Knippe de poeze!

Ik geef het toe, ik was vandaag behoorlijk ongerust. Saruman werd gisteren namelijk netjes ontdaan van zijn edele delen en voorzien van een chip, en vond dat niet bepaald zo aangenaam. Heel begrijpelijk, overigens. Ik was hem gisterenavond tegen zessen gaan ophalen, en het viel nog behoorlijk mee: hij installeerde zich niet echt in mijn armen, maar wel op een van zijn gebruikelijke plekjes, op een poef aan mijn voeten. Rustig en wellicht nog een beetje onder de indruk, maar bon.

Toen ik ging slapen, lag hij dus nog mooi ergens in de zetel, voor zover ik weet. Ik had het kattenluik naar de berging en zijn kattenbak open gelaten, maar dat naar buiten dicht gehouden, op aanraden van de dierenarts.

Deze morgen was hij echter nergens te bespeuren. Tiens. Zelfs toen Chantal (de kuisvrouw) hem zijn gebruikelijke snoepje wilde geven – iets waar hij normaal gezien al op voorhand voor gaat staan miauwen – kwam hij niet aanlopen. De hele dag bleef hij vermist: hoe ik ook riep of vers eten aanbood: geen Saruman te zien. Was hij nu toch buiten geraakt op een of andere manier, en was hij versuft ergens onder een auto gelopen, of zat hij ergens anders binnen? Geen idee…

Wolf riep, Kobe riep, ik ging op alle kattenplekjes kijken, maar nee, geen Saruman.

Rond een uur of vijf belde ik ongerust naar de dierenarts met de vraag of dit wel normaal was, en ook zij vond het verdacht. Niet meteen een antwoord dat me geruststelde, geef ik toe.

Maar nog wat later zaten Kobe en ik in de zetel, allebei te lezen. En plots riep Kobe: “Ey mama, ik hoor Saruman snurken!” Wat bleek? Het beest zat al de hele dag achter de zetel onder de hangkast, en had zich gewoon nog niet willen laten zien, boos als hij was op mij.

We hebben de zetel verschoven, kat opgevist, en hem bij ons gelegd. Waarop hij prompt, verontwaardigd met de staart in de lucht, zich een eind verder ging leggen, maar niet zonder eerst wat te eten.

Mysterie opgelost, gezin opgelucht.

En nu nog afwachten hoe lang Saruman nog boos blijft op ons…

 

Kattebeest…

Ik ken er hier eentje dat grandioos aan het profiteren is van het feit dat ik thuis ben. In het begin voelde hij blijkbaar aan dat ik pijn had, en kwam hij ook effectief urenlang tegen me aan liggen. Het kan ook gewoon zijn dat hij me gemist had hoor.

Nu drapeert hij zich elke ochtend en elke avond over me heen: ’s morgens als ik me in de zetel installeer, en ’s avonds als ik tv lig te kijken of te lezen. Of kruipt zelfs gewoon bovenop mij tussen mijn hoofd en mijn computerscherm. En na een tijdje installeert hij zich wat verderop, omdat ik natuurlijk niet echt stillig.

Maar ook wanneer ik, zoals vandaag bij dat heerlijke weer, gewoon buiten lig, komt hij in de buurt rondhangen, snuffelen, kopjes geven, en slapen.

IMG_0490

Het is een heel contrast met Gandalf, die echt niet aanhankelijk was. Die is trouwens vandaag nog eens opgedoken in onze tuin, al blazend naar Saruman, dat wel, maar voor de rest wel rustig rondkijkend. Tsja. Ik vrees dat we hem voorgoed kwijt zijn aan de buurvrouw…

IMG_0512

Nazomer

Ik blijf het vreemd vinden, 24° half oktober, maar je hoort me niet klagen hoor. Net zoals gisteren kon ik me buiten installeren: de jongens legden de kussens op de buitenbank, en ik lag heerlijk in de zon.

En toen kwamen onverwacht Gwen en Erik nog langs voor een babbel, en daar genoot ik intens van. Want ik weet dat nu al: ik ga me vervelen de komende dagen. Ja, ik kan wel lezen, maar dat steekt op den duur ook tegen. Een grote tv-kijker ben ik niet, en typen op mijn computer lukt ook niet echt vlot, omdat ik wel degelijk nog vooral plat op mijn rug lig. Maar bezoek, dat vind ik zalig. Ik kan genoeg rondlopen om koffie te zetten, zolang ik maar op tijd weer ga liggen.

Bart kwam er, toen Gwen en Erik alweer weg waren, zelfs gezellig bij zitten, zo zalig in de zon. Ook Saruman hield me gezelschap buiten.

Dat doet hij trouwens niet alleen buiten: het beestje heeft me duidelijk ook gemist, en komt steevast bij mij liggen zodra hij de kans krijgt.

Ik word hier vertroeteld, zoveel is duidelijk. Maar toch, toch zou ik een pak liever alles zelf kunnen doen, geloof me.