Geplaatst op

Dagje geocaches herstellen

Mooi weer, wel nog wat fris, en dus ideaal om nog eens mijn caches in centrum Gent op orde te gaan stellen. Eentje was verdwenen, twee waren beschadigd en twee waren aan een vers logrolletje toe wegens vol.

Ik zag het niet zitten met de fiets, maar nam fluks de auto en tufte rond. Het leverde een paar mooie beelden uit het Gentse op.

Meteen loste ik nog een multicache in Gentbrugge op, eentje die ik eigenlijk al lang wist, en toen moest ik voorbij de deur van een maat passeren, polste ik even of hij thuis was, en stonden we gewoon gezellig een uur buiten te kletsen. Man, dat mis ik zo hard: gewoon samen een koffie kunnen gaan drinken ergens. Het deed me deugd, maar het was toch nog niet hetzelfde.

Geplaatst op

Boomklautercaches

Ik zat rustig in mijn zetel toen ik een reeks boomklautercaches zag uitkomen op een viertal kilometer, in Rieme. Er bestaan boomklimcaches waarvoor je echt klimgerief nodig hebt, maar dus ook klautercaches in bomen waar je met enige behendigheid en durf gewoon kan inklimmen.

Meteen dacht ik: “Dat is niks voor mij, ook al is dat maar een paar kilometer van ons vandaan.” Met een gebroken rug is boomklauteren namelijk niet echt een optie, en eigenlijk heb ik dat nooit echt graag meer gedaan sinds ik een jaar of achttien ben. Maar… toen dacht ik dat mijn team aapjes dat wellicht wel leuk ging vinden. Toch voor zover pubers zoiets leuk vinden als je hen in de vakantie van hun computerschermen wegrukt.

Met een lichte druk kreeg ik hen toch mee de auto en de boom in. Mijn moederhart was er bij momenten niet helemaal gerust in, maar hey, op hun leeftijd deed ik net hetzelfde. Wolf en Kobe maakten er een race van, Merel stond erbij, keek ernaar, en klom soms toch ook al tot op behoorlijke hoogte.

Het was misschien frisjes, maar eigenlijk deed het ook gewoon deugd.

De laatste cache was dan weer eentje waar we laarzen voor nodig hadden: een duiker onder de weg. Kobe trok de laarzen aan en ging de buis in, maar keerde vrij snel terug: hij was er niet gerust in, een beetje claustrofobie en gewoon, jah, griezelig. De laarzen werden doorgegeven aan Wolf en die kroop op zijn beurt de pijp in. Kobe moet zo goed als aan de cache gestaan hebben, wellicht. Wolf vond hem vlotjes, was erover verwonderd dat die pijp eigenlijk zo proper was, en logde de cache.

Op een uurtje waren we terug, lekker uitgewaaid, verfrist, en vijf avontuurlijke caches rijker. Dik in orde.

Geplaatst op

Eindelijk de Sluizen afgewerkt!

Koud of niet koud, het was eindelijk nog eens niet aan het regenen en dus wilde ik per se nog eens naar buiten.
Het was nodig ook: ik moest mijn bonuscache van de Sluizenreeks nog gaan versteken, die lag al een tijdje te wachten.

Half november was ik twee locaties gaan spotten: eentje voor sluis nummer 8 aan het Rabot en eentje voor de bonus. Alleen is een stad geen evidente locatie voor nieuwe caches: altijd ligt er wel ergens eentje in de buurt die je al dan niet al gevonden hebt.

Midden november was ik die van het Rabot gaan wegsteken: afgekeurd wegens een andere te dicht. Wellicht eentje van een vaarcache, die heb ik namelijk niet gedaan wegens met mijn rug niet kunnen kayakken, maar bon. Eind november deed ik een nieuwe poging met drie verschillende locaties, maar alle drie afgekeurd. Hmpf. Blijkbaar ligt er een fysieke cache echt aan het Rabot zelf dus. Bon, ik heb er dan een multi van gemaakt: je moet eerst aan het Rabot een plakkaat gaan lezen en daar dan nieuwe coördinaten mee berekenen. De cache lag dan een 200 meter verderop. Té dicht bij een andere cache, waar ik begot niet op gelet had. Grr. Dan maar een nieuwe eindlocatie in de andere richting gezocht, en toen kreeg ik de commentaar dat het te dicht bij de tramsporen lag. Ik zat op mijn paard, maar toen ik ging kijken, had de reviewer eigenlijk wel een punt: anderhalve meter van tramsporen is misschien wel oké, maar niet voor kinderen. Bon, ik heb hem dan vorige week nog een eindje verder in een verkeersbord gestoken. Zevende keer, goeie keer: goedgekeurd!

Intussen had ik ook een coördinatencheck aangevraagd voor het Rabot, en ook daar bleek er eentje te dicht bij te liggen. Ik vroeg rond bij de cache-eigenaars en yup, ik kreeg prompt de coördinaten van Google Street View, een mysteriecache. Oef. De locatie die ik in gedachten had, aan het Sluizeken – waar anders? – was maar een paar meter te dicht en ik had de mogelijkheid om hem verder te steken.

Vandaag sommeerde ik dus ons pa om zijn sjaal en pet aan te doen en we trokken op pad. Hij was wel aan het grommelen: het was hem veel te koud, vond hij. Maar ik had geen medelijden: mee moest hij! Enfin, we hebben de bonuscache verstoken, hebben er een klein ommetje bij gemaakt, en zijn toen nog een andere cache hier in een Wondelgems park gaan controleren. Die was als onvindbaar opgegeven, maar zat nog netjes op zijn plaatsje. Oef.

Enfin, we zijn een uurtje weggeweest en de koffie en de taart smaakten. Maar het mag van mij echt snel lente beginnen worden, want dit weer hangt gigantisch mijn voeten uit!

Geplaatst op

Het eerste cachetochtje van het jaar

Vandaag scheen de zon toch wel enthousiast, en ik vond dat ons pa dus geen poot had om op te staan om niet mee te gaan cachen. Hij is al weken niet gaan wandelen en dat is niet gezond voor hem en zijn evenwicht.

Dus, zonder pardon, voorzien van een petje en een sjaal uit de kast alhier, sommeerde ik hem de auto in en reden we naar Ertvelde, want daar lagen nog een paar onontdekte cachekes. Aan de eerste hebben we staan kijken als nen uil op ne kluit, want ook al wisten we wat we zochten, we vonden het maar niet. Ik heb dan een berichtje gestuurd naar de cache-eigenaar en kreeg prompt een antwoord met de precieze locatie, en een halve minuut later had ik een valse graspol in handen. Echt, vrijwel niet te bespeuren in dat gras.

We zijn dan verder gereden, hebben nog een paar andere gezocht en eentje gevonden met een wel zeer originele logrol, en dan een mini zoektochtje rond een replica van een oude molen. Origineel, dat zeker!

Al bij al waren we op een kleine twee uur terug, maar hadden we een frisse neus gehaald en meteen ook vijf nieuwe caches.

Goe gereden!

Geplaatst op

Geocaching tussen Drongen en De Pinte

Ook vandaag was het niet aan het regenen, integendeel, en dus trok ik rond half drie opnieuw op geocache tocht, meer bepaald naar Drongen: daar was een nieuwe uitgekomen.

Het was een prachtig plekje, ik genoot enorm, maar de cache zelf heb ik niet gevonden. Iemand van geocaching.com zelf is gaan kijken en trof er net de legger, en de cache lag blijkbaar een tiental meter verderop, hoger dan aangeduid, waar ik hem niet kon bereiken. Tsja. Maar mooi was het er wel.

Ik reed dan maar door naar Sint-Martens-Latem om daar nog een losse cache op te pikken, en dan via Deurle naar De Pinte, want daar lagen nog een hoop niet gevonden caches. Hah! De meeste daarvan lagen in woonwijken, maar ‘Huis met Snor’ en dat elandenbord wilde ik u toch niet onthouden.

Maar bon, alweer een ontspannende dag gehad met wat beweging en wat frisse lucht.

Geplaatst op

Geocaching: de Grote Vogeltrek in Laarne

Gwen en ik wilden vorige week maandag gaan wandelen met onze dochters, maar het was aan het gieten. Niet meteen ideaal dus. Woensdag dan maar? Idem…

Geen probleem, zeiden we, maandag dan. Maar toen ik deze middag belde om concreet af te spreken, bleek ze in het testcentrum te staan met de jongste dochter: die had last van eczeem maar ook een klein hoestje, en dus wilde de huisarts haar niet onderzoeken zonder negatieve test. Zucht.

Ik ben dan rond drie uur maar vertrokken richting Laarne, maar ben behoorlijk wat tijd verloren aan het Veer van Terdonk. Aan dat van Langerbrugge stond al helemaal een lange rij auto’s aan te schuiven. Maar bon, tegen half vier stond ik in Laarne voor een rondje in de Damvallei, het rondje Grote Vogeltrek. Zo’n 2.5 kilometer, 6 caches plus een bonus en een losse cache vlakbij. Dik in orde, dacht ik zo.

Ik moest even zoeken naar een plekje om te parkeren maar begon er toen vol goeie moed aan: de eerste caches werden vlot gevonden, mooi gemaakt, dik in orde. En toen was het plots geen asfaltbaantje meer maar een aardeweg. Allez ja, een modderweg. Goh ja, ik had oude laarsjes aan, moest wel kunnen. En ik genoot intens van het weer en het uitzicht. En het gevoel dat alles weer normaal was, zonder corona.

En toen bleek die losse cache op een “laarzenpad” te zijn. Ik had nog eventjes tijd voor het echt begon te schemeren, het was maar zo’n halve kilometer heen en terug en het zag er heel mooi uit, dus waarom ook niet?

Wel euh… Dat “laarzenpad”, dat mag je letterlijk nemen. Het was hier en daar tien centimeter modder die niet te ontwijken was, en ook het vlonderpad stond hier en daar gewoon zelf onder water. Maar het uitzicht over het moerassige gebied aan de cache was prachtig…

Maar na afloop – en ik vond dan nog de bonus niet, ook al stond ik op de juiste plek en moet hij me bijna gebeten hebben – bleven mijn broekspijpen wel zelfstandig recht staan en kon je het kleur van mijn laarsjes niet zien.

Maar ik was helemaal uitgewaaid, helemaal ontspannen en helemaal hehe.