Allemaal een kwestie van plannen

Er zijn zo van die goedgevulde dagen. Die zo een beetje buiten routine lopen, en dan is het een kwestie van er uw hoofd bij te houden. Iets waar ik niet zo goed in ben. Neem nu vandaag.

– 7.00-8.00u ochtendroutine. Plus een Bart die ’s avonds op weekend vertrekt en nu al zijn spullen bijeengrabbelt. Niet dat ik daar veel mee te maken heb, maar er zijn toch altijd dingen die hij niet direct vindt. En Kobe die na school meegaat met een andere mama voor een verjaardagsfeestje, en dus het cadeautje en zo moet meehebben.

– 8.30-14.30: lesgeven. En me behoorlijk kwaadmaken op de laatste klas, zodat ik een pesthumeur heb bij het thuiskomen.

– 15.15-15.45: eventjes rustig alleen thuis, stoom afblazen en zo.

– 15.45-17.45: Wolf die thuiskomt, zijn huiswerk maakt, en honderduit tegen mij tatert. En daarna een filmpje kijkt, wegens straks op weekend vertrekken en dus nu rustig zijn. En Bart die intussen nog vergeten spullen komt ophalen.

– 17.45-18.15: Wolfs spullen samenrapen en in een zak stoppen. Robin Hoodoutfit passen en aanpassen, en ferm lachen daarmee.

18.15: realiseren dat je nog geen brood in huis hebt, en dat Wolf misschien al moet gegeten hebben voor hij op scoutsweekend vertrekt. Dat staat namelijk nergens vermeld.

18.15-18.30: brood halen, Merel ophalen in de crèche, Wolf afsmijten aan de scouts, Kobe ophalen op het feestje, terug naar de scouts rijden, en met Merel in de buggy de scouts gaan uitzwaaien. Oh ja, en ook nog Wolfs gerief transfereren van auto.

18.30-19.30: avondroutine. Met een zoon minder.

Ik denk dat het stil zal zijn, dit weekend. Zonder Bart en zonder Wolf. En ik denk dat ik stiekem wel blij zal zijn als het zondagnamiddag is, en ik al mijn mannen weer rond mij heb.

Verkavelingsperikelen

Dat er een paar kinken in de verbouwingskabel zijn gekomen, kon u hier en hier al lezen.

Intussen heb ik een lang telefoongesprek gehad met de betreffende ambtenaar, en is me een hoop duidelijk geworden.

Ik heb dus vandaag de koe bij de horens gevat, en ben beginnen rondgaan van deur tot deur. Een paar adressen had ik eerder al gedaan, zo tussendoor, maar nu ben ik een paar uur de hort op geweest. Overal moet ik het uitleggen, uiteraard, en vaak ook luisteren naar de verhalen van de mensen ook. Wat ze zelf hebben meegemaakt qua verbouwingen, maar even goed zijn er oude mensen bij, die gewoon blij zijn met wat aandacht. In elk geval duurt het uren. Zevenentachtig handtekeningen, het is niet niks.

Maar ik leer er tenminste wel mijn buren mee kennen…