Een tegenvallend Watou

Mooi weer + vrije zondag = dagje Watou. Vorig jaar hadden we er nog een weekendje van gemaakt, met twee overnachtingen in Poperinge. Dat hoefde nu ook weer niet, maar een dagje Watou was wel een van de dingen die ik op de planning staan had.

Bart zorgde dat de kinderen eten hadden ’s middags, en tegen elven vertrokken we richting de West-Vlaanders, meer bepaald kasteel De Lovie. Dat is zo’n vijf kilometer van Watou-centrum, maar daar is dus blijkbaar ook altijd een deel van de tentoonstelling. In plaats van in Watou te parkeren, daar alles te doen, naar de Lovie te fietsen en dan nog moeten terugkeren, had Bart dus het lumineuze idee om te beginnen met die fijne fietstocht doorheen het Poperingse platteland. Tegen kwart voor één waren we in Watou centrum, haalden we onze tickets en gingen we eerst iets eten, netjes in de schaduw.

Daarna deden we het parcours in Watou, maar… laat ons stellend dat we niet meteen onder de indruk waren, en dat is zachtjes uitgedrukt, noch van de kunstwerken, noch van de poëzie.

Eén werk sprong eruit, maar dat pakte echt niet op beeld, en ook het begeleidende gedicht was niet mis.

En toen fietsten we terug naar de Lovie, waar om 17.00 uur een voorstelling zou zijn, maar voor Bart hoefde het echt niet meer. We zijn zelfs de Lovie niet binnengegaan, want dat ging toch meer van hetzelfde zijn.
We hebben ons dan maar eventjes geïnstalleerd in de zomerbar aan de vijver, en ik ben nog een paar caches op het domein gaan bekijken, terwijl Bart rustig op een bankje zat.

Watou 2023? Niet bepaald een aanrader. Volgend jaar beter.

 

Reislustig

Eigenlijk zijn we dit jaar eigenlijk allemaal wel redelijk reislustig geweest. Bart en ik gingen naar Poperinge, dan met zijn allen naar Sorrento, en dan ging ik met Merel naar Parijs: drie keer overnachtingen ergens anders dus.

Kobe ging op kamp, mee naar Sorrento en dan met Bart naar de GameCon in Keulen. Bart ging voor Poperinge, Sorrento en Keulen, en Merel zat in Sorrento en Parijs.

En Wolf? Die heeft natuurlijk de vakantie van zijn leven: de drie zorgeloze maanden tussen 6de middelbaar en universiteit. In juli heeft hij eigenlijk vooral gewerkt in de wasbar, kwestie van geld te verzamelen voor de rest van de vakantie. Begin augustus ging hij dus met ons naar Sorrento en daar heeft hij echt van genoten, zei hij: bonding met zijn broer en zus. Vijf dagen later vertrok hij voor zes dagen naar Barcelona met Arwen, iets dat ze volledig zelf hadden geregeld én betaald. En tien dagen later – tien drukke, goed gevulde dagen – vertrok hij met 7 vrienden naar Albufeira in Portugal. Een feestvakantie dus, want blijkbaar, zo liet hij weten, is de hele straat vol villa’s met jongeren, meestal zelfs Belgen. Meer nog: in een villa wat verderop zat nog een groep van jongens uit onze school, zodat ze eigenlijk met 15 waren. Samen zijn ze vaak uitgegaan, hebben ze gepaintballed, gekayakt en nog wel wat dingen.

Ik wil de details écht niet weten – what happens in Portugal, stays in Portugal – maar ik hoop dat hij zich geamuseerd heeft. Het lijkt in elk geval wel zo, van de schaarse berichtjes die we hier thuis kregen.

Straks komt hij thuis: Bart gaat hem ophalen en ik zie hem wel wanneer ik van het werk thuis kom, maar ik heb hem in elk geval gemist. Wat gaat dat geven als hij op kot zit, hmm?

Stommiteiten van Rombaut: aflevering 5

* Stommiteiten van Rombaut #21

Ga een weekendje met uw lief naar Poperinge. Neem de fietsen mee. Zeg tegen uw dochter die naar zee gaat met een vriendinnetje, dat ze de zonnecrème van haar vriendin maar moet gebruiken want dat gij die goeie zelf van doen hebt. Steek de zonnecrème in de fietstas.

Vertrek zaterdag in de voormiddag met de fiets van Poperinge naar Watou. Stel vast dat het een ideaal fietsweertje is, met zon en wolkjes, een briesje en zo’n 25 graden. Denk er niet aan u in te smeren.

Geniet van Watou, van de kunstwerken, van de gedichten. Geniet ook van het heerlijke weertje, al is het een beetje warm.

Fiets naar kasteel de Lovie, zo’n 5 km verderop, waar ook een paar kunstwerken staan. Geniet van het briesje. Denk dat het misschien verstandig zou zijn u in te smeren. Wees daar te lui voor. Vraag aan uw echtgenoot of ge al rood ziet. Krijg een negatief antwoord. Smeer u niet in.

Fiets terug naar Poperinge. Stel vast, gelijk dat ge het stadje binnenrijdt, dat uw schouders gelijk toch zo’n beetje branden. Begin u te realiseren dat het misschien niet zo slim was om u niet in te smeren.

Kijk terug in het hotel in de spiegel. Realiseer u dat ge ferm onder uw voeten gaat krijgen van uw dochter. Besef dat ze groot gelijk heeft.

Zucht eens diep. Neem een lauwe douche.

* Stommiteiten van Rombaut #22

Heb een paar dingen nodig uit de Decathlon voor de dochter. Stel vast dat het een prachtige zomerdag is en dat ge evengoed met de fiets kunt gaan, da’s maar twintig minuten fietsen. Herinner u, vlak voordat ge de fiets op springt, dat ge nog een was moet buitenhangen. Leg uw handtasje en uw gewone bril uit uw handen, hang uw was op.
Fiets vrolijk naar de Decathlon. Vind deftige sportschoenen, een regenbroek, een minirugzakje en een fietsmandje. Wees oprecht opgetogen.
Kom aan de kassa. Stel vast dat uw handtas nog thuis buiten in de tuin ligt. Stel vast dat uw portefeuille in die tas zit. Stel vast dat uw bankkaart wel degelijk in die portefeuille zit. Stel vooral ook vast dat Decathlon theoretisch de mogelijkheid heeft tot Payconiq, maar dat dat van geen kanten werkt. Probeer een keer of tien. Vloek binnensmonds.
Spreek een aangenaam uitziend gezin aan met de vraag of gij hen het bedrag moogt payconiqen en dat zij dan voor u betalen. Voel uw dochter naast u cringen. Wees zeer dankbaar dat het gezin dat met plezier voor u doet.
Wandel uit de Decathlon met uw aankopen. Steek die netjes in uw fietstassen. Negeer de rode kop van uw prepuberdochter.

Zucht eens diep.

* Stommiteiten van Rombaut #23

Ga naar een megaconcert. Spreek af met een maat dat ge ergens gaat parkeren en dan de fiets gaat nemen. Pik de maat op met fiets. Rij vrolijk naar Oostende. Haal de fietsen van de drager, steekt uw gerief in de fietstassen, fiets vrolijk naar de fietsenparking. Heb er zin in.
Pakt uw gerief uit uw fietstassen, merk dat ge uw gewone bril precies niet mee hebt. Zoek nog eens grondig. Stel vast dat uw gewone bril wellicht nog in de auto ligt. Vloek grondig.
Woon het concert bij met uw zonnebril op, ook als het al donker is. Ga het terrein af met uw zonnebril op. Fiets de vier kilometer naar uw auto met uw zonnebril op. Kom aan de auto, doorzoek uw auto. Vind uw bril niet. Kijk rond op de parkeerplaats en onder de zetels. Vind uw bril niet. Vloek nog grondiger.
Rij naar Gent met uw zonnebril op. Wees blij dat hij niet echt verduisterend is, maar vooral schittering wegneemt.
Kom thuis. Vind uw bril niet op de tafel. Doorzoek uw huis. Vind uw bril niet. Doorzoek nog eens uw auto. Vind uw bril niet.
Ga uw tanden poetsen zo met uw zonnebril op. Kruip in uw bed. Slaap slecht omdat ge uw bril kwijt zijt en ge een dag later voor 9 dagen naar Italië vertrekt.

Sta op met uw zonnebril op. Ontbijt met uw zonnebril. Doorzoek nóg eens uw auto. Vind uw bril niet. Haal uw sjaal en vestje uit uw fietstassen.

Vind uw bril onder de bodemversteviging van uw fietstas. Vloek bijzonder grondig. Doe een facepalm. Realiseer u dat ge dus toch concert + fietsrit + autorit met uw gewone bril hadt kunnen doen.

Zucht eens diep.

* Stommiteiten van Rombaut #24

Wees op vakantie in Sorrento. Geniet van het landschap, het weer, het eten, het gezelschap, het prachtige uitzicht over de Baai van Napels en de Vesuvius.

Ontdek dat er vlakbij een geocache is, maar dat daar een stevige klim naartoe is. Stel vast dat gij op 110 m hoogte zit, dat de kapel waar de cache zit, op 160 m hoogte is met trappen daarnaartoe, en dat de rest van de 3 km wandeling nog stijgt tot 330 m. Maak uw kinderen enthousiast voor die wandeling, vooral de oudste. Denk dat ge dat wel gaat aankunnen.

Ga eten op 50 m, klim met uw volle maag terug naar de 110 m en begin dan meteen, bij 32°, aan de tocht naar de kapel. Stel vast dat uw kinderen jonge springers zijn en dat uw man dat precies ook nog wel een beetje is, maar dat ge uzelf schromelijk overschat hebt.

Maak een rekensommetje: 100+ trappen + 50 jaar oud + conditie -100 wegens kapotte rug en zo + 30 kg overgewicht + 32° + volle maag + misschien ook wel het neveneffect van die zware pijnstiller die ge genomen hebt om te kunnen stappen op uw kapotte voet = absoluut geen goed idee. Voel u halverwege de prachtige trappen duizelig worden. Ga even zitten. Ga even liggen. Geef toe dat ge beter opgeeft. Geef vooral ook toe dat ge het daar knap lastig mee hebt.

Laat de rest van het gezin de klim afwerken. Laat hen beloven om foto’s te nemen en die cache te zoeken.

Ga in uw eentje traagjes terug naar beneden. Ga in de friste op uw bed in uw hotelkamer liggen.

Beloof uzelf om op zijn minst iets aan dat gewicht te doen.

Zucht eens diep…

* Stommiteiten van Rombaut #25

Wees op vakantie in Sorrento. Geniet van het landschap, het weer, het eten, het gezelschap, het prachtige uitzicht over de Baai van Napels en de Vesuvius. Huur een auto. Krijg een Fiat 500 X die eigenlijk meer dan oké is.

Rij de eerste dag van de huur al meteen naar Napels. Stel vast dat alle taxichauffeurs zeggen dat als ge kunt rijden in Napels, ge echt wel een goede chauffeur zijt en dat dat niet overdreven is. Wees trots dat ge een goede chauffeur zijt, compleet met scheldpartijen en Italiaanse handjes naar idioten van andere chauffeurs die door het rood rijden, u de weg afsnijden en alle stommelingen op van die idiote brommertjes.

Vind een parkeergarage – allez, toch iets met die naam – in de buurt van het Museo Nazionale Archeologico. Rij in in de toch wel zeer smalle poort. Mispak u gigantisch aan de draaicirkel van die Fiat. Stop wanneer uw linkerflank nog vijf centimeter van de muur verwijderd is. Stel vast dat ge eigenlijk al op een serieuze helling staat. Panikeer lichtjes.

Probeer achteruit te rijden met die auto die ge absoluut niet gewoon zijt. Bol bij die poging nog een tien centimeter vooruit. Klop uw freins toe wanneer ge nog 1 centimeter van de muur verwijderd zijt. Stel vast dat ge nu nog dieper op de helling staat. Panikeer volop. Zie voor u al de gigantische beschadiging van de linkerdeur en de kosten die daaraan verbonden zijn. Panikeer nog meer.

Zie hoe de eigenaar/gerant/whatever van de garage naar u toekomt en teken doet dat ge achteruit moet rijden. Doe een of ander handgebaar naar die mens van “Duh!” en zeg dat dat niet gaat. Draag het raam open en zeg in het Nederlands : “Doet gij het maar!” Stel vast dat die mens u begrijpt en teken doet dat ge de motor moet afleggen. Leg, zwetend en stijf van de adrenaline, uw motor stil en stap uit.

Zie hoe die mens instapt, start en probleemloos achteruit rijdt, zijn draai wat groter neemt en de garage inrijdt. Vloek op uzelf, vind uzelf een domme gans.

Wees ongelofelijk opgelucht dat uw huurauto niet beschadigd is. Stel vast dat uw smartwatch de voorbije minuten een ongelofelijk goeie workout vond.

Zucht eens diep. Trek de stad in.

 

Watou

Ik zeg dat eigenlijk al jaren, dat ik naar Watou wil, en dat is er nog nooit van gekomen. Tot nu, dankzij mijn lieve echtgenoot.

Bart had het ontbijt ook geboekt en dat was dan ook meer dan in orde.

Tegen half elf zaten we op de (elektrische) fiets richting Watou, een achttal kilometer door een idyllisch landschap met het beste weer dat je je maar kan voorstellen: zon en wolkjes, 24°, een zacht briesje. Fantastisch gewoon!

We begonnen op de markt aan een aantal kunstinstallaties, reden dan wat verder om er nog enkele te bekijken, en ik was blij dat we met de fiets waren, om eerlijk te zijn. Mijn rechtervoet doet de laatste tijd behoorlijk veel pijn, ik vermoed dat er nu ook daar een hielspoor is gevormd, met dus fascitis plantaris als gevolg. Bon, de afspraak bij de orthopedist ligt vast, maar dat neemt niet weg dat die fiets best wel dik oké was.

We gingen iets eten in Poperinge zelf, fietsten toen nog naar twee meer afgelegen installaties, en reden toen verder naar het kasteel Lovie, waar ook nog enkele kunstwerken waren én heel fijne arduinocaches. Alleen had ik voor die laatste niet echt tijd meer, zodat ik er maar eentje heb gedaan. Dat is helemaal niet erg, ik heb dan een reden om terug te komen.

Bart en ik genoten van de fietstocht, maar opnieuw was het voor hem welletjes, zodat hij recht naar het hotel fietste en ik in Poperinge zelf nog een paar losse caches opviste met het laatste restje batterij van mijn fiets.

En ja, ik had zonnecrème mee maar er niet echt bij stilgestaan om me in te smeren. Niet wreed slim natuurlijk, al deed het gelukkig geen zeer.
We aten opnieuw in het restaurant maar deze keer à la carte, niet opnieuw de menu van gisteren. De kalfszwezerik was succulent, geloof me.

Bart ging terug naar de kamer, ik ging nog eventjes tot in het park wandelen om daar uiteindelijk de cache van de speurtocht van gisteren op te pikken, die had ik gisterenavond nog uitgerekend.

Al bij al een prachtige, vermoeiende dag gehad. Héérlijk!

Poperinge

Oorspronkelijk gingen Bart en ik een citytrip naar Berlijn doen, zoals we al eerder naar bv. Londen, Kopenhagen, Bordeaux en Frankfurt hebben gedaan. Maar er stonden enkele praktische bezwaren in de weg, zodat de plannen werden afgeblazen.

In de plaats boekte Bart voor ons een weekendje Poperinge. “Poperinge???” hoor ik u denken. Jawel, dat zeer charmante stadje naast kunstendorp Watou. Aaaah. Yup, datte.

Deze namiddag laadden we onze spullen in de auto, zetten de fietsen stevig vast op de bagagedrager en tegen vier uur zaten we in een knap, oud maar deftig gemoderniseerd hotel, hotel Recour.

Bon, geïnstalleerd en wel was het tijd voor een koffie. En een extraatje, waarbij ik het lokale ijs toch niet kon versmaden, toch?

Bart vroeg of ik dan zo geen wandeling van een half uur of zo had… Euh… Er was een knappe multicache met een hoop vragen – noem het gerust speurtocht – doorheen de stad, en ik heb hem die dan maar voorgesteld, maar dat kwam toch blijkbaar eerder een uur uit. Ach ja… We hebben nu wel het hele stadje doorkruist en zowat alles gezien wat er te zien valt, vermoed ik, en intussen een reeks labcaches gehaald, dat ook.

Voor het laatste stuk passeerden we opnieuw aan ons hotel en was het welletjes geweest voor Bart, waardoor ik dan maar even de fiets op ging en de laatste vragen ging oplossen.

Daardoor ben ik in het Baron Frimoutpark verzeild, een bijzonder aangenaam park, mag ik wel zeggen.

Enfin, tegen kwart over zeven was ik terug op ons kamer, iets voor acht zaten we beneden aan tafel in een klassiek, maar eigenlijk bijzonder goed restaurant dat bij het hotel hoort, restaurant Pegasus. Meer dan dik in orde…

En toen was het meer dan welletjes en zijn we in ons bed gekropen: simpelweg de trap op, en dat was ferm gemakkelijk!