Impromptu barbecue
Jawel, de hel is niet bevroren, er is hier ten huize gebarbecued, mét gasten zelfs. Allez ja, dat laatste was niet gepland, maar wel bijzonder gezellig.
Merel had deze namiddag namelijk verjaardagsfeestje van Lieze. Omdat ze nog altijd niet echt durft fietsen – eigenlijk kan ze het al lang, maar ze durft gewoon niet – reden zowel Bart als ik mee per fiets om haar te begeleiden. Kobe was ook uitgenodigd om samen met Kaat de bende meisjes in goede banen te leiden. Enfin, Merel viel wel een keer en stond te stampvoeten – waar heb ik dat nog gehoord? – maar we geraakten er zonder problemen, en ik bleef vijf minuutjes hangen en reed toen naar huis. Kwart over vijf stonden Bart en ik er terug om hen op te halen, en toen stonden Els en Jurgen erop dat we nog iets bleven drinken op het terras. Het werd bijzonder gezellig, maar tegen zessen verklaarden we dat we naar huis moesten, want Wolf ging thuiskomen – die was met Barts elektrische fiets naar een vriendje, een hele vooruitgang – en we gingen barbecuen, jawel. Waarop Lieze meteen begon te roepen en te springen: “Ooh, barbecue, mag ik mee, mag ik mee?” en Merel onmiddellijk mee begon te springen. Goh ja, waarom niet? Mijn echtgenoot kennende was er meer dan eten genoeg. Lieze mocht mee. Toen we dat verklaarden, begon Janne – de kleinste van vier – prompt te huilen dat ze ook mee wou, en Kaat – 11, Kobes leeftijd – te mokken dat dat niet eerlijk was. Juist.
Wij, de volwassenen, keken even naar elkaar, en schoten toen in de lach. Waarop ik voorstelde dat we nog even langs de Delhaize konden om extra vlees, dat er van de rest wellicht meer dan genoeg was, en dat ze gerust alle vijf mochten komen barbecuen. Els en Jurgen waren pompaf van het feestje en zeiden geen nee, maar hadden zelf nog barbecuevlees in de diepvries, ze gingen dat dan wel meebrengen. Een goed half uur later kwamen ze dus bij ons aan, waar de barbecue al vrolijk aan het gloeien was, de tafel gedekt stond, en het heerlijk zitten was. We dronken aperitief, stonden om beurten te bakken, en de kinderen stelden een showtje samen. Wolf was steendood – hij was niet alleen naar Jens gefietst, ze waren met een ganse bende naar ’t stad gefietst – maar genoot intens, en hij niet alleen.
En natuurlijk waren er als dessert geroosterde marshmallows en gegrillde ananas. Jammer dat er daar niet extra van was, die was meteen op.
Maar ik had een zalige avond, heerlijk ontspannend, en helemaal geïmproviseerd. De max, toch?
365 – 26 mei 2018 – tuinoptreden
Speelplezier
Deze voormiddag ging ik dus Merel ophalen bij Marie-Julie, en die kwam heel liefjes vragen of ik alsjeblief nog een koffietje wilde drinken met mama, zodat Merel nog een klein beetje langer kon blijven… Goh, ja zeker? ^^
Enfin, thuis had Bart dan gekookt, was het na de middag even rustig, en tegen vier uur ging Merel naar de scouts: de Driekoningenstoet hier in Wondelgem. Wolf zag het niet zitten met zijn rug, en Kobe, tsja, had geen goesting, want hij wilde slijm maken met zijn broer.
Maar vooral: na de scouts kwamen Lieze en Janne mee om te blijven slapen! Lieze is het beste vriendinnetje van Merel, en Janne is haar vierjarig zusje. We hadden allemaal een beetje gevreesd dat Janne nogal verlegen ging zijn, en zou beginnen huilen, maar nee hoor: grote zus was mee, Kobe is een van haar speelmaatjes op school, en Merel kent ze ook natuurlijk.
De drie meisjes hebben hier nog zitten spelen, flink gegeten, en Wolf is met hen naar boven gegaan rond acht uur, wat resulteerde in een onaards gebrul, gegiechel, gegibber, gejoel en gegil. Ik ben ze daarna nog netjes gaan instoppen met verhaaltjes en knuffels, want ze sliepen alle drie samen in Wolfs grote bed. Ik vind dat zo super van mijn tiener, dat hij zijn kamer en bed wil afstaan en zelf dan maar in Merels bed gaat slapen. En ’t is niet dat we moeten aandringen, hij biedt dat zelf aan.
Erg lang hebben ze niet meer liggen babbelen, maar Merel was dan ook erg moe van gisterenavond bij Marie-Julie, toen het vlot elf uur was geworden…
Maar ze heeft er blijkbaar intens van genoten!
365 – 15 november 2017 – roze kittens
365 – 01 november 2017 – BFFs
Vriendjes
Omdat ik momenteel nogal aan huis gekluisterd ben, en de kinderen gewoon zijn om af en toe toch iets samen te doen, vond ik dat ze maar vriendjes moesten uitnodigen. En jawel, Wolf trok al rond elf uur richting Sam, om daar de ganse namiddag te blijven.
Om twee uur kwam Lieze, Merels allerbeste vriendinnetje sinds de eerste kleuterklas, en Merel was al van ’s morgens vroeg aan het popelen. Lieze mocht namelijk blijven slapen, stel je voor! Wolf had groothartig zijn kamer en dubbel bed voor een nachtje afgestaan, en ging zelf in Merels bed slapen. Kobe maakte een zoektocht door het huis voor hen, Lieze werd zowaar een prinsessenbruid, en later hielden ze een fuifje.
En tegen vijf uur stond ook Liam hier, een vriendje van Kobe, dat ook meteen mocht blijven slapen in Kobes tweede bed.
Met andere woorden: het was hier bakske vol, met een gezin met vijf kinderen ^^
Tegen acht uur lagen de meisjes, compleet met verhaaltje en slaapliedje, samen in bed, en mochten ze nog onnozel doen tot half negen. En reken maar dat ze onnozel hebben gedaan: we hoorden hen tot beneden.
Met de jongens hebben we daarna naar Batman versus Superman gekeken, en ook dat viel in goede aarde, al zaten ze dus wel redelijk laat in bed.
Maar al bij al hebben ze zich geen van drieën verveeld, wel integendeel. Mission accomplished!
Vakantie, en dus vriendjes
Merel had het me superlief gevraagd: of Lieze alsjeblief alsjeblief eens mocht komen spelen? Ik stuurde dus een berichtje naar Els, en blijkbaar was de dinsdag ideaal: ze kwamen de maandag thuis van reis, en ’s avonds moesten de kinderen naar oma. Dit ene dagje was vrij, en Lieze zag het ongelofelijk goed zitten. Ik heb dan maar meteen grote zus Kaat ook gevraagd: die is even oud als Kobe, en was in de kleuterschool een van zijn beste vriendinnetjes. Intussen hebben ze elk voornamelijk andere vriendjes, maar ’t is niet alsof ze niet meer overeen komen.
Wolf muisde er intussen vanonder richting zijn lief. Enfin, ik heb hem gebracht, na eerst naar de fysicotherapeut te zijn gegaan met hem. Zijn rug wordt precies alleen nog maar erger, maar we moesten een maand wachten op deze afspraak. En ik kan niet zeggen dat de dokter in kwestie een sympathieke indruk heeft gemaakt: het was precies tegen zijn goesting, en ook nogal neerbuigend. Wat weten wij, onnozele wormen, nu ook over een menselijk lichaam, hm? Enfin, ’t was vrij simpel: foto’s van zowel rug als hand, want ook die pols blijft vooralsnog een probleem. En dan binnen twee weken terugkomen, want eerder kon niet. Hmpff. Nog een chance dat we wel meteen mochten aanschuiven bij Radiologie, daar was het niet druk.
Tegen kwart over tien waren we dus in Lovendegem, waar Wolf met open armen werd ontvangen. Eigenlijk heeft hij geluk dat Arwens ouders allebei collega’s zijn van mij, en dat ik hen dus vrij goed ken, want anders zou hij dit van mij wellicht nog niet mogen.
Lieze en Kaat kwamen toe rond half twee, en meteen verdwenen ze naar boven. Ik heb er totaal geen last van gehad, integendeel, ik kon perfect werken voor school. Ik weet niet wat ze allemaal gespeeld hebben, maar er was iets met deftige dames en prinsessen, en chique kleren en zo.
En toen Els hen kwam ophalen, hebben ze een circusshow gespeeld. Kaat was de presentator, Kobe eerst een mimespeler, dan kwamen de kleintjes met een dansje, en dan deed Kobe wat goocheltruukjes samen met Kaat. Eigenlijk wel wijs, ja.
Zalig toch, vakantie?
365 – 11 april 2017 – nog meer vriendjes
365 – 04 februari 2017 – Licht-mis
