Vorige donderdag is Merel aangereden door een auto. Geen paniek, ze heeft niks, alleen haar fiets is gekreukeld.
Ik kreeg dus vijf voor acht telefoon van een huilende Merel: dat ze was gevallen, vlak voor de oversteek aan de tramlijn richting Lieze, en of we haar konden komen halen. Ik was nog niet aangekleed, maar Bart sprong in zijn auto en reed naar haar toe. En bleef toen toch redelijk lang weg. Hmm.
Bleek dat hij verzekeringspapieren had ingevuld, want wat was er gebeurd? Ze stond stil op het einde van de Vroonstallestraat, klaar om over te steken naar de Lange Velden. Een auto stopt en laat de fietser voor haar passeren, en dus steekt zij mee over. Blijkt dat de chauffeur haar dus niet gezien had door de laaghangende ochtendzon: hij zet aan en heeft haar vol mee, gelukkig niet snel. Een dame had dat zien gebeuren en heeft haar binnen genomen en haar een glas water gegeven, want ze stond te trillen op haar benen. Ook de chauffeur, een man van eind de dertig, zoiets, was zich doodverschoten en stond mee te trillen. Merel was compleet van slag en begon hartverscheurend te huilen zodra ze hier thuis in mijn armen kwam. Ze vond het vooral doodeng, zo aangereden worden. Gelukkig heeft ze niks, behalve dan een kneuzing op haar bil waar de bumper van de auto haar mee had.
De fiets is wel behoorlijk verbogen, maar dat wordt uiteraard betaald door de chauffeur. Die heeft ook uit bezorgdheid al een paar keer een berichtje gestuurd om te vragen hoe het met haar is. Fijne man, stom ongeluk.
Ik heb haar de rest van de dag thuis gelaten, in de zetel, onder een dekentje, met een pizza als troosteten. Eerst ging ze nog meegaan met mij tegen tien uur, maar dat hoefde eigenlijk niet, ze was ook nog te veel haar kluts kwijt.
Ach ja. Zoals ze zelf zei: ze kan dit ook weer afstrepen op haar bucket list.