Sorrento: dag één

Ik heb gewoon als een blok geslapen, serieus. Bart was al op om half zeven – die verandert meer en meer in zijn vader – en was gaan lezen in de grote tuin beneden. Tegen half negen was ik ook wakker, tegen kwart voor tien zaten we met zijn allen aan het uitgebreide ontbijt.

De voormiddag was er eentje van niksen, van zwemmen voor de kinderen, van bloggen en plannen maken en routes uitstippelen voor mij. We hadden het plan opgevat om ’s middags iets te snacken in de lounge, daar lagen gisteren in de vooravond bruschetta met tomaatjes, kaasplankjes, van die snedes wraps, dat soort dingen. Wel, dat viel gelijk tegen, want ’s middags kan je daar enkel wat kleine knabbeltjes vinden, niks substantieels.

We daalden dan maar af richting ’t stadje via een in het begin zeer charmant paadje met trappen dat allengs smeriger werd en uiteindelijk er meer uitzag als een open riool, jammer genoeg. Maar we kwamen aan een brede straat uit en verzeilden op het terras van een delicatessenzaak waar we elk een grote foccaccia caprese bestelden: man, nog nooit zo’n lekkere mozzarella gegeten! Bleek dat ze die zelf maakten, vandaar. Het was ook gewoonweg te veel, jammer genoeg, en spotgoedkoop, want voor 40 euro hadden we alle vijf gegeten en een flesje water gedronken.

We trokken een ietsje verder om een cache te zoeken die meer omhoog lag, en jawel, een klein watervalletje, een Mariabeeld, een trap naar omhoog en een bijzonder charmant plekje. Dik in orde.

Daarna trokken we de toeristenval Sorrento in, maar we moeten niet spreken want we liepen er zelf ook. Er werden waaiers gekocht – soms moet dat – en prachtige zichten bekeken en blij gewezen dat we niet zo ver naar beneden moesten, nog een cache gevonden en ijsjes gegeten.

En toen ging het via de plaatselijke Carrefour terug richting hotel, waar de kinderen quasi onmiddellijk het zwembad indoken, Bart iets later baantjes ging trekken in het lounge zwembad en ik prompt languit op het bed ging liggen. De rug gedraagt zich meer dan behoorlijk, de voet doet dan weer behoorlijk veel zeer, maar bon, dat verdragen we dan wel weer. Het maakte wel dat ik niet mee ging zwemmen maar de voet liet rusten.

Tegen zeven uur trokken we opnieuw het intussen nog veel drukkere Sorrento in, keken wat rond en vonden een precies redelijk authentiek restaurantje met duidelijk 100% artisanale pizza’s, geen Engels – of toch nauwelijks – en een bediening van grommelende omaatjes. We zaten er heerlijk en vooral ook afgeschermd van het gewemel.

En toen was het welletjes en trokken we opnieuw naar boven, naar ons hotel.

Een vermoeiende dag, vooral ook heet, maar wel heerlijk.

Bad karma?

Zucht. Bart is daarstraks gestruikeld over de kabel van mijn naaimachine, waardoor die nu definitief de geest heeft gegeven. Als in: de kabel is uit de gesealede behuizing van de naaimachinestekker gesnokt. Drie machines in huis en geen van drie nog bruikbaar wegens dode pedalen/stekkers. En geloof me, als je nog een pedaal kan vinden van zo’n oud beestje, vragen ze er meer dan 100 euro voor, vlotjes. Daarvoor kan ik al een goedkope nieuwe machine vinden tegenwoordig.
Maar bon, ik belde naar de Singerwinkel hier in Gent, en die heeft niet alleen een zeer enthousiaste verkoper, maar ook gewoon de juiste stekker in huis. Vandaag binnensteken, morgen afhalen, zei hij. En ik mocht ook de oude Bernina meenemen waarvan de pedaal kortsluiting geeft. Hij wou de machine zelf ook zien, want blijkbaar zijn die oude Bernina’s allemaal verschillend en kan een universele pedaal ervoor zorgen dat die motor zichzelf opblaast. En laat dat nu net de kracht van dat oude beestje zijn, die sterke motor.
Dat ding weegt wel ongeveer 15 kilo, de fiets was dus geen optie. Maar Merel en ik kleedden ons beiden op, trokken een bijpassend mondkapje aan, en reden fluks naar de Steendam.
Geef toe, we zagen er fantastisch uit, toch?

Daar wist de man ons te vertellen dat het niet echt zo heel erg druk was en dat hij eigenlijk de pedaal wel kon repareren binnen het half uur. Ik stemde meteen opgetogen toe en stelde Merel voor om in ’t stad te gaan. Toen ik haar zei dat er wellicht geen ijsjes gingen zijn, verzekerde de volgende klante me dat ze wel open waren hoor, ook de Damass. Merel en ik dus daar naartoe, en effectief: ijsjes! Met afstand en handschoenen en mondkapjes, maar ijsjes, yay! We liepen dan maar naar de Graslei en gingen vijf minuten zitten op het muurtje. Ja, we wisten dat het niet mocht, en effectief, er zijn zowel zwaantjes als Draken als een gewone politieauto gepasseerd, dus stonden we meer recht dan dat we zaten.

En we kwamen ook wel wat bekenden tegen, dus al bij al werd het een uur voordat we terug waren. Niet dat dat erg was in dat zalige weer. Het deed vooral ook gigantisch veel deugd om eindelijk eens een vleugje normaliteit te hebben: rondlopen in ’t stad en een ijsje eten. Ook al waren alle winkels nog dicht, waren er geen terrasjes en zag je overal mondmaskers. Het deed gewoon deugd.

We hadden een bijzonder fijne namiddag én ik heb opnieuw een werkende naaimachine! Dik in orde, toch?

Luie wandeling in Gent

Merel en ik hadden het plan opgevat om deze namiddag samen te gaan fietsen en te geocachen in Oostakker: ik heb er een serie van 55 raadsels opgelost, goed voor zo’n 20 kilometer.

Tegen de avond ging Mathias dan langskomen: hij had afgesproken om in de namiddag iets te gaan drinken met een meisje uit Evergem, en aangezien hij in Balen woont, zo’n 110 kilometer verder, ging hij hier dan wel komen crashen.

Maar bon, plannen veranderen duidelijk:  zij ging hem uiteindelijk hier om zeven uur ophalen, maar hij had geen zin om thuis te zitten en was dan al maar afgekomen naar hier. Geen enkel probleem: hij heeft eerst helpen was vouwen, en dan zijn Merel, Mathias en ik naar ’t stad gereden, naar de bibliotheek van De Krook. Merels boeken waren uit, maar de wijkfilialen zijn nog gesloten tot de tweede week van augustus.

Meteen hebben we er een fijne, lange wandeling door ’t stad van gemaakt, op zoek naar een ijsje. Walpoortstraat naar beneden, Kouter, en dan naar de Veldstraat, naar de Australian. Dicht. Geen nood, verder gewandeld naar de Korenmarkt, naar de Damass. Dicht. Hmmm.
Verder naar de ijsjes op de hoek van de Graslei, maar daar hadden ze geen aardbeienijs voor Merel. Mja. Door de Jan Breydelstraat naar Julie’s House dan maar, voor een stukje taart. Drie keer raden: dicht.
Verder gewandeld door ’t Patershol, richting Vrijdagmarkt, en jawel, daar op de hoek aan het Grootkanonplein waren er ijsjes, en nog goeie ook! Ha!

We zijn dan ook maar iets gaan drinken op een terrasje, en zijn dan via ’t Grafittistraatje en de Reep langs de Vlaanderenstraat terug gewandeld. Mathias was buiten de Gentse Feesten nog nooit in Gent geweest en vond het best wel een openbaring. Missie geslaagd!

Uiteindelijk is hij dan nog dat meisje tegen acht uur bij haar gaan ophalen in Evergem. Plannen veranderen, maar da’s niet altijd slecht ^^

Onder vrienden

Ik had al op de mini gezegd dat de Korda boys welkom waren op de Gentse Feesten, met alle plezier. En dat ze dan ook gerust mochten blijven slapen, zeker als ze hun fiets meebrachten, want parkeren tijdens de GF is niet, euh, ideaal.

Koen kwam zeker ook al, Mathias en Wim ook, en ook Michael zag het volledig zitten. De rest moest helaas werken, en de weekends waren geen optie wegens vorige zondag Tomorrowland en nu zaterdag feestje van Michael.

Toen puntje bij paaltje kwam, kwamen ze uiteindelijk al tegen de middag: Koen met Lorres grotere auto mét fiets, en Wim en Mathias met de camionette, ook met een fiets. Michael was zo zot om in dit weer anderhalf uur op de moto te kruipen, maar bon.

Er was quiche, en er was vooral ook ons zwembad, dat met die 38° verschrikkelijk goed gebruikt is. Zalig gewoon!

Tegen vier uur was er verse fruitsla, versgedraaid ijs en vlaai die Merel nog snel gemaakt had. Dik in orde!

Tegen kwart voor zeven zaten we allemaal op de fiets, tegen kwart na zeven hadden de heren al een gratis Duvel in handen. Nog wat later zaten we in Café Belfort om iets te eten, en daarna hebben we gewoon rondgelopen en zowat alles eens bekeken. Tegen half elf zijn we op Polé Polé verzeild, waar rond een uur of elf Wolf werd weggekaapt door een paar bevallige dames van de scouts.

Om half een konden we vrolijk terug fietsen, en we zijn nog blijven napraten (en afkoelen) op ons terras tot zo’n half drie, schat ik.

Fantastisch chille dag, eigenlijk, bijzonder aangenaam. Fijne gasten, die larpers.

Vakantie is…

  • dingen doen waar je anders geen tijd voor hebt of maakt
  • Merels beste vriendinnetje hier laten spelen, en die twee voortdurend zien giechelen
  • vijf potten gisteren gemaakte kriekjesconfituur – met dank aan de twee meisjes die hielpen krieken te ontpitten – van etiketten voorzien en wegzetten. Nog eens merci voor de krieken, Jarno!!
  • de van Lieven gekregen rode besjes tot confituur verwerken

  • verse icetea maken

  • het terras eens schuren, samen met Kobe. Er zitten nog altijd vlekken op die niet weggaan, maar bon, ’t is een pak properder nu
  • een klein beetje inhalen van de gigantische blogachterstand. Het zit allemaal klaar in mijn hoofd, maar dat uittikken he…
  • me installeren met mijn boek in mijn buitenzetel onder de kruin van een breedgetakte beuk, euh, krulwilg
  • ijsjes eten

Bizar Café

Deze zomer moesten we in het UZ zijn, en een vakantiedag zonder ijsje vinden wij hier ten huize geen vakantiedag. Alleen… geen idee waar in de buurt van het UZ er ijsjes te krijg zouden zijn. Op goed geluk liepen we richting de De Pintelaan, om eventueel gewoon een chocomelk te drinken, maar kijk! We zagen zowaar een bord van ijsjes!

Het bleek echter niet zomaar om een ijsjeskraam te gaan, maar een heus Bizar Café. En bizar zou je het eigenlijk wel kunnen noemen, want er wordt geen alcohol verkocht, wel heel veel andere dingen, waaronder quasi een ganse brocantemarkt. Bijna alles wat in het café staat, is te koop.

IMG_0040

We installeerden ons met onze ijsjes buiten op het kleine terrasje vooraan, en pas achteraf heb ik gezien dat er ook achteraan een zeer fijn terrasje was, én een kinderspeelhoek. Het is er sowieso gezellig zitten, vonden we.

Je mag er trouwens gerust je eigen boterhammen of broodje komen opeten, en je kan er bijvoorbeeld, naast verschillende soorten thee en koffie, ook dranken uit de Wereldwinkel krijgen, of snacks en desserts. De taarten bakt de uitbaatster vooral zelf, met regelmatig ook veganistische, lactosevrije of glutenvrije exemplaren. De dame in kwestie is iemand waar je spontaan goed gezind van wordt, maar inderdaad, misschien wel een tikje bizar. Het café heeft volgens ons zijn naam niet gestolen, maar wij vonden het er wel de max. Misschien zegt dat vooral iets over ons?

Oh ja, op acht oktober kan je er terecht voor een herfstbrunch vanaf tien uur. Een ideetje?

Bizar Café
Zwijnaardsesteenweg 454
9000 Gent
Highlights info row image09/311 80 77
Facebook: Bizar Café

 

Ardennen 2017, dag vijf, enfin, Tongeren eigenlijk

De voormiddag werd gespendeerd aan opruimen, alles in de auto krijgen, en kuisen. Ha ja, da’s wel het minste dat we kunnen doen. Alles werd grondig gestofzuigd, en keuken, badkamers en toiletten schoongemaakt, en kwart voor elf zaten we in de auto.

We reden rond via Walk, omdat er daar nog een opgeloste mysteriecache te rapen viel, en reden toen richting de Hoge Venen. Ellen had ons Malmédy sterk afgeraden vandaag, en de radio gaf haar gelijk: dit weekend is er de Formule 1 Francorchamps, en alles zat al opgestropt daarrond. Ik heb zelfs Eupen vermeden, en ben via Verviers gereden. Kwart over twaalf stonden we in Tongeren, parkeerden ergens, en gingen naar de Infirmerie, een restaurant dat ons door een kennis was aangeraden. En ja, ik kan haar wel gelijk geven: het was er dik in orde. Het kader was overigens prachtig.

Na het eten gingen we de auto ergens anders parkeren, en wandelden we doorheen de mooie straten van Tongeren naar het Gallo-Romeins Museum. We hebben natuurlijk maar een klein deeltje gezien, maar ik moet het toegeven, Tongeren is echt wel mooi.

En toen was er het museum, natuurlijk. De kinderen deden een geurtocht doorheen de drie verdiepingen, en mama keek een beetje rond, niet grondig genoeg naar haar goesting, maar bon. Wolf haakte al vrij snel af, zoals gedacht, en ging rustig in de cafetaria zitten. Wij zijn dan bij hem komen zitten, hebben iets gedronken, en toen zijn Merel en ik nog vrij snel door de tijdelijke tentoonstelling van Marc LaGrange gelopen, in iuxtapositie met Latijnse en Griekse teksten. Die ik dan ook verwoed heb gefotografeerd wegens bruikbaar in de klas. As usual. Maar knappe foto’s gezien, zeg! Wow…

We neusden nog even rond in de museumshop waar de kinderen een spel kregen en ik twee machtige potloden kocht voor veel te veel geld, en toen liepen we naar de markt met Ambiorix. Waar we toch wel ijsjes vonden, zeker?

En toen reden we richting Leuven, met nog een tussenstop aan een kapel echt te midden van de velden, met uiteraard een geocache. Maf gebouw!

IMG_2034

Ellen kwam net thuis toen we aanbelden, en aangezien er nogal wat file stond op de Brusselse ring, zijn we nog wat gezellig blijven kletsen. Resultaat: vertraagd verkeer, maar niet stilgestaan op de ring, en thuis tegen acht uur. Dik in orde, en echt een fijne vakantie gehad!

Nog eens bedankt, Ellen en Jan!

Onderhoudsbeurt

Een geocache zoeken, dat kan maar als er mensen zijn die caches wegsteken natuurlijk. Wij zitten momenteel aan 10 stuks, en er zijn er nog wel wat gepland. Maar die dingen verdwijnen ook regelmatig, of verliezen hun dekseltje, of het logrolletje wordt nat…

Eigenlijk gingen we met de fiets de cache op de Gaardeniersbrug nieuw leven in blazen, maar door het gigantische blazen van de wind hebben we maar wijselijk de auto genomen: Wolfs rug is niet van dien aard dat ik hem nu al extra moet vermoeien.

Bon, wij dus de auto in en de cache van de Gaardenier op een nieuw plekje gestoken, eentje dat minder opvalt, hopelijk. Daarna zijn we een klein beetje verder gereden naar de Tuin van Kina, waar ook een recente cache ligt die we nog niet hadden. Ik heb een hint moeten vragen aan de legger, want we vonden hem écht niet.

We keerden ons kar, en gingen dan maar van cache-onderhoud doen, en codes toevoegen aan ons reeksje ‘Sluizen van Gent’. We wilden dan iets drinken aan het Sint-Baafsdorp, maar het café dat ik voor ogen had, ging blijkbaar maar open om vijf uur. Tsja. We zijn dan een nieuwe cache gaan wegsteken aan de Brusselsepoortsluis, en dan doorgereden naar de Zuid, want eigenlijk hadden we ons zinnen keihard gezet op een ijsje. En daar bleek de Australian gewoonweg al twee maanden dicht te zijn. WTF?

We waaiden dan eerst de Flying Tiger binnen, een winkeltje dat we nog niet kenden, en kwamen buiten met een zak vol brol. Vree wijzen brol, dat wel: pennenzakken in de vorm van een melkpak, een heupflesje voor de larp, leuke stylo’s voor Merel, een bananenpennenzak voor mij… Genoeg om ons allemaal te doen grijnzen.

Enne… ik heb blijkbaar een zesde zintuig voor ijsjes – Bart kan dat beamen – en dus ging ik naar buiten met de kinderen, en jawel, op het plein stond een Pierino!

IMG_0014

Wolfs rug had het tegen dan opgegeven, dus we besloten om naar huis te rijden. In het passeren naar de parkeergarage kochten we nog snel een paar rode Allstars voor Kobe, en dat was dat.

Maar jawel, alweer een fijne vakantienamiddag gehad!