365 – 17 januari 2023 – prachtig patroon
365 – 08 februari 2022 – nope
Frisjes…
Met de coronaregels moeten we vooral blijven verluchten. Geloof me, als je met 23 of 25 mensen in één lokaal zit, dan schiet de CO² meteen de hoogte in.
Vorig jaar moest dat ook, maar toen zaten we in een vriesperiode net in lockdown thuis. Toen de school weer begon, was het toch wel weer een stukje warmer. Dit jaar hebben we meer pech: de temperatuur buiten hangt net boven het vriespunt, maar toch moeten die ramen open. Gelukkig hebben we nu in elk lokaal een CO²-meter, waardoor we ook af en toe de ramen kunnen dichtdoen en even opwarmen.
Maar deze morgen had ik een groep van 18 eerstes en had ik tijdens de paar minuten pauze tussen twee lesuren in, de ramen eventjes goed open gezet. Dit was het gevolg:
Zeven graden, geloof me, daar moeten die kinderen dus stil in zitten. Nee, dat is het dus echt niet. En de meter stond ook niet vlak voor een open raam, maar wel op mijn bureau.
Gelukkig is dit eerder een uitzondering: in mijn andere eerstes op dinsdagnamiddag was dit het resultaat:
Dit jaar heb ik een kleine groep zesdes, maar elf man. Op vrijdagnamiddag zitten we in het kleine lokaaltje van Grieks, dat om een of andere reden, zelfs met de ramen open, altijd vrij warm blijft. Maar toen ik toch vijf minuten de ramen dicht hield, kreeg ik dit resultaat:
Een heerlijke 18 graden, maar ook een hoge CO² waarde. Na vijf minuten met het raam open werd het dit:
Mocht iemand dus twijfelen aan de zin of onzin van verluchten, hier is het bewijs. Dat je er koud van krijgt in de winter, is helaas een minder fijn neveneffect.
365 – 14 januari 2022 – beetje frisjes in de klas
365 – 10 februari 2021 – ijzig
Sneeuw, jawel
Het zal vermoedelijk niemand verbazen dat het vandaag over sneeuw gaat. Die hadden ze immers met veel bombarie aangekondigd, en dan vooral ook het feit dat het de komende dagen gaat blijven vriezen en dat die sneeuw dus gaat blijven liggen. Da’s al een behoorlijk tijdje geleden…
Ons pa durfde het – terecht – niet aan om zelf met de auto tot bij ons te komen. Ik twijfelde even, maar toen ik hoorde dat net nu zijn chauffage het begeven heeft en hij dus in de kou zit, ging ik hem fluks halen. De warmte deed hem zichtbaar deugd, net zoals het gezelschap.
En intussen viel er poedersneeuw. Helaas niet van die mooie dikke vlokken zoals die ene zaterdag een paar weken geleden, maar van die sneeuw waar geen zak mee te beginnen valt: je kan er amper een sneeuwbal mee maken. Op de stenen bleef ze eerst ook niet liggen, zeker niet op ons terras, behalve dan op één steen. Begrijpe wie begrijpen kan, wij hebben er alvast geen uitleg voor.
De kinderen trokken naar buiten en Wolf had een groots plan opgevat: een heuse glijbaan! En dan echt wel eentje met een ramp, iets met de bank en een stoel en zo. Ze hebben er veel meer werk aan gehad dan gedacht, net omdat het geen poedersneeuw is, maar ze hebben zich wel keigoed geamuseerd. Ze hebben er zelfs de bolderkar bij gehaald om sneeuw te verzamelen, want een grote sneeuwbal rollen als basis lukte niet.
En intussen deed moeder wat schoolwerk en bakte ze een speculoosbrood. Ha ja, want ik ging ons pa echt niet naar huis sturen om daar in de kou te gaan zitten eten. Hier had hij zich bij de haard geïnstalleerd, hij slaagde er gewoon niet in om warm te blijven.
Al bij al een fijne winterzondag.
Eindelijk de Sluizen afgewerkt!
Koud of niet koud, het was eindelijk nog eens niet aan het regenen en dus wilde ik per se nog eens naar buiten.
Het was nodig ook: ik moest mijn bonuscache van de Sluizenreeks nog gaan versteken, die lag al een tijdje te wachten.
Half november was ik twee locaties gaan spotten: eentje voor sluis nummer 8 aan het Rabot en eentje voor de bonus. Alleen is een stad geen evidente locatie voor nieuwe caches: altijd ligt er wel ergens eentje in de buurt die je al dan niet al gevonden hebt.
Midden november was ik die van het Rabot gaan wegsteken: afgekeurd wegens een andere te dicht. Wellicht eentje van een vaarcache, die heb ik namelijk niet gedaan wegens met mijn rug niet kunnen kayakken, maar bon. Eind november deed ik een nieuwe poging met drie verschillende locaties, maar alle drie afgekeurd. Hmpf. Blijkbaar ligt er een fysieke cache echt aan het Rabot zelf dus. Bon, ik heb er dan een multi van gemaakt: je moet eerst aan het Rabot een plakkaat gaan lezen en daar dan nieuwe coördinaten mee berekenen. De cache lag dan een 200 meter verderop. Té dicht bij een andere cache, waar ik begot niet op gelet had. Grr. Dan maar een nieuwe eindlocatie in de andere richting gezocht, en toen kreeg ik de commentaar dat het te dicht bij de tramsporen lag. Ik zat op mijn paard, maar toen ik ging kijken, had de reviewer eigenlijk wel een punt: anderhalve meter van tramsporen is misschien wel oké, maar niet voor kinderen. Bon, ik heb hem dan vorige week nog een eindje verder in een verkeersbord gestoken. Zevende keer, goeie keer: goedgekeurd!
Intussen had ik ook een coördinatencheck aangevraagd voor het Rabot, en ook daar bleek er eentje te dicht bij te liggen. Ik vroeg rond bij de cache-eigenaars en yup, ik kreeg prompt de coördinaten van Google Street View, een mysteriecache. Oef. De locatie die ik in gedachten had, aan het Sluizeken – waar anders? – was maar een paar meter te dicht en ik had de mogelijkheid om hem verder te steken.
Vandaag sommeerde ik dus ons pa om zijn sjaal en pet aan te doen en we trokken op pad. Hij was wel aan het grommelen: het was hem veel te koud, vond hij. Maar ik had geen medelijden: mee moest hij! Enfin, we hebben de bonuscache verstoken, hebben er een klein ommetje bij gemaakt, en zijn toen nog een andere cache hier in een Wondelgems park gaan controleren. Die was als onvindbaar opgegeven, maar zat nog netjes op zijn plaatsje. Oef.
Enfin, we zijn een uurtje weggeweest en de koffie en de taart smaakten. Maar het mag van mij echt snel lente beginnen worden, want dit weer hangt gigantisch mijn voeten uit!
365 – 12 januari 2021 – het wordt frisjes
Open
Hoe is dat nu, zo lesgeven en dergelijke met de ramen open, eind november? Wel, zo…
Het was een zonnige dag en iets van een tien graden, de vesten bleven dus uit. Maar ik hou mijn hart vast voor de druilerige, sombere dagen van 3 graden, en dan examens. Met open ramen, jawel.
Van mij gaan ze hun jas mogen aanhouden, en hun muts en hun hoodiekap. Probeer u maar ne keer te concentreren als het in de klas zo’n 10 graden is…