog dik drie weken. Sint-Lucas: 3 november. Hmm. UZ: 14 januari. Wablief?
Ik kreeg ook de tip om eens te kijken op de website van het ziekenhuis in Tielt: daar kan je meteen zien hoe lang je voor welke scan moet wachten, want de locatie van de scan maakt blijkbaar wel uit. Bon, voor een enkel scheelde het amper een paar dagen, en daarvoor ga ik echt niet naar Tielt kletsen.
Soit.
Nog eventjes rondlopen met die zere voet dus. Maar wel al zonder laars, aangezien die alleen maar storend is en blijkbaar geen verschil uitmaakt.
