Acta Diurna de muliere ludenti
Er zijn gelukkig nog tradities, en dus druiven met een blokje kaas aan een prikkertje, nieuwjaarsbrieven, champagne, zelfgemaakte fantastische pompoensoep, en het gezaag over Nonkel zijne pull.
Maar ook een fijne zondagmiddag, met lekker eten en fijn gezelschap, dat ook. Alleen mis ik op momenten als deze zo hard Jeroom, nog steeds. Ik ben er zeker van dat hij had genoten van zijn kleinkinderen, ondanks de geproduceerde decibels.
Zo voelt het wel, ja. Door de Ronde gingen we gisteren niet naar Ronse, want dan is het echt wikken en wegen wanneer je waar zal kunnen passeren, en zit je eigenlijk hoe dan ook in de file. En omwille van diezelfde Ronde werd Marie-Julie’s verjaardag niet gisteren gevierd, maar wel vandaag. Met andere woorden: dubbel feest vandaag, en een overdosis chocolade.
Om kwart over negen stonden we in Ronse, in Nelly’s favoriete restaurant de Acte, en ze heeft gelijk! Er was een bijzonder uitgebreid ontbijtbuffet, waar ik me vooral te goed heb gedaan aan de wentelteefjes, croissants, verse fruitsla, pannenkoekjes, en zelfs een stukje misérable naar binnen heb geslagen. Om kwart voor tien was er de paaseierenraap: de hele tuin lag vol, maar dan ook echt vol met paaseitjes. Kobe wilde enkel gele en groene, en is met een ganse zak teruggekomen. Wolf en Merel waren samen op jacht gegaan, en hadden ook behoorlijk wat mee ^^
Rond elf uur hielden we nog even halt bij Omaly thuis, en reden daarna door naar Zomergem, voor het volgende feestje. Mijn kleine Marie-Julie werd vijf, en straalde! Delphine had ook weer een zeer uitgebreid buffet voorzien, en daarna nog een kanjer van een taart. Lekker, dat wel, maar ik heb ’s avonds toch echt niet meer gegeten, maar vooral mijn beste volgevreten-python-impressie ten beste gegeven in de zetel.
Mijn fototoestel was ik helaas vergeten, vandaar de armzalige telefoonfotootjes. Tsja. Al is die laatste van Bart eigenlijk wel heel erg mooi.
Omdat ik maar een beperkte hoeveelheid kan uploaden per week, kreeg ik niet alle nieuwjaarsbrieven online in één post. Hier volgt dus deel twee, blijkbaar enkel te bekijken via PC, en niet via tablet. Tsja.
In elk geval meenden de kinderen het wel.
Kobe, de eeuwige toneelspeler:
Alexander met toch wel een leuke tekst:
Wolf had dan weer twee versies van zijn net iets volwassener brief. Hij wordt groot, mijn Wolf.
En dan waren er ook nog nieuwjaarsbrieven in Ronse, bij Omaly. Onze brieven waren dezelfde, ik heb ze dus niet nog eens opgenomen. Maar Liv had uiteraard nog iets nieuws, ook al was ze blijkbaar nogal verlegen om hem op te zeggen.
En Bo is uiteraard nog te klein voor een nieuwjaarsbrief, maar die gaf gewoon een dikke knuffel. Kan ik mee leven ^^
Uiteraard kon het nieuwjaren in Ronse niet achterblijven, en dus togen we deze middag naar gindse contreien.
Er werd geaperitiefd, en er waren nieuwjaarsbrieven, uiteraard. Met veel gegiechel en gedoe, en fijne cadeautjes.
Wolf kreeg vier boeken van Minecraft, en hij en Kobe sprongen nog net geen gat in de lucht! Kobe kreeg daarna – nonkel Koen vond het zo zielig dat hij anders als enige niks kreeg – ook nog een hele leuke doos met zelf te maken vlieg”tuigen”. Leuke dingen! En Merel was helemaal weg van haar cadeautje: een minikeukentje in hout – “Kijk mama, met een peper- en zoutvaatje, en bloemen!” – en een soort sjaaltje-kapje-mutsje van Hello Kitty, dat ze trouwens de hele middag heeft aangehouden.
Nelly had opnieuw zelf gekookt, en het was verdomde lekker! Als voorgerecht (en hoofdgerecht voor de kinderen) heerlijke vol-au-vent, als hoofdgerecht een Ardeens gebraad met spruitjes, boontjes in spek, erwtjes en worteltjes, en uiteraard kroketten.
En als dessert een fantastische taart van bij Burez, een Saint-Honoré maar dan in een moderne versie. Lekker, maar zwaar!
Er werd ook ongelofelijk veel gespeeld.
Tussendoor kon Bart weliswaar wel een tukje doen, maar hij was hoe dan ook doodop, dus erg lang zijn we dan niet meer gebleven.
Nelly, bedankt voor de fijne middag, en voor de cadeautjes!
Ook kerstdag was in feite goed gevuld.
Naar traditie hebben de kinderen me weer eens laten slapen, en toen was er tijd voor ontbijt, een douche, opruimen, en vertrekken naar Ronse. Het deed een beetje raar zonder Bart, maar gelukkig waren Liv en Merel weer dikke vrienden:
De jongens speelden dan weer op hun iPad en zo:
Mijn schoonmoeder had voor een keertje geen traiteur aangesproken, maar nog eens zelf gekookt, en het was dik in orde: zalmcarpaccio met fijne olijfolie en roze pepertjes, tomaat-wortel-pompoensoep, kalkoenrollade met warm fruit en kroketjes, en ongelofelijk lekkere buche van Burez. Alleen die laatste heb ik op foto, de rest ben ik gewoon vergeten.
Het resulteerde in het volgende zicht:
We hebben eigenlijk vrij snel gegeten, zodat we ook vrij snel richting ziekenhuis konden, bij Bart. Opnieuw moest er vanalles verteld worden, en zag Bart er opnieuw een beetje beter uit. Al is hij precies nog zeer snel moe.
Maar bon, tegen goed half zes waren we thuis, trokken we de gordijnen dicht, staken we kaarsjes aan, had iedereen zijn pyjama of slaapkleedje aan, en keken we onder een dekentje naar Frozen, die Merel van oma had gekregen.
Ook dat is Kerstmis. Heerlijk gewoon.
Om half twaalf deze morgen stond ik aan de kinderen in Kruishoutem uit te leggen wat een columbarium was, en wilde Kobe zijn bompa zo graag nog één keer een knuffel geven. Ook Merel stond er wat verweesd bij, en gooide bompa toen maar een kushandje toe.
Twaalf uur later stond ik in Antwerpen uitgebreid te kletsen op een Halloweenfeestje bij vrienden thuis, en genoot ik. En had ik, tussen alle prachtige zombies en andere monsters met veel décolleté, voor een shock effect gezorgd door dat net niét te hebben, en er doodbraaf uit te zien. Zeg nu zelf:
Of, zoals toen ik op aanvraag een straf larpverhaal vertelde, en de gastvrouw me onderbrak met de woorden: “Ho, wacht efkes!” Tot de twee aanwezigen die me niet kenden: “Normaal gezien ziet ze er niet zo uit, hoor, maar is het eerder een kruising tussen een strak goedgevuld korset en een barbaar.” Juist ja.
En tussenin gingen we heerlijk eten bij mijn schoonma in Ronse, waarbij onze bijna-vierjarige prinsessen de show stalen
maar daarin maar nipt wonnen van de taartjes, om eerlijk te zijn.
Tegen vier uur waren we thuis, tegen vijf uur liep ik met de kinderen nog snel een frisse neus te halen langs het sas in Zomergem. Ha ja, ik ging hen afzetten bij oma om daar te blijven slapen (zodat wij rustig op dat feestje kunnen blijven en ons niet moeten haasten om thuis te zijn voor de babysit, en lekker kunnen uitslapen). Helaas was oma zelf nog gaan wandelen – een beetje een foute communicatie over het uur dus – en hebben wij dat dus ook gedaan. Prachtig plekje, overigens.
Mijn schoonmoeder zag het niet meer zitten om voor 6 volwassenen en vier kinderen een uitgebreide diner te voorzien bij haar thuis. Ik snap dat volledig: ook al komt het eten op zich van een traiteur en heeft ze intussen weer een afwasmachine, toch blijft het een hoop werk om de tafel te zetten, af te ruimen, alles op te warmen en op te dienen… Om nog te zwijgen van de stress die zij ervan krijgt.
We waren dus om 12.00u verwacht op de Grote Markt van Ronse, meer bepaald in de Acte. We wisten dat het in orde ging zijn, en Wolf had me al gewaarschuwd om niet weer een dessertbord te nemen ^^
Maar het was eerst een hapjesbuffet, daarna een voorgerechtenbuffet (met zowel koude bereidingen op allemaal kleine schoteltjes, zoals asperges, tomaat-mozzarella, foie gras, pâté, parmaham met meloen, als warme bereidingen, nl. kroketjes van Breydelham of scampi’s), en dan een echt hoofdgerecht. Het kuiken met zwezerik, bospaddestoelen en gratin was bijzonder lekker, geloof me, maar niet echt brunchig meer. Niet dat dat stoorde, hoor!
En dan was er een bijzonder uitgebreid dessertenbuffet, met allemaal huisgemaakte lekkernijen, een beetje zoals op het dessertbord uit de link hierboven, maar dan nog met pannenkoekjes en zo.
Ik heb weer eens veel te veel gegeten, maar het smaakte dan ook enorm. Intussen zaten de kinderen vooral buiten: het was zo net warm genoeg om zonder vestje buiten te lopen, en het springkasteel was andermaal een dikke hit, bij allemaal.
En daarna gingen we nog even tot bij Nelly thuis, want er moesten uiteraard nog paaseitjes gezocht worden!
Nelly: het was een prima idee! Dank u!
Mijn schoonmoeder nodigde de kinderen en mij uit om in Ronse iets te komen eten, en dan kleren te gaan kopen voor Kobes communie in haar favoriete kinderboetiek. Ik zei uiteraard geen nee, en dus tuften we vrolijk in de zon naar Ronse.
Nelly nam ons prompt mee richting Avelgem (en geloof het of niet, de Kwaremont was afgesloten, enfin, voor verkeer boven de 3,5 ton, maar toch…) maar het Konijntje, waar ze een fijne buitenspeeltuin hebben, was blijkbaar gesloten in de vakantie. We reden naar Kwaremont zelf, om daar vast te stellen dat ook In ’t Palet gesloten was. Dan maar richting Ronse zelf, in de buurt van de Markt zijn wel wat eetgelegenheden.
Bon ja: La Différance? Dicht. De Acte? Toe. We liepen wat verder, en hadden plots wél geluk: de Look was open. Helaas geen speeltuin of buitenruimte, maar tegen dan hadden we toch al zodanig honger, dat daar niemand meer wakker van lag. De kinderen aten fantastische garnaalkroketten, en ik had een meer dan serieuze portie gegrillde scampi’s met frietjes.
Tegen dan was het al zo goed als twee uur, en gingen we post vatten aan de boetiek. Kobe kreeg een donkerdonkerblauwe broek, met bijpassend Tshirt met de max van een tekening op, en een felrode gilet. Echt knap. Wolf werd gelijkaardig uitgedost: een felblauwe broek met wit Tshirt met knaloranje gilet: net iets minder klassiek, maar hij is dan ook niet degene die zijn communie doet. Voor Merel had ik al een kleedje, en dus vond Nelly het welletjes.
Er kon natuurlijk nog wel een taartje, respectievelijk ijsje bij, en dat gingen we dan ook halen.
Rond vier uur begonnen we aan de tocht naar huis, evenwel niet zonder tussenstops: Kobe moest nog schoenen hebben die erbij passen, en die hadden ze niet meer gehad in Ronse. Op de N60 is er tegenwoordig ook al zo’n koopcentrum, en daar is een Torfs: de moeite waard om te stoppen dus. En jawel, een paar prachtige AllStars gezien in donkerblauw met felrood. Alleen hadden ze – uiteraard – zijn maat niet meer, maar ze gingen een paar opzij houden in de Torfs in Lochristi. Ik weet weer wat gedaan zaterdag.
We zijn dan ook nog even de JBC binnen gelopen om een vestje voor Merel, en daar ook hetzelfde verhaal: het perfecte giletje gezien, maar alweer niet haar maat. Helaas kunnen ze bij JBC enkel zien of het voorradig is in de regionale winkels, en was Lochristi te ver. Soit, ik moet er zaterdag toch naartoe, ik kan even goed even gaan kijken.
En toen was het welletjes, begonnen mijn longen weer serieus lastig te doen – ik heb al een serieus tijdje een behoorlijke hoest – en reden we naar huis. Moe, maar wel met de goeie buit. Score!