Dat het echt toch mijn favoriete larp blijft, zeker als ik Olga Vedorsdotter mag spelen, burggravin van Korda.
En al zeker sinds er de Korda Boys zijn. De jonker was dan wel niet mee, zijn entourage wel, en vooral ook ridder Olaf. Die voor Olga gewoon een audiëntietent voorzien had, compleet met tafeltje met kandelaars, attributen en een koninklijke stoel. Goed zot, die mannen! Ik was bijna van plan om ook in de tent te slapen, Wim had zelfs mijn bed mee, maar aangezien er geen elektriciteitskabels mochten liggen en mijn elektrisch dekentje dus niet bruikbaar zou zijn, heb ik het maar zo gelaten. Misschien maar best ook, want het was behoorlijk koud.
Maar verder?
Een moeilijk geval, met een koning en een kroning en vuige plannen en twijfels en keiharde gesprekken en nog meer twijfels. Olga, die voelt echt aan als een speler. Met door spelleiding opgelegde doelen, dat wel, maar verder mag ik zo volkomen mijn goesting doen, met het volste vertrouwen van spelleiding.
Zalig, echt zalig. Een beter verjaardagscadeau dan dit soort dingen kan ik me niet wensen.
Ik had al op de mini gezegd dat de Korda boys welkom waren op de Gentse Feesten, met alle plezier. En dat ze dan ook gerust mochten blijven slapen, zeker als ze hun fiets meebrachten, want parkeren tijdens de GF is niet, euh, ideaal.
Koen kwam zeker ook al, Mathias en Wim ook, en ook Michael zag het volledig zitten. De rest moest helaas werken, en de weekends waren geen optie wegens vorige zondag Tomorrowland en nu zaterdag feestje van Michael.
Toen puntje bij paaltje kwam, kwamen ze uiteindelijk al tegen de middag: Koen met Lorres grotere auto mét fiets, en Wim en Mathias met de camionette, ook met een fiets. Michael was zo zot om in dit weer anderhalf uur op de moto te kruipen, maar bon.
Er was quiche, en er was vooral ook ons zwembad, dat met die 38° verschrikkelijk goed gebruikt is. Zalig gewoon!
Tegen vier uur was er verse fruitsla, versgedraaid ijs en vlaai die Merel nog snel gemaakt had. Dik in orde!
Tegen kwart voor zeven zaten we allemaal op de fiets, tegen kwart na zeven hadden de heren al een gratis Duvel in handen. Nog wat later zaten we in Café Belfort om iets te eten, en daarna hebben we gewoon rondgelopen en zowat alles eens bekeken. Tegen half elf zijn we op Polé Polé verzeild, waar rond een uur of elf Wolf werd weggekaapt door een paar bevallige dames van de scouts.
Om half een konden we vrolijk terug fietsen, en we zijn nog blijven napraten (en afkoelen) op ons terras tot zo’n half drie, schat ik.
Fantastisch chille dag, eigenlijk, bijzonder aangenaam. Fijne gasten, die larpers.
Awel, het doet toch wel ongelofelijk veel deugd wanneer je als figurant gevraagd wordt op een unsanctioned mini. Even uitleggen: twee keer per jaar gaat er per larpreeks een weekend door met alles erop en eraan. Maar tussendoor blijf je soms op je honger zitten als personage: dan wil je eigenlijk met je ingame vrienden nog eens samenkomen en dingen uitspelen. Dan kan dat sanctioned: met medeweten en goedkeuring en aanwezigheid van spelleiding, en dan hebben al je daden op die ene avond ook gevolgen. Of het kan unsanctioned: dan is het meer voor de gezelligheid, mag er ook niet echt plot gespeeld worden, maar kan je wel praten natuurlijk, want ook dat gebeurt standaard wel tussen evenementen.
Nu, de Korda en de Glashtyn hielden een unsanctioned, en hadden er graag Olga bij gehad, de hoge pief van huize Korda. Nu, dat is een figurant, ik kan dat niet zomaar toezeggen, maar gelukkig zag spelleiding er geen graten in en kreeg ik zelfs een extra stukje achtergrond als update. Wat mijn personage wel en niet weet, zeg maar.
We hadden eerst met een ganse bende afgesproken op Die Quaeye Werelt in het Rivierenhof in Deurne, in kostuum, maar het was eigenlijk echt wel pokkewarm. De jongens waren ook mee, en we zaten met zo’n twintigtal op het middenplein in de volle zon. Voeg daaraan toe – ik had er zelf niet bij stilgestaan, het was Wolf die me er achteraf op wees – dat Bart bonenburgers had gemaakt, iets waar ik eigenlijk niet tegen kan, en ik begon me echt slecht te voelen op een bepaald moment. Ik ben een half uurtje in de schaduw gaan liggen, maar ik werd eigenlijk alleen maar misselijker. Ik ben dan maar naar de EHBOtent getrokken, waar ze me deden neerliggen, me probeerden af te koelen, en waar ik dan ook enthousiast heb overgegeven in de berm. Tsja. Daarna ging het gelukkig beter, al voelde ik me toch niet echt optimaal. Gelukkig besloten we toen eigenlijk allemaal om richting de kampplaats in Brecht te rijden, op een paar kilometer van het huis van een van de Korda.
Het was een hele mooie locatie aan een visvijver, met een soortement houten barakje en de mogelijkheid voor kampvuur. Soit, tegen negenen gingen we effectief in game, tegen elf uur was er eindelijk de barbecue zelf, en intussen zijn we zowat de hele tijd puur ingame gebleven. Er waren stevige gesprekken tussen de Korda maar ook met de Mort’Hak die aanwezig waren. En nog later zijn we beginnen zingen rond het kampvuur. Kobe is in zijn tent gekropen rond één uur, Wolf is mee opgebleven tot half vier, toen we maar meteen allemaal besloten te gaan slapen.
Wat dat slapen betreft: die mannen zijn echt zot! Toen ze me uitnodigden en zeiden dat het in tenten te doen was, zag ik dat niet zitten: de hoe dan ook oncomfortabele houding en de klamte van een tent is niks voor mijn rug. En toen bood Wim aan om een bed mee te brengen voor in zijn grote tent. En dat is dus exact wat ik kreeg: een heus bed in een bijzonder grote en aangename Kordatent. Héérlijk, en ook wel goed zot, ja.
Voeg daar nog een fijne massage van kinestudent Mathias aan toe, en de rug kon het wel hebben, ja.
Het werd een zeer aangename avond, jawel. Lang leve tante Olga. En ik ben gigantisch dankbaar dat ze me uitnodigden, als ouwe figurant.
Een tijd geleden kondigde Anouk Dubois, larper, Antwerpenaar, lief van Cody en een ongelofelijk wijs mens, aan dat ze een concert gaf als eindexamen aan de Jazz Studio. Grove was de titel, en ze speelde in het Fakkeltheater in Antwerpen.
Meteen een heel erg goeie reden om naar Antwerpen te gaan, naar dat concert te luisteren, en daarna af te zakken naar The Geeky Cauldron. Dat café kan je gerust mijn stamcafé noemen, voor zover ik dat zou hebben natuurlijk. Ik ga namelijk nooit op café, allez, toch niet meer sinds mijn studententijd toen ik praktisch in de Yucca woonde. Maar een stamcafé, dat is voor mij een plek waar je de eigenaars kent, waar je je thuis voelt, en waar je zo goed als altijd wel iemand kent als je binnenstapt. Check, check en check. Ook al is het dan in – of all places – Antwerpen.
Ik had een ganse hoop volk verzameld, onder andere de Korda Boys, en Robbe en Jarne reden met mij mee. Geen idee waarom, maar ik lig blijkbaar goed in de markt bij twintigers tegenwoordig :-p
Het werd een stevig concert, knap gezongen en met nummers die er stonden. Ze begon met een aantal Nederlandstalige nummers, waaronder een heel mooi liefdeslied voor Cody. Ik heb er geen idee van of die eigenlijk zelfs in staat is te blozen, maar op dat moment kwam het er toch redelijk dicht bij. Daarna ging ze verder in het Engels, vrij uiteenlopend, meestal vrij zacht. Eén nummer sprong eruit, en dat heeft ze dan ook nog eens als bisnummer hernomen. Een aanklacht tegen onrecht, oorlog en het wegkijken ervan, geschreven na een trip naar Belfast.
Zoals gezegd trokken we daarna naar de Cauldron. Zo goed als iedereen ging te voet – het is dan ook maar een goeie tien minuten stappen – maar ik wist dat ik ’s nachts die wandeling niet meer ging zien zitten wegens rug kapot, en dat ik dus maar best naar de parkeergarage tegenover de Cauldron reed. Philip reed met mij mee, en als er blijkbaar een iemand is die Antwerpen kent, is hij het wel. Hij toonde me meteen een paar mooie plekjes en we pikten samen een cache op in de voetgangerstunnel waar ik nog nooit geweest was.
Meteen liet hij me ook de scenic route rijden waarbij ik een hele uitleg kreeg over de verschillende bezienswaardigheden, waardoor ik meteen besloot om deze zomer eens een ganse dag naar Antwerpen af te zakken met mijn fiets in de koffer, en dan samen met hem de stad te verkennen. Hij is de ideale stadsgids, zo blijkt, zeker als het op architectuur aankomt. Ik kijk er al gigantisch naar uit!
Een en ander zorgde ervoor dat we pas een hele tijd later in de Cauldron waren en sommigen al licht ongerust begonnen te worden. Echt, die gasten zijn zó ongelofelijk zorgzaam… In de Cauldron werd er uiteraard vooral over larp gepraat, zoals altijd, en het grappige was dat Mathias zijn zo-goed-als-lief had meegebracht, maar nog met geen woord gerept had over het fenomeen larp. Ik heb het kind dan maar uitgelegd wat dat allemaal inhield, compleet met een paar foto’s, terwijl hij buiten eentje ging roken. Ze wist niet wat ze ervan moest denken…
Soit, al bij al was het tegen twee uur voor ik terug huiswaarts reed. Robbe was intussen al met Jesse meegereden, maar gelukkig had ik nog steeds Jarne om me wakker te houden op die lange en saaie E34.
Fijne avond, voorwaar, en ik verzeker u: van Anouk gaan we nog horen.
