Was ik op mijn verjaardag nog zo blij dat ik ze alsnog aan de praat had gekregen, intussen is onze koffiemachine dood. Als in: de verwarmingselementen en alles werken nog prima, maar een mechanisch deel binnenin zit geblokkeerd. Ik heb het ding opengevezen, helaas, to no avail. Maar ik moet toegeven, het ding heeft acht jaar lang trouwe dienst bewezen, het kon erger. En blijkbaar raakt me dat telkens weer, zo’n dood koffiemachien. Hier heb ik over het vorige lijk geblogd, en hier was ik dan weer bijzonder opgetogen over de aankoop van de huidige afgestorvene.
Zucht.
Het lastigste was, dat ik nu geen koffie had. Als in: geen. Ik heb wel nog Barts oude koffiezet staan van op zijn kot, maar ik heb geen gemalen koffie in huis, en da’s niet zo praktisch met zo’n standaard ding. En het Italiaanse dingetje dat ik nog staan heb, eentje zoals dit, werkt blijkbaar niet op een inductievuur. Ik moet eens zo’n warmteplaat aanschaffen, me dunkt.
Maar dat bracht me nog niet uit mijn penibele situatie. Ja, ik kon natuurlijk ook gewoon naar de winkel gaan en gemalen koffie halen, maar weet ge hoe lastig dat dat is, uit uw kot komen en al?
En toen viel mijn euro: ik heb nog een erfstuk in de kast! Effectief een erfstuk van mijn eigen overgrootmoeder, namelijk een manuele koffiemolen. Ik viste het ding uit de kast, legde aan de kinderen uit wat het was, want die zetten grote ogen op, en liet Merel zelfs even malen. Wat overigens niet zo vlot ging, zoals je ziet.
Maar even later stond er wel degelijk, dank zij dit erfstuk en het reliek uit onze kotstudententijd, koffie voor mijn neus. Enfin, toch iets wat ervoor moest doorgaan. Want als ge espressokoffie gewoon zijt, dan is dit het toch niet.
Toch eens nadenken over een nieuw machien. Ba-hart?
