Geplaatst op

Impromptu tekenles

Een paar dagen geleden had Max op zijn facebook gezet dat hij een platenspeler weggaf, want hij had er twee en gebruikte ze toch niet echt. Ik had als een van de vele gereageerd dat dat wel wijs zou zijn voor Wolf, want zijn platenspeler mankeert een beetje.
“Goed”, zei Max, “die is voor u. Maar gij kunt die niet komen ophalen, zeker? Ik zal hem komen brengen, is dat oké?”

Euh jazeker! En dus zat Max hier deze voormiddag met Jef op het gemak een koffietje te drinken, te kletsen en Merel een impromptu tekenles te geven. Merel moet voor Engels haar gezinsleden tekenen en is daar uren mee bezig. Max heeft haar een paar tips gegeven over inkleuren, over diepte creëren, over hoe je een oog tot leven brengt, dat soort dingen.

Merel keek zeer aandachtig toe en genoot. En ik, ik vond het zalig om te zien en zalig om Max nog een keertje in huis te hebben.

Geplaatst op

Meer kunst in mijn wijk

Het was andermaal een glorieuze dag, ideaal om te gaan fietsen.

Bart had fantastisch gekookt – verse asperges rechtstreeks van bij de boer –

en we hadden eigenlijk wat te veel gegeten, maar dat lieten we niet aan ons hart komen: we lieten ons pa achter met koffie en een boekje en sprongen op de fiets richting Mariakerke. Daar was het namelijk de laatste dag – mei, weet u wel – van de actie Meer kunst in mijn Wijk die Max op poten had gezet.

De vorige weekends was het compleet rotweer geweest, maar vandaag wilde ik het toch niet meer missen. Max heeft 45 panelen gezet langs de straatkant met tekeningen van hemzelf en foto’s van Katleen Van Huffel.

Ik moet eerlijk zijn: ik was doorgaans niet echt onder de indruk. Ik had het gevoel dat Max niet zijn beste werk heeft tentoongesteld, en ook de foto’s waren… mja. Maar niet iedereen kan een Anton Corbijn of een Stefan Van Vleteren zijn natuurlijk.

Al bij al was het wel een zeer aangename fietstocht, mijn lief en ik.

En thuis kon ik opa gelukkig maken met een stukje taart en een kommetje fruitsla mét slagroom.

Nog later op de avond waaiden eerst Annelies en Jonas langs met vierkoppige kroost voor een gezellige babbel en het ophalen van wat meiklokjesplantjes, en toen kwam ook Amedee om dezelfde reden er even bij zitten.

Yep. Er zijn slechtere zondagen.

Geplaatst op

Expo Magie

Max had het al een hele tijd geleden aangekondigd: een expo van hemzelf en een tiental andere kunstenaars in de Campagne in Drongen.

Ik was van plan om tijdens de vakantie te gaan, maar dat lukte niet zo bijster, aangezien ik zelfs niet echt kon stappen.

Vandaag kon ik ook niet, want ons pa bleef eten. Maar gisteren waren we netjes op tijd terug van Vortex, goed genoeg om rustig te douchen, op te ruimen en alsnog naar de Campagne te rijden.

Ik keek rustig rond, kreeg samen met een aantal anderen de hele uitleg bij de nieuwste triptiek van Max en zag vooral een aantal mooie sculpturen.

Ik zou zeggen: ga kijken, maar het was vandaag de laatste dag, helaas. Maar een volgende keer hou ik u op tijd op de hoogte!

Geplaatst op

Max is de max!

Een dikke week voor Kerstmis kreeg ik een berichtje van Max: dat hij een tekening had gemaakt. Met afbeelding van de tekening erbij, uiteraard.

Ik viel bijna van mijn stoel. Huh? Hoe wat waarom? Max moest daarmee lachen, en schreef het toe aan bewondering. “O ja, de “hoe” is misschien met potlood 😉”

Soit, ik geef u hier dus de tekening mee:


De originele foto:

Toen ik Max vroeg wat die tekening moest kosten, antwoordde hij: “Niks, ik zal ze komen binnensteken.” Ik protesteerde. Duh. Maar nee, Max wou geen betaling, maar ik mag zijn tentoonstelling in november wel sponsoren.

Ik heb ze in een kader gestoken, en hem gegeven als cadeautje voor zijn nieuwjaar. Hij was er niet goed van, zoals je misschien kan zien:

En Max, die publiceert momenteel op zijn blog elke dag een tekening, en liet die van ons pa ook al de revue passeren. Mét uitleg.

Bedankt, Max. Echt waar.

 

Geplaatst op

Geocacheles

Alweer een dag prachtig weer! Max had me al een tijdje gevraagd om eens te tonen wat dat geocachen nu eigenlijk was, en dus waren ze tegen half vier naar hier gekomen (ze=Max, Karen en de kleine Jef) en reden we samen richting Oostakker/Sint-Amandsberg.

Helaas blijken de regels voor de gratis geocache app verstrengd: vroeger kon je als legger van een geocache zelf kiezen of die voor iedereen zichtbaar was, of enkel voor premium leden (30 euro per jaar). Nu blijkt elke geocache boven een moeilijkheidsgraad van 2/2 (verstopmethode/terrein) enkel voor premiums. Waar vroeger de ratio 2/3 tot 1/3 was, is dat nu omgekeerd dus. Jammer!

Maar bon, we lieten het aan ons hart niet komen, en zochten er toch een paar, waarvan dus sommigen met mijn gsm en niet die van hen.

Ze hadden helaas nog andere plannen, waardoor we vrij snel alweer terug moesten, maar ik heb het gevoel dat ze ermee weg zijn. Jef zag het alleszins volledig zitten, en die wandelt anders absoluut niet graag.

Tsja…

Geplaatst op

Vakantiegevoel

Awel, ook al was gisteren een heel fijne dag, pas vandaag kickte het echte vakantiegevoel in, en dat kwam doordat ik koffie kon drinken met vrienden. Dat lukt amper in het jaar, wat logisch is, en dus hangt dat voor mij volledig samen met vakantie.

We sliepen lang uit, ik stak de lasagne in de oven, en kwart na één kwam Max hier toe. Max, dat is eigenlijk het pseudoniem van een bevriend tekenaar. Hij heeft woeste plannen: een groot drieluik met in het midden een pieta van een vrouw die haar dode moeder vasthoudt, met aan de ene kant een spelend kind – onze Merel – en aan de andere kant een wachter in harnas – ikke dus. De achtergrond wordt een grote haard uit het kasteel van Gaasbeek. De foto’s van Merel waren snel getrokken, voor die van mij moest ik me wel volledig in mijn harnas wurmen, compleet met schild en zwaard. Gelukkig ga je op de tekening niet zien dat het om latex gaat. Enfin, dat hoop ik toch. Intussen dronken we koffie en kletsten we vrolijk bij.

Om drie uur gooide ik Max buiten, en nam ik alsnog de auto richting stad. Ik wist op voorhand dat dat geen goed idee ging zijn, gezien de Winterfeesten, maar de tram is voor mij zo goed als geen optie wegens extreem wagenziek, en fietsen lukt niet zo best met die laars aan. Tsja… En effectief, de borden op de Wiedauwkaai vertelden me wat ik vreesde: alle parkings volledig volzet! Het was dan ook prachtig weer, ik snapte het wel. Maar ik ken mijn Gent een beetje, en reed dus tot aan Sint-Jacobs, alwaar ik in de buurt netjes een plaatsje vond. Ik heb me zelfs geriskeerd om geen ticket te nemen, en had geluk.

Ik moest er wel stevig de pas inzetten richting Café Rosario, want ik had wel even moeten aanschuiven om tot aan Sint-Jacobs te geraken. Maar gelukkig zat Simon netjes op me te wachten. Het was zes jaar geleden dat ik hem nog gezien had, aangezien hij al een tijdje in het buitenland woont, maar het voelde heerlijk vertrouwd aan, alsof we vorige maand nog samen hadden zitten kletsen. En de koffies van Rosario zijn, wel euh… groots te noemen. Op een calorie of twee moogt ge niet kijken, dat niet.

img_2318

Het was half zes tegen dat ik huiswaarts reed, maar man, met een vakantiegevoel om u tegen te zeggen. Bedankt, heren!

Geplaatst op

Van Chinees, choco en chique taartjes

Of hoe vat je een middagje Max samen?

In de voormiddag had ik deliberaties, en ik moest maar langskomen wanneer ik klaar was. Max woont op een paar straten van de school en had toevallig een dagje vrij, ideaal dus.

We geraakten meteen aan de klets, bestelden een Chinese rijsttafel voor twee waar ze met gemak nog een keertje van kunnen eten, en kletsten intussen verder. Want kletsen, dat kunnen Max en ik allebei als de beste. Tekenen daarentegen, dat is vooral zijn ding. Wat ik niet wist, is dat hij blijkbaar ook een meester is in het zelf maken van choco. Ik kreeg namelijk een pot in handen gestopt, en zei daar geen nee tegen. Ik laat u nog wel weten of hij smaakt. EDIT: de choco is fantastisch, maar voor mij mocht hij nog donkerder zijn. De calorieën moet je er wel bij pakken, vrees ik.

In de loop van de middag kwamen vrouw- en kleine-zoonlief thuis, en mevrouw werd prompt weer de deur uit gestuurd, op jacht naar taartjes. Max had het in zijn hoofd gestoken dat er taartjes moesten zijn bij de koffie, en man, ook daar zei ik geen nee tegen, want de merengue was schitterend!

Intussen kwam ook de oudste zoon thuis, praatten we nog even, en installeerden een legale kopie van Paint Shop Pro op mijn PC. Ik kan niet zeggen hoe gelukkig ik daarmee ben! Niet dat ik het veel ga gebruiken, wellicht, maar als ik dan al eens aan een foto of een logo wil prutsen, kan ik het tenminste zelf.

Mijn middag Max was er dus vooral eentje van genieten en profiteren: middagmaal, taartjes én fijne software. Maar vooral: bijzonder fijn gezelschap, en dat maakt het einde van het schooljaar opeens weer een pak draaglijker.

Merci, Max!