Oogcontrole
Zoals elk jaar moest ik ook nu op standaard oogcontrole. Tsja, dat is zo als je glaucoom hebt natuurlijk.
Maar waar ik vroeger per definitie de auto nam, zag ik het deze keer volledig zitten om de fiets te nemen. Vreemd eigenlijk, dat ik dat vroeger niet eens in overweging nam, eigenlijk gewoon niet eens aan dàcht.
Ik was ’s morgens al heen en weer gefietst naar school, en nu sprong ik dus op de fiets om via de Nieuwe Wandeling tot aan de kliniek te raken. Eigenlijk is dat niet eens ver, amper 20 minuten. Normaal gezien ben ik daar, met gezichtsveldmeting en al, buiten op een dik half uur, want de dokter werkt heel erg stipt. Alleen was de assistente nu die onderzoeken vergeten, en moest ik extra wachten. Een en ander zorgde ervoor dat ik niet om half vier aan school terug stond, zoals ik eigenlijk had afgesproken met Wolf. Die ging namelijk voor de allereerste keer fitnessen met Wout, en was natuurlijk, helemaal pubergewijs, zijn SNSpas thuis vergeten. Goed bezig, Wolf! We spraken dus meteen af aan de Stadion, en ik zette me prinsheerlijk op een bankje aan de Coupure, kijkend naar het toch wel serieus drukke fietsverkeer op die as.
Fietsen is duidelijk een kwestie van mentaliteitswijziging: vroeger stond ik er gewoon niet bij stil dat ik evengoed met de fiets naar het ziekenhuis kon gaan. Vandaag vind ik het vrij logisch, en genoot ik er zelfs van.
BTW, met mijn ogen is nog steeds alles in orde. Goed zo.
Opname, jawel.
Deze voormiddag is ons pa blijkbaar zelf opgestaan, aangekleed en naar beneden gekomen. Hij zat te lezen toen ik thuis kwam, maar verklaarde zelf dat het helemaal nog niet lukte. En dat het misschien best was om toch naar het ziekenhuis te gaan, aangezien het de vorige keren wel na 24 uur was opgeklaard, en nu nog niet.
Na het middageten – dat mijn liefste al helemaal had klaargemaakt, we hoefden het maar op te warmen – zijn we dus naar spoed gegaan. Ik had meteen een gans blad afgeprint met al zijn gegevens op en het hele verhaal, compleet met twee foto’s, helaas van meer dan 24 uur na het accident. Op die manier hoefden we niet direct alles vijf keer herhalen en was er ook geen discussie of verkeerde notatie. Ze vonden het wel zo gemakkelijk.
De ongelofelijk sympathieke spoedarts – echt, zo maken ze er niet veel, wat een dame! – luisterde, las, trok bloed, en stuurde hem naar de hersenscan. Wat mij een half uurtje opleverde om even in de stralende zon wat nieuwe caches rond de Watersportbaan te zoeken, en meteen de broodnodige rust in mijn hoofd te krijgen.
Tsja, oordeelden ze, er zal inderdaad wel iets zijn, maar de hersenscan levert niet echt meteen iets op.
Tegen vijf uur werd hij dan naar een kamer op de afdeling neurologie gebracht, en we zullen dan later wel horen wat er aan de hand is. Feit is dat hij nog steeds gewoon omvalt, en dat hij dus hoegenaamd niet alleen kan blijven.
Bon ja, hij is nu tenminste veilig en in goede handen. Ik ben wel opgelucht, ja.
En intussen is Bart deze namiddag zijn moeder gaan installeren in een appartement in Triamant in Ronse, een verblijf waar ze de nodige zorg krijgt zonder dat het een ziekenhuis is.
En zo blijven we bezig…
Oogarts
Voila, eindelijk nog eens bij de oogarts geraakt. Ik had er een half jaar geleden eigenlijk ook moeten staan, maar ik ben dat eigenlijk feitelijk gewoon vierkant vergeten. Shit happens, zeker?
In elk geval zijn mijn ogen goedgekeurd: een druk van 14 in elk oog, een perfect gezichtsveld, en niks te merken aan de oogzenuw. Voorlopig is de glaucoom dan toch al 25 jaar onder controle.
Verlengd
We hadden een afspraak met dr. Harth om 8.40 uur in het Jan Palfijn. Omdat ik de vorige keer zo veel last had gehad om te zitten, had de verpleegster voorgesteld om een vroege afspraak te maken, dan hoefden we niet zo lang te wachten. Juist ja.
Het was tien voor tien vooraleer we binnen konden, maar bon.
De dokter luisterde aandachtig, haalde er nog eens de foto’s bij, toonde nog wat extra details, en verzekerde me dat mijn ruggengraat niet verder zou glijden, maar dat er wellicht nog wel van die bijzonder pijnlijke episodes zouden komen. Hij vond het ook nog te vroeg om al een operatie te overwegen, zeker omdat er nog steeds progressie is, en schreef me meteen nog thuis tot eind januari.
Hmpf. Maar de film gisteren alleen al bewees overduidelijk dat het niet zou lukken om terug les te geven, het lukt gewoon nog echt niet.
Zucht.
Ik heb er nog steeds geen idee van of het ooit weer zal lukken. Bij momenten is het om moedeloos van te worden. Maar bon, de boer, hij ploegde voort, zeker?
365 – 20 december 2017 – Carpe Koffie
Verlengd
Met een bang hartje, ik geef het toe, trok ik met Bart naar het ziekenhuis vandaag. Man, ik was blij dat Bart mee was, want we hebben liefst anderhalf uur moeten wachten. Ik heb gezeten, een tijdje gelegen op drie zetels naast elkaar, geijsbeerd, en vooral op mijn tanden gebeten. Anderhalf uur zonder deftig te liggen, dat was er los over. Zodra we binnen mochten in een behandelkamer, heb ik me dan ook neergelegd. Opluchting!
De dokter zelf was bijzonder vriendelijk en mededeelzaam: hij haalde er de foto’s van de scan bij, en legde minutieus uit wat er precies aan de hand is. Blijkbaar mis ik een verbinding tussen de wervels achteraan, het aangeboren stuk, waardoor het meestal maar een kwestie van tijd is voor de zwaartekracht ervoor zorgt dat de wervels verschuiven. Die bewuste plek is (lumbaal5-sacraal1) is sowieso de plek die het meest gewicht te verduren krijgt, en de discus die er tussen zat, is al helemaal weggesleten. Ergo: kroniek van een aangekondigde verschuiving. Tsja.
Op de scan is inderdaad, ter hoogte van de stippellijntjes, goed te zien dat de gewone vloeiende lijn van mijn ruggengraat verschoven is, en dat er ook geen plaats meer is voor een discus, maar dat het been op been is.
Aangezien een operatie om alles aan elkaar vast te zetten behoorlijk ingrijpend is, geen garantie op succes is én uiteraard ook risicovol, wordt er meestal een paar maand afgewacht om te zien of het zonder operatie ook niet leefbaar is. De literatuur spreekt van zes tot acht maanden, verklaarde hij. Dus ja, het advies was: afwachten en rusten, en herbekijken eind december. Hij schreef me dan meteen ook maar thuis tot aan de kerstvakantie.
Juist ja.
En toen werd het even hectisch, want het was net half vier, op school was alle elektriciteit uitgeschakeld omwille van werken, maar ik wilde nog snel verwittigen én ik wist dat mijn interimaris naar een andere school ging luisteren voor een nieuwe interim na de vakantie. Enfin, na veel heen-en-weergebel kreeg ik eindelijk het nieuws dat Sara na de vakantie gewoon mijn interim verder blijft opnemen. Oef, grote opluchting!
Daartussen kreeg ik nog telefoon van Kobe, van de lagere school en van Wolf, maar da’s dan weer een verhaal op zich.
365 – 27 oktober 2017 – klinisch
Toch weer thuis, oef
Vannacht had ik eindelijk geslapen zonder pijnstilling, en de pijnstilling die ik eventueel nog krijg, is niet meer via baxter. Da’s al iets.
Na het ontbijt kwam een vriendelijke zorgkundige binnen, en toen ik vroeg of ik eventueel, met ondersteuning, kon douchen, zag ze dat meteen volledig zitten. Ze zette de douche klaar, bleef netjes in de buurt, en waste mijn benen, want bukken gaat uiteraard nog niet. Maar eindelijk had ik wel weer proper haar, en een douche is toch nog iets anders dan een wasbeurt in een bed. Oef.
Ik geef het wel toe: ik was stikkapot daarna, en lag eigenlijk bijna weer te zweten van de inspanning, maar bon, we zijn toch alweer zo ver. Ik heb dan maar meteen ook een losse broek aangetrokken, dat geeft ook al een ander gevoel dan een slaapkleedje.
Kort na de middag kwam dan de dokter nog eens langs. Intussen wisten we al dat zijn vier dochters nog les hadden gekregen van mij, en was hij lang niet meer zo afstandelijk als eerst. Oef. Bleek dat hij vond dat ik het niet slecht deed, en dat ik eigenlijk wel naar huis mocht morgen. Als ik wou, mocht ik gerust ook nog blijven tot maandag, daar had ik alle reden toe, maar aan de andere kant, als ik dacht dat ik thuis uit de voeten ging kunnen, mocht ik wel naar huis, mits de nodige aandacht en pijnstilling. In het weekend ging hij toch niet langskomen: hij was niet van dienst, en ging vrolijk naar zee in dat prachtige weer. Groot gelijk!
Bon, hij was nog niet goed en wel weg, of ik zat te denken: waarom wachten tot morgen? Mag ik dan vandaag niet naar huis? Ik rolde voorzichtig uit bed, en ging met mijn stok tot op de gang. Ik zag hem nog net lopen, en een verpleegster rende nog achter hem aan voor mij. En jawel, als ik het zag zitten, mocht ik zelfs vandaag nog naar huis. Alleen moest de kinesiste nog even met mij wat trappen doen, om zeker te zijn dat dat lukte.
Bart maakte een gaatje in zijn drukke agenda en kwam me halen. Ik geef het toe: het kwartier zitten in de auto deed me geen goed, maar mijn eigen huis met mijn eigen mensen, da’s toch wel beter, ja.
En nu rusten. Geloof me, ik ben zodanig bang van de pijn, dat ik echt niet de intentie heb om me veel te verroeren. Echt niet.
365 – 13 oktober 2017 – kleurgeassorteerd ziekenhuiseten
