Wolf is al een tijdje op zijn eentje aan het sporten. Tsja, de fitness is niet open, rugby mag niet, dus veel alternatieven zijn er niet.
Bart had nog van op zijn kot een haltertje met gewichten liggen, maar de gewichtsklemmen om ervoor te zorgen dat die gewichten niet van de stang glijden, waren foetsie.
Een tijdje geleden hadden Wolf en ik al naar die klemmen gezocht en er een paar besteld, maar die bleken nu twee millimeter te groot te zijn. Da’s op zich niet veel, maar wel genoeg om absoluut niet te werken.
Nu had hij zijn grootvader zo ver gekregen dat die de grote halter van bij hem thuis meenam met een paar bijhorende gewichten. Zondag had opa die in zijn auto gesleept een meegebracht, en Wolf glunderde.
Hij glunderde eigenlijk zodanig dat ik het niet over mijn hart kreeg om hem nog veertien dagen te doen wachten op zijn verjaardagscadeau dat hier al een week of zo in Barts bureau lag te wachten. We hadden er deze zomer eigenlijk al voor gekeken, maar overal waren de gewichten uitverkocht. Onlangs zocht ik nog eens opnieuw, en lo and behold, er waren er opnieuw te krijgen! Ik heb meteen besteld en laten leveren: ik ga heus niet zelf met twintig kilo gaan zeulen.
Zondag liet ik dus Wolf zelf een pakketje uit Barts bureau sleuren, openmaken, en ja, hij glunderde. Nog harder.
Blije Wolf, blije mama.