Marleen, mijn vroegere voordrachtlerares van intussen 73, heeft zelf geen auto meer en durft het openbaar vervoer niet nemen uit schrik voor corona. Ze heeft een auto-immuunziekte waardoor ze niet mag gevaccineerd worden en waardoor ze ook extra vatbaar is. Ik doe dan ook al sinds het begin van de pandemie wekelijks haar boodschappen, meer dan twee jaar dus.
Gisteren belde ze in een halve paniek: ze moest vandaag naar twee dokters, allebei in de buurt van het Muinkpark, maar haar ziektevervoer was weggevallen wegens zelf ziek. Nu zat ze dus in zak en as, en of ik het niet zag zitten haar te brengen? Euh…
Ik overlegde even met Merel en we besloten dat we haar tegen kwart voor vier best wel konden afzetten en dan zelf doorrijden naar de Zuid, om dan daar eens rond te lopen en te “shoppen”. Dat laatste doen we allebei niet graag, maar Merel moet dringend extra zomerkleren hebben, want ze groeit zodanig hard dat alles van vorige zomer zo goed als te klein is. Tsja…
We stelden vooral vast dat het shoppingcenter Zuid momenteel meer gesloten ruimtes dan winkels bevat, dat er ook geen ijsjes meer zijn maar wel nog een Panos, en dat we dan maar beter nog wat verder de stad in wandelden.
Het leek alweer een vruchteloze, frustrerende tocht te worden, maar last minute kwamen we terecht in de Mango waar Merel een perfecte jeansshort vond: de exact gewenste lengte, het juiste kleur én een perfecte pasvorm rond dat bolle poepje. Ze is gezegend met een prachtig paar ronde (maar niet té) billen maar dat wil zeggen dat veel broeken voor haar leeftijd, waar de meeste meisjes nog van de platte soort zijn, gewoon niet passen. Enfin, ze zit al bij de damesmode maatje 36.
En toen waaiden we, eigenlijk tegen haar zin, alsnog een schoenenwinkel binnen en vonden we de juiste sandalen: hetzelfde paar als haar vorige twee paar, maar dan volledig zwart. Dik in orde, en alsnog een geslaagde trip. Oef.
Oh, en Marleen stond nét te wachten toen we haar opnieuw oppikten. Karmapunten katching!
