Mijn nicht – allez, aangetrouwde nicht – Sofie en ik, wij komen eigenlijk bijzonder goed overeen, maar sinds ze geen adjunct meer is op onze school, zie ik haar nog nauwelijks. In de vakantie proberen we toch minstens één keer af te spreken, het liefst op het Parkkaffee. Laat ons stellen dat het weer niet ideaal was, maar dat we toch begonnen onder een stralende zon, en dat de luifel daarna echt waterdicht bleek. Het was gelukkig niet koud, en we hadden meer dan genoeg gespreksstof, zoals onze kinderen. Nummer twee bij haar is intussen ook afgestudeerd en werk aan het zoeken, nummer één gaat definitief het huis uit, samenwonen met het lief en al. Tsja, zo gaat dat.
En verder hadden we het over het werk en al, en alle verschuivingen en irritaties en ergernissen en dergelijke. Meer dan genoeg om twee uur over te tetteren. Langer had zeker gekund, maar ik moest om kwart voor vier al bij de tandarts zijn: er zit te veel spanning op het kapotte tandje naast het implantaat, en het doet behoorlijk veel zeer. Saar had gelukkig nog een gaatje – pun intended – door een afzegging, dus kon ze me ertussen nemen, en daar zei ik geen nee tegen.
Misschien toch eens kijken, na Tallinn, of we nog eens een koffie kunnen gaan drinken. Was echt wel gezellig zo, zelfs in de regen.
