De Griekse goden in Lego
Ik speel al enkele jaren met mijn eerstes met Playmobil in de klas: ik heb namelijk de Griekse goden met hun attributen, en dat is dus de ideale manier om hen ermee kennis te laten maken.
Nu stuurde een kennis me de versie van Lego door, en ik heb serieus moeten lachen. Geen idee of die commercieel te krijgen zijn, maar ik ga die toch eens proberen opsnorren, me dunkt. Geef toe: zalig, toch? En dan dat alfabet…
365 – 06 mei 2018 – bricks
365 – 02 augustus 2017 – stopmotionfilmpje
Negen jaar
Kobes verjaardag dus, vandaag: ze vergaten me wakker te maken, en dus maakte ik om half elf nog pannenkoeken voor het jarige varken.
Elandje was de eregast, en kreeg zijn eigen mandje met elandhapjes.
Aansluitend gingen we richting de winkel: Kobe wilde graag macaroni met hesp en kaas voor zijn verjaardag, en wie ben ik om hem dat te weigeren? Ik maakte dus een gigantische pot klaar, en Kobe at er een behoorlijk deel van.
Na de middag, zo rond een uur of drie, reden we richting Supra Bazar: ik moest nog schors hebben, wilde even naar de tuinstoelen kijken, en vooral: Kobe wilde graag een legoset voor zijn verjaardag. Helaas, wat hij wilde, hadden ze niet binnen. Maar we keken wel nog even naar de boekentassen, en jawel: zowel Kobe als Merel vonden hun goesting! Kobes boekentas was echt aan vervanging toe, en Merel moet een grotere hebben, nu ze naar het eerste studiejaar gaat. Kobe koos voor een (goedkoop) exemplaar van Pokémon, en Merel koos een – hoe kan het ook anders? – mooie paarse Frozenrugzak. We vulden nog wat schoolspullen aan, en dat was dat, toch voor de Suprabazar.
We reden dan maar binnendoor naar Evergem, naar speelgoedwinkel Dierkens, maar ik had eerst online moeten checken: die was dicht wegens vakantie. Groot gelijk, die mensen, maar Kobe was toch wel serieus ontgoocheld. Ik stelde daarop voor om alsnog naar Dreamland in Lochristi te rijden, en zijn ogen begonnen te blinken. Wat ne mens al niet doet voor zijn jarig kind…
In de Dreamland hadden ze gelukkig wél de nodige Lego Ninjago, en Kobe kocht een mooie doos, en kreeg er nog een kroon en een jojo bovenop omdat hij jarig was.
In het terugrijden passeerden we nog even langs de Action, omdat ik dringend een nieuw oplaadkabeltje voor mijn iPhone van doen had. Het werden er twee, met nog een kaartlezertje, een B-damanfiguur voor Kobe, een kleurboek voor Merel, en een doos met drie Van Haasterpuzzels en een extra spelletje voor amper 3.99 euro. Kobe blonk nog meer, intussen.
We waren relatief laat thuis, maar er was nog meer dan tijd genoeg voor de gevraagde croques monsieur, mét ananas voor Kobe, buiten op het terras.
Toen ik hem ’s avonds in bed stopte, vond hij het een fijne verjaardag, ondanks het feit dat we niet toegekomen waren aan het maken van een cake en zo. Dat is dan maar voor morgen, besloot hij.
366 – 06 maart 2016 – stopmotion
De bouwer, de bedenker, de filmer.
Verjaar-dagje
Kobe glunderde bij het opstaan: er stond een pakketje in Duplo met een grote K op de tafel klaar!
Bij het openmaken zat er een doosje van lego in, met daarin een doosje, met daarin een doosje, met daarin een papiertje: een bon voor een bezoekje aan de speelgoedwinkel! Kobe was heerlijk enthousiast, je moet maar eens naar de laatste foto kijken!
En toen bleken er pannenkoeken als ontbijt te zijn.
Daarna mochten ze naar “De Boxtrollen” kijken, en ’s middags was er zowaar macaroni met hesp, kaas en champignons! Stel je voor zeg!
Het was er het weer niet naar om naar de Gentse Feesten te gaan, en dus werd er eerst naar Dierkens gegaan, om er een Lego Ninjago Airmaster te kopen, en de grote doos met het Ninjago basisstation. De hele verdere namiddag werd uiteraard daaraan gespendeerd, tot het tijd was om croques monsieur te eten. Wolf had nog geld staan, en kocht een goede step, waarmee hij de hele namiddag bus speelde voor zowel Kobe als Merel.
En Kobe bleef maar gaten in de lucht springen, zeker toen ik, zodra Merel in bed lag, aankondigde dat we ook nog naar de Lego Movie gingen kijken.
Te oordelen naar de gigantische platdrukknuffel die ik kreeg bij het slapengaan, had hij een leuke verjaardag.
Graag gedaan, Kobe!
Lego bij de Fun
Lego is hier natuurlijk al lang geen onbekende meer, en ook de reeks van Lego Chima kennen de jongens: ze bekijken de online filmpjes, ze kennen volledig het verhaal van de leeuwen versus de krokodillen, en het woord ‘chi’ valt hier wel eens, vooral als ze online aan het spelen zijn. Maar Lego is en blijft vooral de bouwdozen natuurlijk. Eerder hadden ze al de gigantisch grote doos gekregen met de Vuurtempel: een constructie die je van tempel kan omvormen tot vliegende feniks, en die ronduit de max is. Alleen ga ik hem toch eens moeten nakijken op kleine foutjes – lees: herbouwen – want hij plooit niet zo makkelijk, dus ik vermoed dat Wolf ergens een foutje heeft gemaakt.
Toen Birgit van durvendromendenkendoen me vroeg of ze interesse zouden hebben in de doos met de ultieme Phoenix die ze gekregen had van de Fun, zei ik natuurlijk geen nee. Ik was wel wat verbaasd, want ik kende de webshop van de Fun wel – Wolf heeft er zijn gigantisch nerfgeweer besteld – maar het zou niet in me opgekomen zijn om er te gaan zoeken naar Lego. Hun aanbod is nochtans behoorlijk uitgebreid, zo blijkt.
Ik had de doos vandaag op de tafel gezet tegen dat ze thuis kwamen, en Kobe sprong een gat in de lucht. Zeg nu zelf, dat gezichtje!
Alleen die kleine blokjes Lego op de grond waar ik met mijn blote voeten loop, daar moeten ze echt nog iets op vinden…
Nog eens die Minotaurus
Prachtig weer buiten, maar ik voel me echt nog niet goed genoeg om veel buiten te lopen met drie kinderen, jammer genoeg. Ik ben bezig aan de berging – kleine dingen, zoals een kapstok en een rek ophangen – maar echt goed gaat het niet vooruit, want het is met tussenpozen. Maar bon, we geraken er wel.
De kinderen heb ik daarstraks al samen om brood gestuurd, kwestie dat ze ook even buiten zijn in dit weer. En ze hebben al in de tuin rondgehangen ook. Maar daarstraks kwamen ze vragen of ik geen zin had om een gezelschapsspel te spelen met hen. Ja, zei ik, maar dan wel eentje waar ook Merel aan kan meedoen, eventueel met een beetje hulp.
En dus werd de Lego Minotaurus nog eens uit de kast gehaald. Merel was ongelofelijk snel weg met de spelregels, en zat al gauw te gillen dat het geen naam meer had: “Nééééééé mama, het monster mag mij niet opeten!” Toen dat mij overkwam, zat ze ronduit te schateren, en iets later, toen een van haar ventjes alsnog werd opgevreten, kwamen er traantjes aan te pas. Maar wij kenden geen genade: ze moet ook leren dat ze kan verliezen. Het werd een spelletje met ongelofelijk veel animo, gegil en gelach. Wijs, jong!
Enfin, uiteindelijk was ze toch nog gewonnen, en waren ze allemaal zodanig door het dolle heen dat ze stonden te dansen op de tafel ^^
Die kinders van mij, ik denk niet dat dat ooit nog goed komt.
Oh, en geheel vrijblijvend uiteraard: als ge niet weet wat gekocht, dat spel is dus toch wel redelijk de max, ja. Al was het maar omwille van de kleine zwarte minotaurus die erin zit. Met van die vreselijk schattige kleine horentjes. En dan moet ge de mythe wel vertellen ook, natuurlijk. Ha ja.
Lego
Zo van die dagen dat ge ziek zijt, dat zijn van die dagen dat ge dankbaar zijt dat er zoiets bestaat als Lego. Echtig. En dus volgt nu reclame. Maar dan ook wel gemeend.
Ik had van de mensen van Lego en Oona een gigantisch grote doos opgestuurd gekregen, en daarin zat niets minder dan de Lego Chima Vuurtempel. Wijs, maat! Kobe was onmiddellijk zijn andere Lego Chima ventjes gaan halen, en dat gaf dit resultaat.
Een grooote doos dus, als je die gewone legoventjes ziet staan.
Er zaten twee bouwpakketten in: de grote tempel die ook kan vliegen, en het kleinere, tsja, schip dan maar, zeker?
Ik lag in mijn zetel, en ik zag dat het allemaal dik in orde was. De jongens amuseerden zich te pletter, de tv ging zelfs niet aan, en als ik hen niet naar bed had gestuurd, waren ze om tien uur ’s avonds nog bezig. Heerlijk, gewoon. Zelfs de eclairtjes bleven staan, want ‘Mama! Ik heb nog geen tijd gehad om dat op te eten, hoor, ik ben wel aan het bouwen he!”
Lego, het blijft een prachtcadeau. En sinds ik van het bestaan weet van Lego Wishlist, kijken de jongens er al helemaal naar uit. Geen raden meer wat ze wel of niet zouden willen, wat ze wel of niet leuk vinden, en – voor oma’s en opa’s – wat ze al dan niet al hebben. Ze vullen zelf in, en jij kan het bekijken. Dik in orde.
Zeker als je zo mottig als wat in je zetel ligt.