Dat feedbackmoment met de leerlingen heeft eigenlijk best wel wat teweeg gebracht. Niet alleen hebben de klassenraden langer geduurd omdat we – helemaal terecht – grondiger zijn ingegaan op de problemen van de leerlingen, ook het oudercontact was anders dan anders, vond ik.
Ik heb zo’n drietal leerlingen bij me gehad die echt problemen hadden – en niet met hun cijfers – en die ouders had ik gelukkig ook vandaag op het oudercontact. We hebben grondig gepraat, zowel vanuit hun standpunt als het onze, ik heb hen ook telkens – met goedkeuring van de leerling in kwestie – gesproken over wat hun kind met mij besproken heeft. Sommige gesprekken waren best zwaar en intens, maar er is telkens vanuit een positieve insteek gedacht, over hoe we de leerling het beste kunnen helpen, zowel op school als thuis. We hebben vooral ook samen nagedacht over een oplossing. En zo hoort dat: niet elk op zijn eilandje, maar samen.
Ik was moe na afloop, maar vooral ook heel tevreden. Ik ga nog wel een dik uur nodig hebben om verslagjes te schrijven van de gesprekken, maar dat is een essentieel onderdeel van de job.
En nu ga ik plat. De rug heeft het wonderwel gehouden, maar ik moet nu ook niet overdrijven, denk ik. De kersenpitkussentjes zijn al aan het warmen.
