Gisterenavond bracht Bart Kobe en Merel naar Wetteren, bij Charlotte en Thomas, die hen dan meenamen naar Geel voor de kinderlarp Ankoria.
Ik was uiteraard van plan om met hen te gaan, maar daar is vanzelfsprekend geen sprake van. Ik had dan ook al schrik dat ze gewoon niet zouden kunnen gaan, en ze keken er allebei zo hard naar uit… Maar bon, Thomas en Charlotte to the rescue dus. Wolf hielp hen met het verzamelen van hun spullen, en ik luisterde en zag dat het goed was.
Ik moet wel toegeven dat ik jaloers was op de figuranten ginder: ik had ook dolgraag in dat stralende weer een norn gespeeld, maar bon, ik was al ongelofelijk blij dat mijn rug er niet voor zorgde dat zij dat moesten missen. Bart is hen dan ’s avonds gaan ophalen daar in Geel: een uur en een kwartier rijden, eigenlijk valt het nog mee, vergeleken met veel andere locaties in het verre Limburg.
Hebben ze ervan genoten? Heel erg, zo merk ik. En ik heb ook feedback gekregen van andere ouders, en daar ben ik zeer dankbaar om. In het begin moest Merel nog wat wennen, zoals altijd, en haar initiële angst overwinnen, en dus nam Annelies haar op sleeptouw. Na een tijdje trok ze zelfstandig op met haar Ankoriavriendinnetjes Manon en Annika. Dik in orde. En Kobe? Die speelde het op zijn Kobes: hij had een vriendje gevonden met wie hij het spelsysteem uitploos en de beste combinaties van vaardigheden en spreuken opstelde om zo nog veel krachtiger te worden. Hij is er intussen een van de zwaarste spelers geworden, wegens al meedoen sinds hij vijf is. Maar zijn ogen straalden…
Het ongelofelijk leuke aan Ankoria is dat alle ouders daar ook zelf larpers zijn, en dat ik hen zo goed als allemaal ken. Daardoor weet ik dat mijn kinderen sowieso goed opgevangen worden, wat er ook scheelt. Dat is wat je zelf ook doet: een huilend of ongelukkig kind? Gewoon even luisteren, gewoon even knuffelen, en dan een handje vasthouden, en dat komt goed.
