Herdenking opa

Nog elk jaar herdenken de Boghaerts – de familie van ons ma – onze grootvader, respectievelijk vader of overgrootvader. Het is intussen negen jaar geleden dat hij gestorven is, mijn lieve opa.

Het is vooral de ideale moment om iedereen nog eens terug te zien, want het overgrote deel van mijn familie zie ik maar één keer per jaar. Niet dat ik eigenlijk veel behoefte heb om hen vaker te zien, maar kom. Het jammere is wel dat ze het, ondanks alle tegenwerpingen van de kleinkinderen, steevast zelf willen blijven doen. Er wordt een zaaltje gehuurd tegenover het rusthuis van oma – prima zaaltje, daar niet van – en dan brengt de ene aperitief mee, de andere brood, een derde de dranken, de vierde de charcuterie, enzovoort. Er is dan ook een werkverdeling, want natuurlijk moet alle gerief voor die meer dan veertig man ook afgewassen worden, en opgeruimd en zo. Wat neer komt op het feit dat ik een derde van mijn tijd dat ik daar was, gespendeerd heb aan ‘werken’, en niet aan praten met mijn nonkels of tantes. Tsja. Onzin, gaan zij zeggen, maar ik heb het effectief zitten uitrekenen. En aangezien wij moesten opruimen tot het einde, ben ik dan maar, terwijl iedereen nog netjes zat te tafelen, al samen met een paar kozijns die ook weg moesten, tafels beginnen op hun plaats zetten, met de stoelen er omgekeerd bovenop. Vreselijk gezellig allemaal. In plaats van dan een traiteur te vragen, maar kom.

Op naar volgend jaar.

Nieuwjaren

Jawel, er wordt hier nog steeds naarstig genieuwjaard. Ons ma wist dat ze op nieuwjaar zelf te moe ging zijn – uitgaan, jaja – om echt een volledig ‘feest’ te geven, en het was eigenlijk nogal à l’improviste dat we daar toen allemaal waren. We hadden natuurlijk toen wel de nieuwjaarsbrieven gelezen, ha ja. Maar een familiefeest? Dat was voor vandaag gepland.

Ons ma zag er tegenop om voor zoveel man – acht volwassenen, zeven kinderen – eten te voorzien, en dat begrijp ik maar al te goed. Maar ze heeft wel een brigade aan jongere mensen in huis, en dus brachten Roeland en Sarah een pleiade aan hapjes mee, had Delphine voor heerlijke zalm met toast en vooral een bijzonder lekkere tomatensalade gezorgd, en zorgden Bart en ik voor drie grote schotels versgemaakte lasagne. Ons ma moest dan natuurlijk wel nog de tafel zetten en zo, en zij had ijsbuche voorzien, maar het scheelt toch echt wel een pak werk.

Ons pa had redelijk fantastische wijn bovengehaald, eentje zelfs die volgens de Vivino-app tegen de 500 euro voor een fles ging. Het smaakte, kijk maar naar de gezichten van de heren hierboven.

En de afwas? Met een dergelijke brigade is dat eigenlijk ook snel geregeld.

Ik had in elk geval een bijzonder fijne namiddag, en de kinderen duidelijk ook. De vier jongens waren op een bepaald moment hijgend binnengekomen: ze hadden buiten op het terras een ijsbaan gemaakt en amuseerden zich te pletter! En de meisjes, daar had oma mijn oude kamer voor opgewarmd, en die waren daar rustig aan het spelen.

Merci, ma!

Familiebrunch 2015

Het is een traditie: de familiebrunch van de kant van mijn ma, waarbij ik gans mijn familie nog eens terug zie. Blijkbaar had een van de tantes verzucht: “Goh, ik snap niet dat oma dat nog blijft doen. Het is toch genoeg als ze haar kinderen ziet, zeker?” Tot zover het familiegevoel dus. Maar bon, blijkbaar leven mijn tantes en nonkels en kozijns en nichten nog allemaal sinds vorig jaar.

Toegegeven, het is een grote bende: mijn grootmoeder van 93, haar broer en diens vrouw, haar zes kinderen met partner, haar 14 kleinkinderen (15 eigenlijk, eentje was ziek) met 7 partners, en 11 achterkleinkinderen, met twee onderweg. 41 personen dus, en met navenante drukte.

Er was aperitief, er was brunch, en er was dessertenbuffet. En op voorhand was er de jaarmis voor mijn grootvader, uiteraard. En eigenlijk was het allemaal best gezellig ^^

Alleen met het weer hadden we echt geen geluk: vorig jaar was het stralend weer en zijn we na afloop nog een wandeling gaan maken, nu was het koud en grijs en miezerig. Ach ja… Er was gelukkig plaats genoeg voor de kinderen om te spelen.

Enfin, hier dus de foto’s. Het grootste deel ervan is door de kinderen getrokken, en zelfs door Merel.

 

Salutem tibi, ave!

Zoals elk jaar kwamen we vandaag weer met de uitgebreide familie Boghaert samen: de mater familias (92), haar zes kinderen met wederhelften (al konden er twee niet zijn), hun vijftien kinderen (waarvan de meeste met partner) en de momenteel elf achterkleinkinderen. Oh, en haar broer met diens vrouw. Een gigantische bende dus. We hadden het zaaltje in Ursel tegenover het rusthuis afgehuurd, gingen eerst naar de herdenkingsmis van opa (gestorven in 2008, hij zou nu 101 geworden zijn), en deden dan van brunch.

Blijkbaar waren er toch de meeste stemmen – of de luidste roepers – om het toch weer zelf te doen, en dus had iedereen weer een taak. Er was een uitgebreide receptie, daarna brood met veel soorten toespijs, en dan dessert. Er moest afgeruimd en afgewassen worden, maar gelukkig niet meer gedweild en zo, dat lieten ze toch al doen.

Enfin, mede dankzij het goede weer werd het een bijzonder aangename namiddag, met familie die ik doorgaans maar één keer per jaar zie. Meer hoeft dat niet te zijn, maar minder ook weer niet.

Salutem tibi dico, ave!

IMG_8289
IMG_8283

IMG_8286

IMG_8288

IMG_8290

IMG_8293

IMG_8292

IMG_8297

IMG_8302

IMG_8303

IMG_8308

IMG_8310

IMG_8312

IMG_8311

IMG_8314

IMG_8319

IMG_8321

IMG_8320

IMG_8323

Rond een uur of vier was Merel compleet platgevallen, en is Bart (die met haar was achtergekomen, na de mis) met haar naar huis gegaan, terwijl ik met mijn twee broers, ons ma, en de rist kinderen nog naar het Drongengoed ging. Eigenlijk was het best jammer dat Merel niet meer mee was, maar ik had niet bepaald een buggy, en ik had ook geen zin om haar te dragen als ze moe werd. Tsja…

Het werd in elk geval een pracht van een korte wandeling, die eigenlijk vooral bestond uit op een bankje zitten kijken hoe de kinderen zich in het speelbos amuseerden in de grachten, en daarna nog iets gaan drinken op de Drongengoedhoeve. Het was eeuwen geleden dat ik er nog geweest was, van toen ik klein was, denk ik. Ahh, herinneringen!

IMG_8342

IMG_8340

IMG_8344

IMG_8346

IMG_8351

IMG_8355

IMG_8364

IMG_8362

IMG_8367

IMG_8378

IMG_8373

IMG_8379

IMG_8384

IMG_8385

IMG_8386

IMG_8387

IMG_8388

IMG_8389

IMG_8383

IMG_8397

365 – 7 maart

365-066

Een erfenis: struiken uit de tuin van mijn grootvader, die ik begin november uitgegraven heb en hier opnieuw geplant. Het huis is inmiddels verkocht, de tuin platgegooid, maar deze Azalea Japonica heb ik tenminste kunnen houden. En hij bloeit…

Ad te, ave!