Geplaatst op

Een zomerse zondag, met de verloren zoon

Zondagen, ne mens wordt er niet magerder van. Bart hield er al altijd van om iets extra’s te koken op zondag, maar sinds ons pa hier elke zondag komt eten, is het al helemaal altijd met voorgerecht, hoofdgerecht, dessert en taart. Jawel. Een voorbeeld…

IMG_1375

Mijn pa laat het zich allemaal welgevallen, maar intussen begin ik hem wel in te schakelen voor allerhande taakjes. Zo heeft hij een paar weken geleden krieken ontpit, en vandaag heb ik hem buiten aan tafel kousen zitten doen binnenste buiten keren, en sorteren. Wat hij weliswaar traag, maar grondig deed. Nog een gemak om in huis te hebben :-p

Daarna begonnen de kinderen met Kobes chemiedoos te spelen, en was wat grootouderlijk toezicht ook wel interessant. En toen, toen was er taart natuurlijk.

En ’s avonds, toen was er Wolf! Jawel!

Toen ik hem maandag bracht, had ik nooit durven denken dat hij tot het einde ging kunnen blijven! Donderdag was de gewenste moment, want dan was de totemisatie afgelopen. Ze hadden speciale opdrachten voor hem voorzien, die hij fysiek wel degelijk moest aankunnen. Raadsels, een brug bouwen, dat soort dingen. En vanaf donderdag stond ik dus klaar om hem eventueel op te halen, maar zijn fantastische leiding hield me nauwgezet op de hoogte: hij sliep goed, deed de meeste dingen mee, en als het niet lukte, ging hij in zijn stoeletje zitten. Ik had mijn idiote campingstoel daar achtergelaten, zo’n ding van 10 euro dat standaard in mijn koffer ligt, en vooral dient voor de rugby. Blijkbaar is het dus goed gebruikt. Enfin, hij is dus wel degelijk tot het einde kunnen blijven, en toen bleek er nog plaats te zijn in de auto van een van de foeriers, Seppe. Ik moest dus gelukkig niet vijf uur in de auto zitten om hem op te halen, hij kon gewoon mee! De bedoeling was dat ze dan wel om kwart over zeven aan het station zouden staan om samen af te sluiten, maar rond zes uur kreeg ik telefoon: dat ze al in Gent waren, en dat het eigenlijk onnozel was om dan nog een uur te staan wachten. Seppe zou hem maar meteen thuis afzetten, dan kon hij zelf ook al even langs huis gaan om gerief uit te laden.

Helemaal mooi dus: kwart over zes stond er hier dus een doodvermoeide Wolf, ietwat humeurig wegens vermoeidheid en pijn, maar verder wel blij om thuis te zijn, met een deftig toilet, een goeie warme douche, propere kleren en een zachte zetel.

En ik, ik was blij dat hij thuis was. Echt veel zorgen had ik me niet gemaakt, omdat ik wist dat hij in goeie handen was, maar toch… Blij dat al mijn kuikens terug onder mijn dak zijn.

Oh, en zijn totem? Slechtvalk. Knap gezien van die leiding.

 

Geplaatst op

Psychiater

Maandag was ik nog met ons pa bij de neurologe, dinsdag kreeg ik de psychiater aan de lijn, en vandaag maakte die alsnog een gaatje voor ons vrij. Enfin, zeg maar ‘gat’, want het gesprek duurde een uur. Blijkbaar is Sint-Camillus trouwens een begrip, maar mij zei het niks.

Wij dus naar Sint-Denijs-Westrem, bij een vrij jonge dame, in jeans met sweatshirt en dikke sjaal, en blijkbaar ook echt goed in haar vak. Ze slaagde er namelijk in om op dat uur tijd wel degelijk ons pa zijn vertrouwen te winnen. Hij had trouwens zelf al een anamnese voor haar uitgetypt en meegebracht, iets waar ze toch wel blij mee was, ja. Ik moest er bij zijn voor de morele ondersteuning en om af en toe wat uit te klaren, maar waar hij met de neurologe een communicatieprobleem heeft omdat hij haar gewoonweg niet begrijpt – ze spreekt te stil en te snel – is dat met Roossens absoluut geen probleem. Ze heeft trouwens ook een fijn gevoel voor humor ^^

Enfin, in dat uur heeft ons pa ongeveer zijn geschiedenis uit de doeken gedaan, het ganse verhaal van de manie en de bijhorende hartaanval, met alles erop en eraan. Ik vulde af en toe aan, floot hem ook een paar keer terug bij flagrante onwaarheden – waar hij trouwens zelf heilig van overtuigd is – en zag het ook wel zitten, ja.

Vooral ons pa zag het weer rooskleuriger in: hij had vertrouwen in de behandeling, en vooral in het feit dat er een en ander kon veranderen, wat hem een zeker toekomstperspectief biedt? Ze heeft ook al meteen zijn medicatie lichtjes aangepast, en hij ziet het zitten. Oef.

Merel en Kobe hebben intussen een uur in de wachtzaal zitten spelen. Of wachten. Of allebei. Ze waren in elk geval superbraaf en geduldig, en als beloning – en ook wel omdat het al ietwat laat aan het worden was – zijn we naar de McDonalds gereden voor afhaal, iets wat beiden de max vonden. Nog wel zo gemakkelijk natuurlijk.

 

 

Geplaatst op

Oudjes

Elke zondag, tenzij hij iets anders te doen heeft, komt ons pa hier eten. Af en toe komt ook Barts ma langs, en die twee komen blijkbaar wel goed overeen. En Bart, die amuseert zich dan al helemaal met voorgerechtjes en desserts, en een hoofdplat met alles erop en eraan.

En er was nog taart en chocolade, maar die staat niet meer op de foto. Enfin, gezellige namiddagen, dat wel.

Geplaatst op

Goed fout.

Dat het fout ging gaan met ons pa, dat zat eraan te komen. Daar was hij zelf nog het meest bang voor eigenlijk.

Om kort te gaan: hij heeft dinsdagmorgen een lichte hartaanval gehad, en mijn broer heeft hem binnengebracht in de spoed van Jan Palfijn. Daar kwam hij terecht op hartbewaking, maar konden ze al snel vaststellen dat zijn hart volledig in orde was, hij er niks aan ging overhouden, en dus probleemloos overgebracht kon worden naar de afdeling acute neurologie. Daar ligt hij dus sinds vanmiddag, en zet het kot op stelten wegens nog steeds compleet manisch. Gelukkig heeft hij een schitterende neurologe, waarmee hij een lang gesprek heeft gehad, en die hem de noodzaak van nieuwe medicatie heeft doen inzien. Uiteraard gaan ze op zoek naar een ander type psychofarmaka dat hopelijk de symptomen van zijn Parkinson niet opnieuw zo hevig doet opflakkeren. En gelukkig ziet ons pa zelf in dat hij manisch is, en accepteert hij dat ook. Dat is al een groot deel van het probleem opgelost.

Geen idee hoe lang hij in het ziekenhuis zal moeten blijven, maar het zal niet op één-twee-drie opgelost zijn. Ons pa is in staat om momenteel in zijn overmoed stomme stoten uit te steken, zoals pakweg op zijn dak kruipen omdat er een pan losligt, ik zeg maar iets.

We zien wel.

This too shall pass.

 

Geplaatst op

Parkinson

Vandaag kwam ons pa hier toe met een grote, grote glimlach op zijn gezicht. Hij liep kaarsrecht, en hij schudde niet meer. Hij heeft al een jaar of drie Parkinson, en op sommige dagen schudden zijn handen zo hard dat hij zelfs geen koffie kan drinken zonder te morsen.

Maar bon, het schudden is dus weg. De vermoeidheid ook, zegt hij, en hij is precies helderder ook, vindt hij van zichzelf. Vooral vermoeiender, ja :-p

We hebben ons suf zitten piekeren over wat de oorzaak zou kunnen zijn. De enige verandering is het feit dat hij een dag of vijf geleden gestopt is met zijn antidepressiva – hij is gewoon zonder gevallen – maar of dat zo’n verschil kan uitmaken op zo korte tijd, dat betwijfel ik.

Aan de ene kant is het fantastisch nieuws, aan de andere kant vertrouw ik het helemaal niet. Wat is er aan de hand? Hoe kan dit?

Morgen gaat hij naar de huisarts voor een volledige checkup, want hij vertrouwt het zelf niet eens. Als dat maar goed afloopt.

Geplaatst op

Stralende dag!

Gisteren viel het weer al bij al ook mee, en zat ik de hele namiddag met de kinderen op het schoolfeest. Merel zag er overigens bijzonder knap uit, geschminkt en al.

IMG_4230

Maar vandaag was het al helemaal zalig: ons pa kwam eten, en daarna sprongen de kinderen in het zwembadje, speelden tuinslanglimbo, hielden gargantueske waterballongevechten, en deed ons pa een Onslowke in de schaduw, terwijl hij een van de onderzoekscompetenties rond Griekse en Romeinse goden las.

Oh, en wist u al dat er een zomerse variant bestaat van de sneeuwengel? Al wat u nodig heeft, is een donkere muur in de felle zon, een tuinslang en twee gewillige slachtoffers ^^

IMG_4237

Geplaatst op

Pa

Vorige week zondag was hij ook al komen eten, ons pa, terwijl de twee oudsten in  Londen zaten. Ik had varkenshaasje klaargemaakt met verse asperges en kroketjes, en hij had geen nee gezegd.

Ook vandaag is hij komen eten, en was het Bart die gekookt had. Hij had het lastig, ons pa: hij mist ons ma vreselijk, en het contrast met onze huiselijke, warme en drukke sfeer maakt de stilte des te beklemmender. Maar aan de andere kant vond hij het fantastisch om bij zijn kleinkinderen te zijn.

We zijn zowaar beginnen kubben, maar na een dik kwartier begon het te druppelen en toen ook echt te regenen, en zijn we maar naar binnen gevlucht.

Ons pa is toen naar huis gegaan, omdat hij het te moeilijk kreeg. Ik heb echt met hem te doen, en niemand kan hem helpen, dat is nog het ergste. Maar hij heeft in elk geval wel alweer eten mee voor twee dagen, net zoals vorige week, dus verhongeren zal hij alvast niet doen :-p. En, zoals hij zelf al opmerkte: we hebben nog niet eens ruzie gemaakt, hij en ik. En da’s ook een kunst.

Geplaatst op

73

Donderdag werd mijn vader 73 jaar. De hele dag kon ik hem niet bellen, omdat hij met ons ma in Brussel was gaan rondlopen. ’s Avonds kreeg ik hem alsnog aan de telefoon, en hij vertelde dat hij een hele fijne dag had gehad. Maar toen ik hem uitnodigde om zondag – vandaag dus – mossels met frietjes te komen eten voor zijn verjaardag, hoorde ik hem gewoon blinken door de  telefoon.
Hij gaf toe dat hij het al had zitten bedenken dat ik hem niet had uitgenodigd dit jaar, maar dacht dat het misschien door de verbouwing was, of zo. Hij had het jammer gevonden, maar bon, dan was dat maar zo. Maar toen ik hem dus tóch nog uitnodigde, werd zijn toch al fijne dag plots nog veel beter.

Deze middag rond twaalf uur stonden mijn ouders dus daar. De kinderen hadden een kroon gemaakt, ik had hem een fotoboekje gemaakt en een grote kader met een foto van de kinderen, en hij straalde gewoon.

IMG_1644

IMG_1638

IMG_1640

IMG_1641

IMG_1642

We deden een klein flesje champagne open, er werden behoorlijk wat mossels met frietjes verzet (Bart had er een heerlijke salade bij gemaakt), we dronken koffie buiten, en aten er versgedraaid vanille-ijs met versgesneden fruit.

Ik denk dat het na vieren was toen ze naar huis gingen. Maar ik denk dat we er allemaal grondig van genoten hebben.