Oostende

Vanmorgen kon ik er even niet mee lachen, nee. De bus stond netjes om kwart over acht aan de school te wachten, en onze leerlingen waren mooi op post. Enfin, twee waren hun identiteitskaart vergeten, maar bon, dat kon opgelost worden. Maar de chauffeur wist ons te vertellen dat er meer dan drie uur file was aan de grensovergang met Frankrijk. Hmpf. Ik geef het toe, dat had ik er niet voor over, maar daar ging al onze voorbereiding, en de ganse dag die ik er had aangehangen… En nu? Onze adjunct zei plompverloren: “Oostende?”. De chauffeur zag dat zitten, en dus vertrokken we zomaar, op den bots richting Oostende, met 38 leerlingen en 5 begeleiders. Laat dat nu precies de énige stad zijn waar ik mensen van de toeristische dienst ken. Ik belde vanuit de bus, kreeg ook effectief Heidi aan de lijn, en met wat heen-en-weer-gebel, afspraken, do’s en don’ts draaiden we stipt om tien uur het pleintje aan het Kursaal op, pikte ik de papieren voor de wandeling rond Fort Napoleon op, de stadsplannetjes en de wandeling voor de namiddag, en de info rond MuZee. Er was intussen ook al een hele planning, met in de voormiddag dus die wandeling rond het fort en de vismijn. Dat draaide concreet uit op een ingekorte wandeling met een bunker en vooral een hoop strandgeloop. Van mij niet gelaten.

We namen het overzetje over de havengeul naar het centrum, lieten daar de leerlingen vrij voor hun middagmaal, gingen zelf iets eten, en trokken daarna naar MuZee. Ik wist niet eens dat dat museum bestond, maar het gaat over moderne Belgische kunst van 1830 tot nu. Interessant!

Enfin, we volgden nog een andere wandeling die niet echt pittoresk was, om een understatement te gebruiken. Maar bon, de leerlingen morden niet, bleven hun eigen vrolijke zelf – geen sarcasme – en speelden nog twintig minuten aan het strand. Daarna gingen we even langs het toeristenbureau met een zak paaseitjes als bedanking, en wandelden terug naar de bus. Geslaagde, zij het compleet geïmproviseerde dag, met toch nog enige genoegdoening dankzij het foutloze parcours.

Oh, en voor een minder gekleurd verslag met andere foto’s: één adres!