Bloemen…

Ik dacht, ik spring even binnen bij bloemen Marleentje hier op Wondelgem: ik wilde tulpen, kwestie van toch iets van lentegevoel te krijgen.
En jawel, mooie rozepaarse tulpjes van 4 euro stonden naar me te lachen. En toen zag ik, bij het buitengaan van de snijbloemenafdeling, prachtige dikke paarse rozen staan, 5 euro voor tien. De combinatie van de twee was prachtig, en dus nam ik voor 9 euro een pracht van een boeketje mee waar ik meteen goed gezind van werd. Zeg nu zelf…

Stom he, maar er zijn weinig dingen waar ik zo van kan genieten als van bloemen…

43

Van sommige tradities mag je gewoon niet afwijken. Neem nu de verjaardag van mijn beste vriendin: al sinds onze achttiende verjaardag probeer ik haar op of rond haar verjaardag toch even te zien, en geef ik haar meteen ook een boeket rozen. Dat boeket begint overigens steeds groter te worden: 39, 40, 41, 42

Gisteren zijn we dus samen gaan lunchen in Fou ‘d O, gezellig op het terras. De rozen had ik helaas niet mee, mijn mondelinge examens waren wat uitgelopen, zodat er geen tijd meer voor was. Maar die rozen krijgt ze dan wel maandag van me, op haar eigenlijke verjaardag.

Ik moet zeggen: we zien elkaar niet vaak meer, maar da’s logisch, met respectievelijk vier en drie kinderen, en allebei een drukke echtgenoot en een job. Maar telkens wanneer we elkaar zien, doet het zo vertrouwd en bekend aan. Dat is natuurlijk niet moeilijk, als je elkaar je ganse leven hebt meegemaakt, al sinds je student was. Je hebt de ander zien groeien, een lief weten krijgen en aansluitend een gebroken hart, het definitieve lief aan de haak weten slaan, trouwen, kinderen, een nieuw huis, verhuizen, feesten. Je kent elkaars achtergrond, ouderlijk huis, grootouders, broers, zussen en zelfs hun kinderen…

Al meer dan vijfentwintig jaar, intussen.

En ja, dat verdient een momentje voor onszelf, zo tussen het verbeteren en de kinderen door. Gewoon, met zijn twee, bijpraten op een zonnig terras.

Op je drieënveertigste, Gwen!

Rozen

Tradities zijn er om in ere te houden: 39, 40, 41… De traditie om mijn beste vriendin op haar verjaardag rozen te schenken, gaat al veel langer terug, tot onze achttiende verjaardag zelfs. Hier en daar is er wel eens een jaartje van tussen gevallen, wegens omstandigheden, maar ik probeer er toch elke keer weer aan te denken.

Morgen wordt ze er 42, en dus nodigde ze me uit om vanavond bij haar langs te gaan voor een glas en een babbel. Gewoon wij twee (Bart was ook uitgenodigd maar zit in New York). Ik reken haar eigenlijk nog altijd als mijn beste vriendin, maar ik zie haar veel te weinig. Toen we samen in bevallingsverlof waren, zagen we elkaar wekelijks. Daarna kwam het werk en het gezin (zij heeft er vier, ik drie, en onze dochters schelen amper tien dagen) er weer grandioos tussen. We geven allebei Latijn, hebben allebei een drukke echtgenoot, en begrijpen elkaar dus volkomen.

Maar toen ik zag dat het van 17 juli geleden was dat we elkaar gezien hadden, schrok ik toch. En dus keek ik – terecht- enorm uit naar vanavond.

Tweeënveertig rozen dus. Ik reed vanmiddag langs de Lidl, waar ze altijd rozen hebben van toch wel vrij goede kwaliteit, en voor een mooie prijs (over de herkomst kan ik niks zeggen want het staat niet vermeld). Ik verschoot dan ook toen de prijs nog een stuk lager lag dan anders, wellicht omdat het zaterdagnamiddag was, en ze die bloemen toch niet konden houden tot de maandag.

Soit, ik heb vijf pakjes prachtige langstelige rozen gekocht in geel, oranje en wit, voor amper anderhalve euro per pak. Voor zeveneneenhalve euro had ik dus dit prachtige boeket van 42 rozen, met nog een aantal losse in een vaasje.

rozen1

Twee waren afgebroken, maar die kan je dan in lange smalle vaasjes zetten, zoals dit:

rozen3

En voor een euro had ik ook nog een pakje mee van vijftien kortstelige roosjes, van die mooie gevlamde.

rozen2

Zeg nu zelf…