Oostende
Vanmorgen kon ik er even niet mee lachen, nee. De bus stond netjes om kwart over acht aan de school te wachten, en onze leerlingen waren mooi op post. Enfin, twee waren hun identiteitskaart vergeten, maar bon, dat kon opgelost worden. Maar de chauffeur wist ons te vertellen dat er meer dan drie uur file was aan de grensovergang met Frankrijk. Hmpf. Ik geef het toe, dat had ik er niet voor over, maar daar ging al onze voorbereiding, en de ganse dag die ik er had aangehangen… En nu? Onze adjunct zei plompverloren: “Oostende?”. De chauffeur zag dat zitten, en dus vertrokken we zomaar, op den bots richting Oostende, met 38 leerlingen en 5 begeleiders. Laat dat nu precies de énige stad zijn waar ik mensen van de toeristische dienst ken. Ik belde vanuit de bus, kreeg ook effectief Heidi aan de lijn, en met wat heen-en-weer-gebel, afspraken, do’s en don’ts draaiden we stipt om tien uur het pleintje aan het Kursaal op, pikte ik de papieren voor de wandeling rond Fort Napoleon op, de stadsplannetjes en de wandeling voor de namiddag, en de info rond MuZee. Er was intussen ook al een hele planning, met in de voormiddag dus die wandeling rond het fort en de vismijn. Dat draaide concreet uit op een ingekorte wandeling met een bunker en vooral een hoop strandgeloop. Van mij niet gelaten.
We namen het overzetje over de havengeul naar het centrum, lieten daar de leerlingen vrij voor hun middagmaal, gingen zelf iets eten, en trokken daarna naar MuZee. Ik wist niet eens dat dat museum bestond, maar het gaat over moderne Belgische kunst van 1830 tot nu. Interessant!
Enfin, we volgden nog een andere wandeling die niet echt pittoresk was, om een understatement te gebruiken. Maar bon, de leerlingen morden niet, bleven hun eigen vrolijke zelf – geen sarcasme – en speelden nog twintig minuten aan het strand. Daarna gingen we even langs het toeristenbureau met een zak paaseitjes als bedanking, en wandelden terug naar de bus. Geslaagde, zij het compleet geïmproviseerde dag, met toch nog enige genoegdoening dankzij het foutloze parcours.
Oh, en voor een minder gekleurd verslag met andere foto’s: één adres!
366 – 24 maart 2016 – Oostendse bunker
Kreta, dag één
De man van TaxiGent stond stipt om half vijf aan onze deur, en vijf minuten later waren we al onderweg. Goed twintig over vijf leverde hij ons netjes af aan de deur van de luchthaven, en daar stonden ze eigenlijk al te wachten: we waren de laatsten om in te checken, en dat voor een vlucht die pas om 6.27u ging vertrekken! Onze knalgele koffers verdwenen op de transportband, wij aten nog snel een sandwich, maar werden al gesommeerd om door de douane te gaan: blijkbaar is een uur op voorhand ginder menens! De douane duurde wel even: Barts rugzak vol elektronica werd zorgvuldig uitgepluisd, omdat er zich in een van de vele kleine zijzakjes een klein flesje deodorant had verstopt. Ik werd manueel afgetast omdat die scanners nog steeds niet overweg kunnen met kwaliteitsvolle beha’s, en Bart moest zelfs in een zijkamertje zijn brace uittrekken, zodat die ook apart door de scanner kon. Zucht…
Zodra we gepasseerd waren, verplaatste het voltallige personeel zich naar de boarding desk, en werden wij ook als eerste opgeroepen, omdat Bart dan in alle rust kon instappen. Netjes! Een en ander resulteerde in een vliegtuig dat al om 6.18u aan het taxiën was, in plaats van op te stijgen om 6.27u. Van mij niet gelaten. Volgens het reisschema dat we gekregen hadden, gingen we landen om 11.20u plaatselijke tijd – het is er een uur later dan hier – dus een vier uur vliegen. Nochtans gaf de gezagvoerder meteen drie uur vliegen aan, en effectief, we zijn geland iets over tien, in plaats van over elf. De kinderen vonden het opstijgen en landen heerlijk omdat je dan vanalles ziet, en vonden het vliegen zelf toch maar saai. Ze hebben zich echter voortreffelijk gedragen. Ik heb het grootste deel van de tijd proberen slapen, heb het ontbijt overgeslagen, maar helaas, dat belette niet dat ik bij het uitstappen de stewardess mijn maaginhoud in een zakje kon overhandigen. Meh.
(Helemaal links op de laatste foto zie je nog een vliegtuig.)
En toen waren er blijkbaar mensen die heel lang op hun koffers moesten wachten of een koffietje gaan drinken waren of zo, want we hebben nog meer dan een half uur in de bus die ons naar het hotel moest brengen, zitten wachten. Ach ja… Twintig minuten later stonden we gelukkig in een loden hitte – 34°- op het bordes van een toch wel mooi hotel. En toen hoorde ik het aan de balie donderen in Keulen: hotelvouchers? Eh? Nee, ik had dat niet? Ik had geen enkel papier gekregen van het reisbureau, enkel een bevestiging en factuur per mail. Geen idee dat ik nog papieren diende op te halen, ook dat was me absoluut niet gezegd in de telefoongesprekken in de vorige week. Bon, ze maakten er gelukkig niet al te veel drama van, een kopie van onze IDkaarten volstond ook. Maar onze kamers waren helaas nog niet schoongemaakt: checkout is pas om 12.00u, en wij waren daar zelfs nog voor twaalven. We mochten wel al rustig een kijkje nemen, en eten in het restaurant. Dat we allemaal bijzonder graag onze lange broeken, gesloten schoenen – in mijn geval zelfs botjes – en warme T-shirts hadden ingeruild voor iets lichters, mocht niet baten. We kregen dan ook rare blikken van de andere hotelgasten, die voor 90% in zwembroek of bikini rondliepen.
Enfin, het hotel met waterpretpark en aparte zwembaden werd bezichtigd, er werd – uiteraard – “Θάλασσα! Θάλασσα!” geroepen bij het aanschouwen van de zee, en we konden vaststellen dat het buffetrestaurant toch wel in orde was. En dan waren onze kamers klaar, en konden we ons installeren. Helaas liggen ze niet naast elkaar, maar zit er een kamer tussen. Om kortingsredenen had het reisbureau opgegeven dat Bart en ik samen met Merel in één kamer gingen slapen, en de jongens in de tweede, maar ge ziet dat van hier! Resultaat: de jongens slapen in een echt dubbel bed met een dubbel dekbed, en Bart en ik hebben elk ons eigen, tegen elkaar staand bed met een eigen dekbed. Van mij niet gelaten, eigenlijk.
We bleven even in ons kamer, en trokken toen effectief naar het zwembad, waar ook Bart mee het water in ging en de kinderen het super vonden. De jongens gingen heel even tot in de zee, we aten een ijsje, en verhuisden naar het waterpretpark. Maar daar liep het mis. Bart had het hele eind moeten stappen met zijn krukken, zweette zich te pletter, en trok zich dan maar terug in de gekoelde lounge. Ik was nog de handdoeken en de rest van de spullen op een zonnebed aan het leggen, terwijl Kobe en Merel niet rap genoeg in het water konden zitten. Letterlijk, want in al haar haast sloeg Merel gewoon voorover en had ze een bloedneus, met bijbehorend gehuil natuurlijk. En toen wilde Kobe gewoon met zijn zusje op de kleine glijbanen spelen, en wilde Wolf per se in de grote glijbaan waarvoor je per twee moet zijn. Hij zette zich dan maar met een lang gezicht te mokken, want ik wilde de spullen en de kleintjes in de gaten houden, en kon dus niet met hem mee. En toen begonnen ook Kobe en Merel nog ruzie te maken ook, waarop ik het hele boeltje samenpakte en richting hotelkamer trok.
Iedereen was toe aan wat rust, Bart en ik aan een douche, en ik voelde me meteen een ander mens. Tegen kwart voor zeven zaten we in het restaurant, en voelde iedereen zich meteen een pak beter. Bart was doodop, Merel ook, en dus stak de eerste de tweede in bed, terwijl ik met de jongens nog een avondwandelingetje langs het strand ging maken.
Het water was nog ronduit warm, en eerst werden de broeken van de jongens opgesloofd. En toen uitgetrokken. En daarop volgden ook de T-shirts. En werd die onderbroek toch wel per ongeluk nat zeker? Een en ander mondde uit in een lange strandwandeling, waarbij het water plots merkelijk kouder werd en we warempel in de monding van een riviertje stonden, gevolgd door een zwempartij van zeker nog een uur bij het licht van de ondergaande zon. Ik zat erbij en keek ernaar, genoot, en nam foto’s met mijn gsm.
Tegen negen uur waren we terug op ons kamer, douchten de jongens zich in onze badkamer, sloop ik op kousenvoeten binnen bij de slapende Merel om verse droge kleren, en gingen we met ons viertjes nog rustig iets drinken in de bar aan de zee. Wolf verklaarde zich helemaal zen, en ging heerlijk slapen. Ook Bart trok meteen zijn pyjama aan, en called it a day. En dus zit ik nu in de lounge, bij loungemuziek – tiens – dit verslag te typen terwijl het nog zeker 26° is, en ik net niet meer zit te zweten.
Het begon allemaal nogal haperend, maar uiteindelijk is het toch nog goed gekomen. Slaapwel!
Puf.
Dat het een beetje zwaar was, de laatste dagen.
Donderdag na het werk naar huis gekomen, even opgefrist en over en weer naar Amsterdam. Ik hoefde gelukkig niet zelf te rijden, maar zat toch pas na middernacht in bed.
Vrijdag hoefde ik niet te werken, maar moest ik wel vanalles en nog wat plannen en regelen. En vertrok ik rond half vier richting Oostende, voor een zalige avond en dito voormiddag. Veel slaap zat er toen ook niet in.
En toen ben ik ginder rond de middag vertrokken, om eerst in Brugge een vriendin op te halen, naar huis te rijden, mijn Oostendse spullen uit de auto te halen, snel iets te eten (wat Bart had klaargezet in de microgolf), het andere klaarstaande gerief in te laden, en naar Geel te rijden. Op een larp slaap je ook niet veel, ik zat pas om half vijf in bed, en was om half negen alweer wakker.
En toen kwam ik tegen de middag thuis, en werd ik bijzonder hard geknuffeld door de kinderen, en vooral door Merel. Die had me duidelijk gemist, de voorbije dagen. God zij dank, trouwens, voor babysits en oma’s. Dank u! En niet in het minst mijn lieve ventje, die me toch maar liet gaan en de zorg voor de kinderen op zich nam.
En als u me nu wilt excuseren, ik ga een tukje doen, denk ik.
BGGD #53 – The Ostend edition
Voor de drieënvijftigste editie van het Brussels Girl Geek Dinner nodigde Oostende ons uit voor een fabuleuze twee dagen.
Op vrijdagavond kwamen alle Girl Geeks een voor een binnendruppelen in Hotel Mondo, vlak bij het Casino Kursaal.
Er was gevraagd in te checken voor 19.00u, en dat had zo zijn redenen: om 20.00u (bleek achteraf 19.40u te zijn, maar bon) werden we verwacht op de rode loper voor de openingsfilm van het Filmfestival Oostende. Best chique, en grappig omdat ook wij werden gefotografeerd door de aanwezige paparazzi: stel dat er een van ons toch beroemd was zonder dat zij het wisten?
We namen wel een groepsfoto (zie de foto van de dag) met Showbizz Bart erbij. Die protesteerde eerst magertjes: “Jamaar, ik ben geen meisje!” maar toen ik daar, met mijn grote klep, meteen op antwoordde: “Close enough!” schoot hij in de lach, en kwam hij bij ons staan. Woehoew en al :-p
De openingsfilm, Little Black Spiders van Patrice Toye, daar krijgt u later nog een bespreking van op Gentblogt, zodra hij in de zalen komt. Maar ik zou zeggen: ga kijken, deze film verdient dat. Misschien niet voor mensen met tienerdochters, tenzij je een stevig hart hebt. Maar bon.
We kwamen allemaal nogal onder de indruk uit de film, en begaven ons in toch wel ingetogen stemming naar de uitgebreide receptie. Die overigens meer dan behoorlijk in orde was.
Maar, girls will be girls: we wilden dansen! Rond elf uur kreeg DJ Kevin Major de nodige tweets met de vraag wanneer hij nu zou beginnen, en daar antwoordde hij ook prompt op. Wij dus naar beneden, en met Clo’s aangevraagde Groove is in the heart trok hij de fuif op gang. Al een chance dat de Girl Geeks er waren, of Major had niet veel fuif gehad: wij waren de enigen op de dansvloer tot een uur of een, maar wij gaven ons dan ook wel helemaal! En daar speelde de meer dan behoorlijk knappe DJ ook gretig op in: de beat werd er stevig ingehouden, en aan verzoeknummers werd met plezier voldaan. We love you, Kevin Major!
Tegen half drie vonden mijn voeten het welletjes, en wandelden we via dijk en strand naar het hotel terug. Ik moet zeggen: ik ben toch wel fan van Oostende!
Een korte maar uitstekende nacht later (we hebben nog veel te lang liggen kletsen in bed, Clo en ik) zaten we met genoegen aan het ontbijt, en presenteerden onszelf tegen elf uur bij Toerisme Oostende, voor de Marvin Gaye Walkumentary. Lag het nu aan het stralende weer, aan het uitstekende gezelschap, aan de heerlijke zeelucht, of toch aan de knap in elkaar gestoken wandeling rond Marvin Gaye, ik weet het niet, maar ik vond het jammer dat ik na een uurtje al weg moest.
En ja, ik heb Oostende herontdekt. Het is niet de eerste keer dat ik er geweest ben, verre van, maar het is en blijft toch mijn favoriete kuststad (en ik ben eigenlijk geen fan van het strand).
Meer foto’s en impressies van anderen vind je op de site van de Girl Geeks.