IJslandse caches

Vanavond komt mijn lief terug van een week New York – IJsland. En hij heeft een ongelofelijk lief cadeau voor me mee: drie geocaches!

Ja, de nerd in mij vindt dat prachtig! Ik hoef geen parfum, geen sjaal of iets anders waar hij nog op het laatste moment aan denkt en dan meebrengt uit de luchthaven of zo.

In New York had ik het hem niet eens gevraagd, maar toch zag ik plots die geocache verschijnen. Hij moet dus zelf gewoon uit eigen beweging de app geopend hebben en opgezocht hebben waar er eentje in de buurt lag. Nochtans is geocachen niet echt zijn ding.

In IJsland had ik het gevraagd maar had hij niet echt tijd gevonden: zijn programma zat overvol. Edoch, op de luchthaven van Reykjavik liggen er blijkbaar twee, en dus heb ik nu twee IJslandse caches in mijn collectie.

En vooral: vanavond heb ik mijn lief terug en keert mijn innerlijke rust weer. Eigenlijk is het niet slecht dat we af en toe elkaar eens een weekje moeten missen: dan weet ik pas écht goed wat hij voor mij betekent.

En geloof me: dat is veel. Na 27 jaar is dat meer dan mijn halve leven. Voor mij mag het gerust driekwart worden. Of meer.

New York en IJsland

Gisteren heb ik Bart naar zijn kantoor gebracht, aangezien hij in de namiddag naar New York vertrok voor een congres. Woensdagavond vliegt hij dan vandaar naar IJsland tot zondagavond. Tsja… De reis in IJsland, een business rondreis, was net geboekt toen die zeer interessante trip naar New York binnenkwam, en wat doet een mens dan? Allebei meepikken natuurlijk.

Ik schreef op mijn Facebook:

Dacht dat het een eenzame week ging worden, met Bart die in New York en IJsland zit, maar het is gewoon weer veel te druk. Zelfs mijn avonden zitten vol. Alleen het koude bed blijft lastig, ik mis mijn standvastige rots aan mijn zijde.

Maar mocht iemand zin/tijd hebben voor lunch morgenmiddag; I’m game! (Als het in Gent is tenminste)

Ik kreeg daar de meest hilarische commentaar van mijn nicht op. Serieus!

OK….jouw bericht bovenaan met mijn gedachten ertussen terwijl ik het aan het lezen ben:

“Dacht dat het een eenzame week ging worden, met Bart die in New York en IJsland zit”
(Ah tiens, Ijsland ook, wat zou er in Ijsland te doen zijn. Ijsland begod) ,
maar het is gewoon weer veel te druk. Zelfs mijn avonden zitten vol.
(heb je dan babysits hele tijd?)
Alleen het koude bed blijft lastig, ik mis mijn standvastige rots aan mijn zijde.
(ooooh maar hoe lief)

Maar mocht iemand zin/tijd hebben
(WTF…wat schrijft die nu? uitnodiging om haar warm te komen houden in bed!?? Oink. Heeft die dat hier nu echt geschreven? )
voor lunch morgenmiddag; I’m game! (Als het in Gent is tenminste)
(oeps, sorry, niets aan de hand, ik was dus te lang bij dat koude bed blijven hangen. Ja zeg, hoe kan ik nu weten dat er een gedachtensprong zit).

Sorry Ellen, ik lag strijk!

(En voor wie haar eigen soms hilarische schrijfsels wil lezen: https://goofballsworld.blogspot.com/)

Rondrijzondag

’t Was wel niet helemaal een meisjeszondag, maar toch… We zaten rond negen uur aan tafel, Merel, Vlerina en ik, toen ik Spotify wou opzetten, en plots zag dat ik Bart al om half tien aan zijn kantoor mocht ophalen, in plaats van de voorziene half twaalf. Die kwam van New York, weet u nog? Dik in orde, maar wel een beetje krap van tijd. Tsja.

We pikten hem op, lieten hem prompt in slaap vallen in de zetel, en gingen zelf aan het werk. Zo’n lasagne met extra veel groenten maakt zichzelf niet natuurlijk. En die appeltaart met de appeltjes van Omaly ook niet :-p Tegen twaalven kwam opa, en meteen stond de serveuse van het restaurant klaar om onze bestellingen op te nemen.

Na het eten en het ophangen van alweer een was sprong ik in de auto richting Geel: ik moest de jongens ophalen op Roanoke. Ze waren wel van de laatste toen ik daar tegen half drie aankwam, maar bon, ze kwamen tenminste comfortabel thuis. Roanoke zelf was de max geweest, wisten ze me te vertellen: geen vergelijk met Vortex wegens veel volwassener, beter uitgewerkt, enfin, ze hadden zich schitterend geamuseerd, zeiden ze. Wel een beetje moe, zou je kunnen stellen ^^

Tegen half vijf waren we thuis, was er koffie met taart, en om zeven uur stapte ik alweer in de auto om Wolf naar het Zeepreventorium te brengen. Nog drie weken…

Intussen heb ik de meeste caches in de buurt van De Haan wel al gedaan, dus reed ik gewoon de E40 af ter hoogte van Beernem om daar een zestal caches van Zaak De Zutter te gaan zoeken. Dat is eigenlijk een fietstocht georganiseerd door de gemeente Beernem zelf, en is wellicht overdag een prachtige rit. Geen idee, zo in het pikdonker, maar ’t was wel amusant.

Drukke dag met veel kilometers dus, maar best wel oké.