Ik las deel een, en uiteraard volgt dan deel twee. Mooi is hoe Barker begint met een hoofdstuk uit het standpunt van Pyrrhus (zoon van Achilles) waarin ze het stuk van het Trojaanse paard vertelt. Dat zit niet in het vorige boek, zoals het hoort, ook al was daar Troje wel al gevallen.
Maar dan krijgen we opnieuw Briseis in de ik-persoon die het verhaal vertelt, niet van de terugtocht naar Griekenland, maar wel van de dagen na de val van Troje. De Grieken zijn helemaal klaar om te vertrekken, maar net zoals bij het vertrek uit Griekenland blaast er nu een keiharde wind uit de verkeerde richting. We krijgen de schets van Pyrrhus, van het kampleven voor de Trojaanse vrouwen die nu onherroepelijk slavinnen zijn, van de zwangerschap van Briseis, en vooral van het drama dat zich ontspint rond het lijk van koning Priamos.
Ik vond dit boek toch wel minder dan deel één: daar heb je een duidelijke plotlijn rond Briseis zelf, de dood van Achilles en de val van Troje. De plot van de Ilias, eigenlijk, maar dan vanuit een ander standpunt. Hier is het allemaal wat vrijblijvender. Ja, het uiteindelijke doel is het vertrek vanuit Troje en de peripetieën die daartoe leiden, maar Briseis, die het hoofdpersonage blijft, speelt daar eigenlijk geen echte rol meer in, behalve dan wat Barker ervan maakt. Het voelt allemaal wat geforceerder aan, en Pyrrhus is geen Achilles, zoveel is duidelijk.
Mja. Deel één is een aanrader, dit is mooi meegenomen als je toch graag leest, maar het hoeft niet meteen, vond ik.