Laatste dag van de vakantie

Ik had allerlei plannen voor de maand augustus, maar het heeft dus niet mogen zijn. Tsja.

Maar gisteren contacteerde Sophie me: of ik geen zin had om samen te lunchen? ’t Zal wel zijn da, en dat lukt ook nog wel met de rug.

Tegen elf uur was ze hier, dronken we gezellig – op afstand – koffie en gingen we tegen half een naar ’t Kolleke, zowat het enige in de buurt dat open was, maar zeker geen slechte keuze.

We aten allebei een spitburger en tetterden vooral honderduit. Tsja, mijn beste vriendin in mijn eerste en tweede middelbaar, we kennen elkaar al lang. ’t Is niet alsof we elkaar vaak zien, maar dat hoeft ook niet: we kennen elkaars achtergrond zo goed, we zijn destijds zo vaak bij elkaar blijven slapen, dat we gewoon over onze ouders en andere problemen kunnen praten zonder dat één van ons daar vragen bij moet stellen.

Het heeft vooral iets… dieps, iets vertrouwds, zo’n vriendschap.

Voor mij was het in elk geval een zeer aangename afsluiter van mijn vakantie. En morgen vliegen we erin! Enfin ja, strompelen zal ook goed zijn, we gaan er in elk geval voor.

Maatje

Ik zeg al jaar en dag dat ik nog eens samen met Peggy moet gaan lunchen. Alleen zijn onze lesroosters nooit compatibel. Tot dit jaar: zij stopt op vrijdag om 12.00 uur, en ik dit jaar om 12.05 uur. Bingo!

En dan nog concreet zien in te plannen, met al mijn larpweekends en andere dingen. Maar eindelijk is het vandaag dus gelukt. Zij kende het Kolleke nog niet, het leek me ideaal om daar dus nog eens binnen te waaien, al was het maar voor de zalige frietjes daar.

Het werd zalm met béarnaise, voor beiden, en bijzonder goed bevonden ook.

Peggy, maatje, we gaan dat toch nog eens vaker moeten doen, deal?

Gentbrugse omzwervingen

Dat het vroeg was deze morgen: om kwart voor acht stond ik al in Gentbrugge in de Fordgarage: tijd voor jaarlijks onderhoud en keuring. Het ging een uurtje of twee duren, en ze hadden niet meteen een reservewagen, maar ik mocht gerust een fiets lenen.

Ik had mijn boek mee en dacht eerst van gewoon te blijven zitten suffen en lezen, maar het zuurstofgehalte in zo’n garage lokt nu niet meteen jubelkreten uit, dus ging ik na een kwartier of zo toch in op het fietsaanbod.
Wel, ik kan u verzekeren, als ge gewoon zijt van elektrisch rond te hotsen, is zo’n gewone, zware fiets niet ideaal. Ugh. Maar ik geraakte probleemloos in het atheneum Gentbrugge, waar Sofie al lang weer ter plekke was en ik gerust mocht langswaaien voor een korte babbel – ze hebben binnenkort doorlichting en dus nog veel werk – een koffie en eens rondneuzen wat er allemaal veranderd is in al die jaren sinds ik er weg ben.

Ik moet toegeven, ik ben wel jaloers op hun nieuwe leraarskamer: groot en licht, en met een nieuwe keukenblok. Daar kunnen wij alleen maar van dromen… En toen ben ik ook nog even wat foto’s gaan nemen van mijn oude lokaal dat ik ooit geschilder heb, en waar ik nog steeds trots op ben.

Er zijn echt nog knappe hoekjes, zoals de traphallen.

Maar toen was het kwart over negen en had ik nog wel wat tijd te doden. En het is niet alsof er al ergens een terrasje open was om me daar te zetten lezen. En wat doet ne mens dan? Geocachen, toch? Er waren gelukkig nog een paar caches in Gentbrugge die ik nog niet gedaan had, maar eentje moest ik laten voorbijgaan wegens onder een loopbrug en dus veel te laag voor mijn rug.

En toen kreeg ik een telefoontje: dat mijn remblokken en remschijven ook moesten vervangen worden, maar dat dat wel eventjes langer ging duren, en net iets duurder worden ook. Hmpf. Enfin, nog twee uur langer rondfietsen en wandelen, lezen en zoeken,  en in totaal 900 euro kwijt.
Om 11.58 uur kreeg ik een smsje dat mijn auto klaar was, en dat de garage gesloten was van 12 tot 12.45 uur. Maar echt, serieus??? Ik ben toch teruggefietst en gelukkig was er een vriendelijke jongeman die nog net niet gaan eten was en die me kon helpen.

Ik was pas terug in Wondelgem om kwart voor één, bijna drie uur later dan geanticipeerd, en ik had uiteraard geen eten klaar staan, laat staan boodschappen gedaan. Ik heb de kinderen in de auto gepropt en ben naar ’t Kolleke gereden, waar ze duidelijk nog steeds de beste frietjes van de omtrek hebben.

Daarna zijn we nog even langs school gepasseerd om mijn lesrooster op te halen, en daarna langs Wolfs werk om een extra scherm op te halen dat anders toch in de container ging belanden.

En toen vond ik het welletjes voor vandaag en hadden we een zwemmetje wel verdiend.