Oudejaarsavond 2023

Wolf ging eerst eten bij zijn vrienden voor Noahs verjaardag en dan richting Arwen, Kobe ging eerst eten bij enkele vrienden van zijn Jinjaar en dan aftellen in de scouts. Dat zorgde ervoor dat enkel Merel nog thuis was.

Aangezien het zondag was en mijn vader hier dus kwam eten, mocht hij van ons met plezier blijven voor de hapjes. Want dat was het plan: geen echt eten, wel alle mogelijke hapjes, warm en koud.

Hij genoot er intens van, want hij had het niet verwacht en zo was het voor hem ook nog een beetje feest.

Tegen acht uur bracht ik hem naar huis, zodat Bart, Merel en ik nog wat konden opruimen, want tegen half elf kwamen Gwen en Erik met beide dochters langs voor dessert en om dan samen te klinken op het nieuwe jaar.

Dat nieuwe jaar werd in elk geval dus feestelijk en in goed gezelschap ingezet, en meer moest dat echt niet zijn. Ik heb er alvast van genoten en het smaakt naar meer.

Gelukkig nieuwjaar iedereen!

Oudejaarsavond

Nee, we hadden niks speciaals gepland dit jaar. Wolf zat met Arwen in Oostende op een familiefeest, Kobe was met drie vrienden in Heusden, waar ze gegamed hebben, horrorfilms gekeken, zelf pizza gemaakt en veel te laat zijn opgebleven. Tsja.

Het waren dus Bart, Merel en ik, en dat was eigenlijk ferm gezellig. Bart had een plethora aan hapjes voorzien: kwarteleitjes, gevulde champignons, worstjes, kaasjes, tomaatjes, bloemkool, gehaktballetjes, foie gras, garnaaltjes, en daarnaast natuurlijk ook ovenhapjes en van die kleine Sint-Jacobsschelpen gevuld met een visbereiding. Al bij al veel te veel gegeten, zoals gewoonlijk.

Eerst hebben we, op vraag van Merel, nog geluisterd naar het einde van de Tijdloze, en daarna hebben we een heel simpel maar amusant filmpje opgezet, The Spy who dumped me. Geestig en vooral heel, heel licht.

En toen was het amper tien uur en hebben we een beetje gezapt, een beetje gelezen, een beetje genikst, tot het bijna twaalf uur was. Merel zorgde voor Kidibul in feestelijke champagneglazen, en samen klonken we op het nieuwe jaar en keken we naar het vele vuurwerk buiten.

Ja, we hebben het jaar al slechter ingezet, ja.

Voor iedereen een schitterend 2023 gewenst!

Oudejaarsavond

Nee, feestelijk was het eigenlijk niet vandaag. Twee jaar geleden hadden we oudejaarsavond gevierd met Gwen en Erik en toen afgesproken dat we dat de volgende keer ook samen gingen doen. De volgende keer was natuurlijk een sisser, vorig jaar, maar dit jaar ging ik er dus van uit dat we het ook samen gingen vieren, en Gwen had dat ook zo in gedachten. Alleen bleken er vrienden van hen dat ergens in de grote vakantie ook gevraagd te hebben, al konden noch Gwen noch Erik zich dat herinneren. Wij zijn echter totaal niet moeilijk, dus vierden ze oudejaar bij die vrienden.

Wij maakten er een rustig dagje van: in de namiddag hielden we wel onze traditionele eindejaarsgezinswandeling. De toer van de Bourgoyen ging me te ver zijn, dat wist ik al, maar een toertje in Vinderhoute door de Vallei van de Oude Kale leek me ideaal: dan ben je rond in iets minder dan een uur.

Toen het donker werd, hielden we onze fotosessie met de vuurspatters, en toen vertrok Wolf richting zijn maten om met hen oudejaarsavond te vieren.

Ik bakte suikerwafels naar recept van mijn oma, we maakten zelf pizza, en toen trokken de kinderen elk naar hun kamer en zapten wij wat tv. Tsja…

Kwart voor twaalf kwamen ze naar beneden, we telden af, en we knuffelden. En dat was dat.

Tot zover 2021. Oef.

Oudejaarsavond 2020

Heh. Uiteraard ook voor ons geen feestje vandaag, toch niet met andere mensen. We waren gewoon met ons vijfjes, opa zat bij Jeroen, en we hielden het dus eenvoudig.

Bart had een schitterende gourmet besteld bij brochette.be, en daarna, na een fotosessie met vuurspatters – wat een traditie is – kropen we met zijn allen gezellig onder een dekentje om naar Die Hard 2 te kijken. Ha ja, vorige week was de 1 behoorlijk goed bevallen.

En na de film was er nog wat tijd over voor het middernacht was, en dus keken we nog eens naar de jaarfilmpjes van vorige jaren. Het is echt zalig om te zien hoe de kinderen opgroeiden, hoe de dingen veranderd zijn, hoe Bart en ik ouder geworden zijn… hoewel ik dat laatste niet meteen als ‘zalig’ zou beschrijven.

Maar bon, een waardige afsluiter van een vreemd jaar. Ik ga het niet oprecht slecht noemen, maar ik zou het geen tweede keer willen beleven.

Op naar 2021!

Oudejaarsavond

Voor het eerst in jaren vierden we nog eens écht oudejaarsavond. Vorige jaren bleven we gezellig thuis met de kinderen, aten massa’s hapjes en keken films. Dit jaar had Gwen mij en Sofie een berichtje gestuurd: of we geen zin hadden om af te komen met de kinderen.

We zeiden uiteraard geen nee, en wij zorgden voor de hapjes en het dessert, Gwen maakte het hoofdgerecht, en Sofie had soep, taart en drank mee. Allemaal dik in orde dus!

Tegen zeven uur waren we bij hen, en het werd een zeer gezellige avond. Hapjes met hopen en kilo’s, dankzij mijn allerliefste echtgenoot. Hij doet dat graag, en mijn rug deed weer eens moeilijk. Intussen heb ik het verschil leren kennen tussen “Ga liggen en BLIJF!”  en “Kom van uw luie kont en beweeg ne keer een beetje!”

Dit was het laatste, en dus nam ik in de namiddag nog de fiets richting Gent om er een oudejaarscacheke op te pikken aan de Sint-Salvatorkerk. En dan ben ik maar verder gefietst tot aan Sint-Jacobs om er in de Italiaanse winkel een cadeautje voor Gwen te halen, en dan via de Reke (en mijn cache die daar ligt) terug naar huis.

In totaal zo’n tien kilometer op de elektrische fiets dus, en het deed behoorlijk veel deugd: de rug deed het weer. Gevoelig, dat wel, maar in orde.

Bart had intussen zowel hapjes als dessert gemaakt, en beide werden zeer gesmaakt, net zoals de soep die Sofie had gemaakt, en de hertenstoofpot met gevulde appeltjes en een zeer lekker soort kroketachtige dingen.

Tussen dessert en taart schoot het ons plots te binnen: het vuurwerk! We trokken jassen aan, Erik nam een zak mee met glazen en een fles bubbels, en we begonnen te stappen aan een stevig tempo richting stad. Alleen… we waren net iets te laat vertrokken, zodat we de Portus Ganda niet meer haalden, maar aan de Sint-Machariuskerk bleven staan, vlakbij ons vroegere kot. We stonden er op een bijzonder goed plekje tussen een hoop ander volk en genoten.

Daarna moesten we natuurlijk wel nog twintig minuten terugstappen. Tsja… Maar toen was er gelukkig nog taart ^^

Enfin, tegen twee uur waren we terug thuis, maar ik kon helaas nog lang niet slapen. Ik vond het in elk geval een zeer fijne avond. Voor de jongens was het wellicht wat minder, maar bon, dat hoort er dan maar bij.

Wij zijn in elk geval het nieuwe jaar goed ingezet.

Maak er een schitterend 2020 van!

 

Oudejaarsdag en -avond

Dat het pokkedruk ging zijn in de Delhaize om inkopen te doen, dat wisten we. Vooral wanneer we het lot wilden tarten en om elf uur gingen. Élk parkeerplaatsje op de nochtans grote parking was volzet, en aan de kassa’s – 1 stuks + 8 selfscans – stonden lange lange rijen. Maar als je dat op voorhand weet en het niet aan je hart laat komen, is dat eigenlijk allemaal zo erg niet.

We aten soep en boterhammen, en toen had ik gigantische knallende koppijn en een barslecht humeur. Niks dat een goed potje geocachen (en een Dafalgan) niet kan verhelpen, dacht ik zo, en ik stapte in de auto en reed naar Landegem. Daar is een mooie geocacheroute volgens de bewegwijzering van Die Soete Beeze. Alleen…

Bij het afdraaien van de spoorwegbrug in Drongen/Landegem nam ik mijn bocht nogal kort. Geen nood, dacht ik, de berm ligt even hoog als het asfalt. Alleen moet er iets van paaltje of scherpe steen of zo gestaan hebben, want… Meteen begon mijn auto een zeer vreemd geluid te maken. Ik stopte een paar meter verderop, en jawel: platte band! En niet zomaar platte band, echt een ganse winkelhaak in het rubber, eentje van een paar centimeter. Niet te repareren dus met die repareerkit die je tegenwoordig in je auto vindt in plaats van een reservewiel. Meh.

Gelukkig heb ik Ford Assistance, inbegrepen in mijn jaarlijks onderhoud, en belde ik die dus maar. “Halewijnstationstraat, zegt u? Ter hoogte van welk huisnummer?” Euh… ik keek even in het rond, maar het dichtstbijzijnde huis was net iets groter dan een speldenkop voor mij. Ik heb dan maar uitgelegd dat ze me vanop de spoorwegbrug perfect konden zien staan, en dat ik daar eigenlijk wel zo’n beetje in de weg stond en zo. Drie kwartier later kwam een zeer sympathieke jongeman me optakelen – de max om te zien, zo’n gans takelding op minder dan een kubieke meter in de achterkant van zijn camionetje – en bracht mijn wagen naar de Fordgarage. In Ledeberg. De bandencentrale waar ik net nieuwe remblokken, remschijven én twee nieuwe banden had besteld voor donderdag, bleek geen optie. Bleh.

Van Ledeberg ging het naar Sint-Denijs-Westrem, naar The Loop, voor een vervangwagen: ook die was gratis, maar moest wel op dezelfde plek teruggebracht worden. Mja. Tegen dan was het half zes en donker, was de koppijn weg en mijn humeur – lang leve de fijne pechverhelper – wel wat opgeklaard, maar ik vond dat ik een rondje geocachen wel nog verdiend had. Néh.
Ik ben dan naar De Pinte gereden, een drietal kilometer verderop, en heb er in het donker nog tien caches gevonden, zodat ik het jaar 2018 netjes kon afronden op 500 gevonden caches.

Ik was laat thuis, ja, pas tegen half acht, maar dat kon me niet schelen: Bart had al met de kinderen pizza gemaakt, en we hadden toch niks speciaals gepland, behalve dan die pizza, massa’s hapjes, en twee Harry Potterfilms. Oh, en naar het vuurwerk kijken om middernacht.

Enfin, moge het nieuwe jaar beter beginnen dan het geëindigd is!