Geplaatst op

104

104 is ze intussen, mijn grootmoeder langs vaders kant.

Op haar verjaardag  waren we even langsgegaan na school, maar ze had uitgebreid taart gegeten en gevierd met haar kinderen, ze was doodop, en een van mijn tantes had haar net in bed gestoken. Jammer.

Vorige week woensdag deden we een tweede poging, maar toen was de vogel gevlogen, richting Knokke bij haar zus van 102. Faut le faire.

Enfin, derde keer, goeie keer. Vandaag zijn we nog eens langs geweest, maar we moesten toch weer even zoeken, want ze zat niet op haar kamer. Ik herkende wel de jas van een van mijn tantes, en dus togen we naar de cafetaria. Tiens, ook daar zat ze niet, maar men wist er ons wel te vertellen dat ze in de veranda zat. Jawel, eindelijk.

Heel erg alert leek ze me vandaag niet, maar dat kan ook aan het feit gelegen hebben dat mijn tante nogal zat te kwetteren. Heel gezellig allemaal, dat wel, we hebben er rustig iets gedronken, en zijn na een half uurtje alweer door gereden, Kobe moest nog naar de rugby.

oma

Geplaatst op

Familiebrunch 2015

Het is een traditie: de familiebrunch van de kant van mijn ma, waarbij ik gans mijn familie nog eens terug zie. Blijkbaar had een van de tantes verzucht: “Goh, ik snap niet dat oma dat nog blijft doen. Het is toch genoeg als ze haar kinderen ziet, zeker?” Tot zover het familiegevoel dus. Maar bon, blijkbaar leven mijn tantes en nonkels en kozijns en nichten nog allemaal sinds vorig jaar.

Toegegeven, het is een grote bende: mijn grootmoeder van 93, haar broer en diens vrouw, haar zes kinderen met partner, haar 14 kleinkinderen (15 eigenlijk, eentje was ziek) met 7 partners, en 11 achterkleinkinderen, met twee onderweg. 41 personen dus, en met navenante drukte.

Er was aperitief, er was brunch, en er was dessertenbuffet. En op voorhand was er de jaarmis voor mijn grootvader, uiteraard. En eigenlijk was het allemaal best gezellig ^^

Alleen met het weer hadden we echt geen geluk: vorig jaar was het stralend weer en zijn we na afloop nog een wandeling gaan maken, nu was het koud en grijs en miezerig. Ach ja… Er was gelukkig plaats genoeg voor de kinderen om te spelen.

Enfin, hier dus de foto’s. Het grootste deel ervan is door de kinderen getrokken, en zelfs door Merel.

 

Geplaatst op

Honderdendrie. 103, jawel.

Mijn oma wordt 103 vandaag. Nog volledig bij de pinken, zo doof als een kwartel, en nog steeds zonder bril.

We waren er onlangs nog langsgegaan, en hadden toen prachtige oorlogsverhalen gekregen. Niet van de tweede wereldoorlog, wel die van honderd jaar geleden. Sommige details herinnert ze zich nog haarscherp, zegt ze.

Er was uitgebreid feest in het rusthuis, met taart voor iedereen, en haar honderdjarige zus en alle kinderen waren gevraagd. Niet de dertien kleinkinderen of de achterkleinkinderen waarvan ik intussen zelf de tel ben kwijtgeraakt. Maar ik moest de jongens afhalen van de muziekschool in Evergem, en da’s op drie kilometer van het rusthuis, dus da’s te stom om dan niet even langs te gaan en proficiat te zeggen. Ik had dat ook zo gezegd tegen de kinderen: we gaan niet blijven, we gaan geen taart eten, we gaan gewoon even gelukkige verjaardag wensen, en terug weg. Ook al omdat ik nog een serieuze stapel werk had, met deadline vanavond om middernacht. Maar toen waren we er, en was er nog veel taart over, en wilden de kinderen zo graag even blijven. Ik heb toen maar beslist dat we de rugby gingen overslaan – het is toch rotweer – en dan een stukje taart eten. Op die manier win ik wat tijd, en zal het wel lukken. Merel kreeg zowaar een roze marsepeinen varkentje :-p

IMG_0836

Oma was in elk geval bijzonder blij de kinderen te zien, en vooral dan Merel: daar is ze compleet zot van. Maar ook haar zus, Tante Angèle die deze zomer 100 is geworden, vond vooral Merel een schatje. Die tante, da’s ook een geval apart. Ze heeft geen kinderen – ik geloof dat ze tien miskramen heeft gehad – en is ook al jaren weduwe. Ze woont nog steeds alleen in een knappe villa in Knokke, kookt nog alle dagen zelf, en heeft zelfs nog een moestuin. Zelf met de auto rijden doet ze niet meer, daar heeft ze een gezelschapsdame voor. Maar je moet het maar doen, op je honderdste. Chapeau!

IMG_0837

En toen ik oma vroeg of ze verwacht had dat ze ooit zo oud ging worden, antwoordde ze parmantig: “Goh, ja hoor. Ik voel mij nog prima, dus waarom niet? Er kunnen gerust nog wat jaren bij, als het zo verder gaat.” Juist ja.

Intussen postte mijn kozijn een foto van 101 jaar geleden, van diezelfde oma met haar broer en de hond. Over die hond vertelde ze dat het beest geëlektrocuteerd was geraakt in “den dodendraad” tijdens de oorlog, en dat ze zelf dan amper een jaar of twee-drie moet geweest zijn. Toch ongelofelijk?

1604753_10152819895230516_5858717893774424879_n

Proficiat, oma. Mogen we nog lang kunnen genieten van je verhalen.

Geplaatst op

Oma

Het was alweer veel te lang geleden dat ik mijn oma nog had gezien. Ik geef het toe, ik sta niet meteen te springen om een half uur te rijden om met haar te gaan kletsen, en dan een half uur terug te rijden, terwijl de kinderen zich vervelen. Maar zij is er zot van, van die kinderen, en eigenlijk denk ik elke keer weer dat ik wat vaker zou moeten gaan.

Vandaag had ik mezelf eerst uitgenodigd bij mijn ma om te eten – viskroketten zijn een gegarandeerde hit bij de kinderen – en zaten we met acht aan tafel, en konden de kinderen spelen met die van mijn broer, Alexander en Marie-Julie. Intussen zette ik de PC van mijn ouders nog eens op punt, en konden we ook oeverloos kletsen. Ha ja, want het was zo lang geleden dat we elkaar gezien hadden natuurlijk :-p

Tegen half vier pakten we ons op, en reden naar het rusthuis. Alwaar Merel op de schoot van oma – omoe, zoals zij ze noemen – vrolijk in de rolstoel mocht, en we in het cafetaria iets gingen drinken.

IMG_1203

IMG_1202

Er zit net geen 90 jaar verschil tussen, tussen die twee.

Geplaatst op

Cent deux

Mijn vaders moeder, mijn oma dus, is intussen 102. Ze zit sinds een paar jaar in een tehuis, niet omdat ze het niet echt meer aankon om alleen te zijn, maar omdat ze gevallen was, en we het sindsdien niet meer vertrouwden.

Ze heeft twee hoorapparaten, dat wel, maar heeft nog altijd geen bril nodig om te lezen.

Zo zat ze vorig week in een dik boek te lezen toen mijn ouders binnen kwamen. Het bleek dan ook nog een Franse turf te zijn, waarbij ze al aan pagina 350 of zo zat. Uiteraard kwam de vraag waarom ze in het Frans zat te lezen. Het antwoord kwam snel:

“Ha ja, toen ik jong was, moesten we veel Frans spreken. En het zou toch jammer zijn dat ik dat zou kwijtspelen. Want ja, als ik een woord niet meer weet, dan zoek ik het op in mijnen dictionnaire! Ik heb dat, zulle!” en trots hield ze het woordenboek omhoog.

Stel u voor zeg, dat ze haar Frans zou verwaarlozen! Zie dat ze het nog nodig heeft in haar volgende job!

Juist ja.

Ik heb het, geloof ik, van niet verre.

Geplaatst op

102

Mijn grootmoeder, de moeder van mijn pa, is onlangs 102 geworden. Omdat de hoop te groot is, hebben toen enkel haar kinderen dat gevierd met haar. Met de kleinkinderen hadden we gisteren afgesproken om samen te nieuwjaren. Lang niet iedereen was er – dat is ook bijna niet te regelen – maar we waren er toch met een flink aantal.

Oma zat erbij, keek ernaar, en glunderde. En at vrolijk mee van de meegebrachte taart, hield een ganse conversatie met mijn zesjarige over zijn lezen, speelde met de driemaander, en zag een fotosessie goed zitten.

Alleen die oren willen niet altijd even goed mee, en ook de hoorapparaatjes zijn niet altijd van goeie wil. Of, zoals ze het zelf verwoordde: “Ge moet daar zo soms ne keer op kloppen, just gelijk bij de kleine kinders”.

Times they are a-changing. Gelukkig maar.

Maar chapeau voor deze dame die beide wereldoorlogen heeft meegemaakt, en zelfs nog herinneringen heeft aan de eerste.

Ik wacht vol ongeduld op de foto’s van mijn kozijn. In afwachting is er hier al eentje die Bart getrokken heeft met zijn gsm, met de achterkleinkinderen.

foto 3

Geplaatst op

Negen jaar

Negen jaar is hij al, die oudste van me. Ik kan me nog met moeite de bevalling voorstellen, om eerlijk te zijn. Of een leven zonder kinderen, zoals negen jaar geleden.

Soit, met een zieke mama en papa kwam Wolf vandaag niet ver. Zijn zwembadfeestje was afgezegd, maar gelukkig mocht Marthe wel komen spelen, terwijl Bart sliep en ik in de zetel lag.

Hij kreeg twee gezelschapsspelletjes, waarmee hij bijzonder blij was, en die we dan maar meteen hebben gespeeld. Konijnenkotten, nu vraag ik u! Al was het maar omdat die twee me steevast nogal grondig versloegen. Meh.

Er werd bijzonder veel gegiecheld, gespeeld, onnozel gedaan, nog meer gegiecheld, koekjes en lekstokken gegeten, en tegen half zes was half zieke oma daar, die zo’n medelijden had met haar arme kleinzoontje, dat ze pannenkoeken kwam bakken zodat hij nog iets aan zijn dag had. Marthe bleef uiteraard ook pannenkoeken eten, en samen hebben die vier kinderen nogal wat naar binnen gespeeld. Kleine vreetmonsters!

verjaardag1

verjaardag2

Maar Wolf vond, toen ik hem in bed stak, dat hij een heel fijne dag had gehad. En dat cadeautje van mij, en die taart, en dat feestje, dat ging nog wel eens lukken, geen probleem. En hij vond zijn oma superlief, dat ze zo speciaal voor hem was afgekomen, ook al was ze ziek. Bij deze nog eens bedankt, ma!

En ik?

Ik heb die dag een halve pannenkoek gegeten, en hem er ’s avonds van pure vermoeidheid weer uitgekotst. Griep, ’t is een smerig beestje.