Gezapige zondag

Ik voelde me absoluut niet in orde: een vreselijke verkoudheid, moe, lamlendig… Het mocht dan nog prachtig weer zijn, geocachen zat er voor mij vandaag niet in, ook al omdat de rug op de rand van kraken staat.

Ik was dan ook blij dat Wolf gisteren bij Arwen was gaan slapen en deze voormiddag dus opa kon gaan ophalen. Een gemak, zo’n zoon met een rijbewijs, ge hebt er geen gedacht van!

Maar het was dus prachtig weer, en we hebben wel binnen gegeten omdat onze buitentafel echt maar voor vier personen is: vijf is al lastig, zes is quasi ondoenbaar. Maar voor taart en koffie kan het perfect, natuurlijk. En toen bleven Merel en Wolf gezellig met opa buiten zitten kletsen – Kobe was naar de scouts – en ik weet eigenlijk niet wie daar het meest deugd van heeft gehad: de kinderen of opa.

En toen ging Bart nog pizza maken en hebben we ons pa maar meteen uitgenodigd om mee pizza te eten. Hij kon niet rap genoeg “ja” zeggen, om eerlijk te zijn.

Enfin, fijne dag, alleen jammer dat ik me mottig voelde. Maar ons pa heeft ervan genoten, en dat is het belangrijkste.

Interview

Merel kwam thuis met een zeer fijne schoolopdracht waar ze zich dan ook 100% op gooide. Zoals altijd, eigenlijk.

Ze moest een uitnodiging sturen naar haar grootvader om hem te interviewen over vroeger. Zij maakte er meteen een hele collage van, met kleurtjes en al, en ook de vraag – dat moest zo – voor een foto.

Opa is daar gewoon helemaal op ingegaan en heeft een hele mooie foto gezocht. Ons ma was er misschien twintig of zo, piepjong. Héérlijk.

En deze namiddag zaten ze samen onder de luifel, Merel gewapend met laptop en een stapel vragen, hij met alle bereidwilligheid die een opa maar kan bezitten om te antwoorden op de vragen van zijn kleindochter.

Merel was duidelijk onder de indruk: ze had een hoop dingen gehoord die ze helemaal niet wist en bewonderde haar grootvader nog meer dan anders.

En ons pa, die glunderde. Zoals het hoort.

 

79

Eergisteren is ons pa 79 geworden, bij leven en welzijn. Hij heeft het soms moeilijk door het alleen zijn en de fysieke beperkingen van zijn parkinson, en dat snappen we volledig. Maar ik ben dolgelukkig dat hij er nog steeds in slaagt alleen te wonen – weliswaar met de onvolprezen hulp van Martine, zonder wie dat nooit zou lukken. Tine, ge weet het, ge zijt goud waard!

Vandaag kwam hij dus, zoals elke zondag, bij ons eten en hadden we een beetje een verjaardagsfeestje voorzien. En waar kunt ge ons pa gelukkig mee maken? Met lekker eten!

Hij kreeg dus als cadeautje een zelfgemaakte kroon, een staf met een kraanvogel en een grote mand met snoep en ander lekkers. En er werd zelfs voor hem al zingend rond de tafel gestapt. Hij werd er zowaar emotioneel van.

En toen werd er geschaakt in de tuin onder het verorberen van mini videetjes, en daarna waren er mossels met zelfgemaakte frieten. Ik dacht dat we mosselen gingen over hebben, maar dat was duidelijk buiten de waard, in casu ons pa gerekend. Het heeft hem gesmaakt, geloof ik.

Het vervolg kwam in de vorm van koffie en een klein zwaantje, zowat zijn lievelingstaartje. Maar dat is eigenlijk gewoon het dessertje, rond half vier volgde dan een fruittaart met extra slagroom. Ons pa glunderde, en de kinderen glunderden vrolijk mee. Ze vinden het echt, maar echt fijn als hun opa op zondag komt, ze vragen er telkens weer naar. Wolf zat gisteren bij Arwen maar was vandaag speciaal tegen de middag naar huis gekomen voor opa’s verjaardag. En voor een zestienjarige wil dat wel wat zeggen.

En toen dacht dat hij evengoed nog wat kon blijven, omdat hij anders ’s avonds toch alleen moet eten. Er zijn van die dagen dat we op elkaars zenuwen werken, maar vandaag viel dat eigenlijk goed mee.

En dus bakte Bart ’s avonds nog fajita’s en kon ons pa nóg wat meer eten ^^

Ik had namelijk op Facebook plots een foto van vier jaar geleden zien passeren, en het verschil is frappant. Ik ben blij dat hij vermagerd is, maar hij mag niet verder vermageren zodat hij nog wat reserve overhoudt.

Op naar de tachtig, en de negentig als het aan ons ligt!