Geplaatst op

Vakantie…

Het zijn zo van die dagen voor spelende vriendinnetjes, voor donuts en fruitsla met ijs.

Voor spelletjes met lange papieren vingers, en voor boeken. Vooral voor héél veel boeken. Ik zat gigantisch ‘achter’ tegenover mijn doel van 52 boeken op een jaar, maar ik heb het gevoel dat ik ze snel ga inlopen als ik zo voort doe.

Het doet deugd. Nog even geen mensen zien, geen radio aan, geen of nauwelijks tv voor mij. Gewoon lezen en stilte en rust in mijn hoofd. Nog even de website voor school op punt zetten en dan afsluiten. Nog even een paar dingen regelen voor school die precies niet helemaal correct waren, en dan vakantie.

Yup.

Geplaatst op

Pictionary

Ons witbord hier in de keuken wordt voor vanalles gebruikt: de veertiendaagse gezinskalender, het ophangen van alle mogelijke briefjes, het tekenen van skere kaarten van Europa om iets uit te leggen, het noteren van een telefoonnummer, dat soort onzin.

Soms wordt er ook pictionary op gespeeld, jawel. Merels twee vriendinnetjes kwamen spelen, hadden zich al geamuseerd met allerhande andere dingen die prepubermeisjes op hun kamers uitspoken, kwamen toen een vieruurtje halen en bleven hangen aan het bord. En mama, mama mocht dingen verzinnen om te tekenen, zoals jeansshortjes, springtouwen, mezenbollen…

Er zijn tranen gelachen met sommige tekeningen en sommige suggesties, en ik vond het zalig om vanuit mijn zetel – waar ik een poging deed om te werken – vast te stellen hoe hard ze konden giechelen.

Zo’n witbord in uw keuken, ik kan het alleen maar aanraden.

Geplaatst op

Halloweentocht

Vorig jaar was er geen Halloweentocht in de Lange Velden – waar zowel Lieze als Julie wonen – maar twee jaar geleden wel. Toen was Merel nog een mega schattige heks.

Dit jaar had ze haar zinnen gezet op Evil Roodkapje. Een rood kleedje hadden we niet meer gevonden, maar een zwart rokje, zwarte leggings en een zwarte T-shirt waren ook meer dan oké. Daarover ging haar roestbruine larpcape, die er in het donker rood uit ziet, en dan uiteraard nog wat schmink. En de wolf, die lag onthoofd met een dolk door zijn oog in een mandje. Nee, voor deze Roodkapje geen slachtofferrol.

Ik was gisteren doodop van die sportdag, maar was in de zetel prompt in slaap gevallen en net voor acht uur wakker geworden. Merel was na de dansles meteen al meegegaan naar Lieze, en ik ging dan de dames komen schminken. Bon, door die tuk voelde mijn rug zo veel beter aan dat ik eigenlijk gewoon mee ging met Els en de meisjes op tocht. Goed gelachen, en veel knappe dingen gezien. Sommige mensen gaan er echt helemaal in op!

Alleen jammer dat Merel het dolkje van haar broer verloren is. Ik heb nog gans onze route opnieuw afgelopen, en Els ook, maar helaas, niks meer gevonden. Niks aan te doen, het was wel een fijne avond.

Geplaatst op

Vriendjesdag

Voor haar laatste blokfluitles mocht Merel een vriendinnetje meenemen, en dus reed ik rond een uur of vijf met twee giechelende meiden op de achterbank naar de Poel.

Erg vond ik dat absoluut niet, want de café Labath is weer helemaal open en dus kon ik rustig binnen genieten van mijn koffietje, mijn boek en voor de gelegenheid zelfs een stukje taart. Dat had ik verdiend, vond ik, na een lange dag deliberaties.

Maar na de les waren we eigenlijk niet gehaast, zodat ik de magische woorden sprak: “Zeg dames, wat denken jullie van een ijsje?” Het antwoord was iets tussen een sprong, een gil, een lach, of alles tegelijk.

Een dikke vijf minuten later zaten we, zoals de traditie het vereist, op het muurtje van de Graslei. Ik had geen ijsje meer genomen, die taart was al welletjes. Maar de gezichten spraken boekdelen.