Big Rivers in Dordrecht met Hanneke en Sabrina, dat is intussen een traditie, mag je wel stellen. Alleen heeft Sabrina intussen geen eigen huis meer, ze woont in een speciaal omgebouwde camionette, haar huis op wieltjes. Uiteraard kan ze hier in Dordrecht wel nog logeren bij haar zoon Milan, of vlakbij in Sliedrecht bij dochter Roos.
Vorige jaren bleven Mireille en ik logeren bij Hanneke in haar heerlijke huisje op vijf kilometer van het centrum, maar Hanneke is zwaar ziek door uitgezaaide kanker en heeft daar de energie niet voor, en dat wilden we haar uiteraard ook niet aandoen. Na wat heen-en-weer gedoe kwamen we tot een oplossing: Mireille zou op vrijdagavond al met Arend richting Dordt komen om te blijven logeren bij Milan terwijl Arend zelf verder ging naar Vlaardingen bij vrienden. Ik ging dan in de voormiddag vertrekken om tegen twaalf uur bij Hanneke te zijn, en Sabrina zou alles voorzien voor een uitgebreide lunch. Daarna trokken we de stad in, om dan redelijk laat alsnog naar huis te vertrekken. Het is anderhalf uur rijden voor mij, dat valt dus wel mee en ik vind het niet erg om ’s avonds nog te rijden. Arend zou Mireille dan wel oppikken.
Awel, het is altijd fijn als een plan verloopt zoals je het had verwacht. De lunch die Sabrina had voorzien, was heerlijk, compleet met verse eitjes en spek en diverse soorten brood en al… Na het eten gingen we met zijn allen even rusten – Mireille heeft long covid en had vorig weekend zelfs een hartinfarct met ziekenhuisopname, zodat ze ook vrijwel geen inspanningen mag doen en mee ging in een rolstoel – en puzzelden daarna de beide rolstoelen in mijn koffer. Al een chance dat dat een van de voorwaarden was bij aanschaf van die auto: een grote koffer!
Bas, Hannekes ex-man en organisator van het festival, had ervoor gezorgd dat we op de artiestenparking mochten staan en dan met een busje naar de pleinen werden gebracht, wat ongelofelijk makkelijk was. Alleen… Sabrina kon wel Hannekes rolstoel duwen, maar mijn rug vond die rolstoel van Mireille niet zo fijn. Maar voor alles is een oplossing, en Karma is zalig: niet alleen kwam Roos ook af met haar zoontje, we liepen ook meteen Robert, een van Sabrina’s broers en diens vrouw tegen het lijf, en die wilde gerust een rolstoel duwen.
We gingen even kijken aan het hoofdpodium, Mireille en ik kochten een megawijs hoedje aan de merchandise, we liepen/rolden wat rond, namen de trapjesfoto, kwamen nog enkele van Sabrina’s broers tegen, liepen ook Kevin en Po tegen het lijf, Hannekes zoon en diens vrouw, gingen iets eten -zoals ook traditie is- bij Metz, vroegen een busje aan bij Bas (met enig gedoe maar het raakte allemaal opgelost) en waren tegen elf uur terug bij Hanneke, doodop, maar wel met een fijn gevoel. Mireille was in de rolstoel een beetje onderkoeld geraakt maar knapte gelukkig snel op, en tegen half twee was ik thuis. Ook wel een beetje moe, ja, maar Hannekes stralende gezicht maakte alles goed.
Big Rivers 2025 staat alweer met stip genoteerd in mijn agenda.
