Geplaatst op

Buiten

Buiten lesgeven, het mag eigenlijk niet. Je stoort meestal de andere klassen, en de leerlingen zijn doorgaans veel meer afgeleid. Daarnaast is het ook bijzonder slecht voor de stem, want het geluid is veel diffuser en je moet je dus harder inspannen.

Maar vandaag kon ik er toch niet aan weerstaan. Tweeëntwintig graden buiten, en een klasje vierdes van vijf leerlingen. Jawel, vijf. De andere klas vierdes telt 25 leerlingen, maar een andere, logischer splitsing kon niet. En een groep van dertig leerlingen is écht lastig, vandaar. Vijf leerlingen, Griekjes.

En buiten aan de kant van de sportzaal, waar je dus eigenlijk geen andere klassen stoort, staan er van die picknickbanken. Perfect voor zes mensen. Ik ging in het midden zitten, zij zaten rondom mij, en ik vertaalde Sallustius met hen. Het was geen doceren, het was samenwerken. Zoals één van hen opmerkte: “Dit is gewoon de sfeer van aan die Engelse colleges. Je weet wel, van die praatgroepen aan de universiteit bij een van de professoren in zijn bureau, zoals je altijd ziet in films”.

Hij had overschot van gelijk. Het was eigenlijk gewoon gezellig. Ik weet in elk geval wat ik met dat groepje ga doen, zodra het in de lente weer mooi weer wordt.

Geplaatst op

Tot zover het lesjaar

Yup, ik heb daarnet de laatste les van dit jaar gegeven. Een lesje filosofie, een mooie afsluiter dus.

Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik toch wel fijne leerlingen had dit jaar. Eigenlijk hadden al mijn klassen pit, en daar hou ik wel van. Elk op hun manier, want elke klas heeft zijn eigen sfeer.

Ik heb dit jaar ook vrij veel leerlingen aan de deur gezet, dat ook. Een van de taken van het onderwijs, en zeker binnen het GO!, is de leerlingen ook proberen opvoeden. Burgerzin, kritische geest, dat soort dingen. En dus ook beleefdheid. Want ik heb graag dat mijn leerlingen mondig zijn, ik kan een frank antwoord vaak wel appreciëren, en soms zelfs een ronduit ‘stète moile’.  Maar er zijn grenzen, namelijk die van de beleefdheid, en dat weten ze heel goed. En dus vloog er af en toe eentje buiten om wat hij net gezegd had.

Zelfs al zijn ze negentien, als ze durven zeggen bij een opmerking: “Ach mens, zaag niet en laat mij gerust”, dan mogen ze even buiten gaan staan.

En ik had er eentje (een gigantische flapuit met grenzen die veel verder liggen dan de sociaal aanvaarde normen) die na een bepaalde uitlating naar mij keek, en zelf opmerkte: “Dat was er over, zeker?” Waarop ik gewoon knikte. “Ik zal maar buiten gaan zeker?” Waarop ik nog maar eens bevestigend knikte. En hij dus gewoon buiten ging staan. Faut le faire :-p

Maar ja, ik had dus echt wel fijne klassen dit jaar. En mijn zesdekes, ik ga ze missen. Het is de laatste lichting die ik zes jaar lang gehad heb (ik ben doorgeschoven van 1 en 3 naar 4-5-6), en ik heb ze dus zien opgroeien.

Alleen nu nog die examens doorspartelen. Zowel zij als ik :-p