Geplaatst op

Kunstbiënnale

Ik had vaag iets ziet passeren op Facebook: dat er vorig weekend iets te doen was geweest in en rond het Prinsenhof, en dit weekend ook nog, iets met kunst en al. Goh, had ik gedacht, we hebben deze zaterdag eens ook echt vrij – allez ja, Bart had wel nog veel werk maar wilde tijd maken – en we konden even goed ginder eens gaan kijken, en dan daarna naar het MSK voor Stefan Van Vleteren.

Ik keek online en zag tot mijn grote verbazing dat er echt een heuse website was, en een hele route met een catalogus, en maar liefst 22 stopplaatsen en een hele resem kunstwerken. Ik viel bijna van mijn stoel: huh? Wij gaan vaak naar Watou en proberen ook altijd de Triënnale in Brugge mee te pikken, en waarom wist ik hier dan niks van? Ik bestelde prompt tickets en ging iets over twee met Bart op pad. We parkeerden aan het appartement en gingen te voet naar het Prinsenhof. Allez ja, de Rosanetuin – aan de Brug der Keizerlijke Geneugten – waar het startpunt was, we onze tickets en het programma konde krijgen. Man, wat een volk! En een professionele organisatie die niet moest onderdoen voor die van Brugge. Ik was nog steeds helemaal ondersteboven dat ik dit niet eerder had gehoord.

We gingen op pad: het Augustijnenklooster, een architectenbureau, het klooster van de Arme Klaren, enkele bijzonder knappe privéwoningen, een ontmoetingsplaats… Ik leerde vooral ook nieuwe gebouwen in Gent kennen en kwam op plaatsen waar ik nog niet eerder was geweest, zoals voornoemde kloosters. Eén locatie sloegen we over omdat er een lange rij gegadigden stond te wachten, en in de plaats gingen we koffie drinken in de Izy zodat ik ook even kon zitten. Want ik had dus gedacht dat dat een kunstwerkje of vijf ging zijn, een kleinschalig iets… We bleken uiteindelijk meer dan drie uur op pad te zijn. Van Fleteren zal voor een volgende keer zijn, vrees ik.

Maar ik heb ervan genoten, meer van de architectuur en de wandeling dan van de kunst, als ik eerlijk ben. Maar voor herhaling vatbaar? Duh. Dit staat met stip genoteerd.

 

Geplaatst op

De Kleine Cervantes, editie 2025-2026

Wat vinden jongeren zélf het allerbeste jeugdboek? Dat is het opzet van de Kleine Cervantes, de jeugdliteratuurprijs van de Stad Gent. Elk jaar lezen meer dan 100 Gentse jongeren uit de eerste graad van het middelbaar onderwijs 5 jeugdboeken, genomineerd door een professionele jury. Ze lezen, debatteren, gaan creatief aan de slag in workshops en kiezen uiteindelijk een winnaar die wordt bekendgemaakt op het slotfeest.

Vorig jaar deed onze school voor de eerste keer mee met deze literatuurprijs: een dozijn leerlingen en een handvol leerkrachten ging de uitdaging aan om de vijf boeken te lezen én onderling te bespreken. Uiteindelijk bleven er 8 leerlingen over, en die hadden een bijzonder fijn slotevenement in mei.

Het was duidelijk voor herhaling vatbaar, en dus zijn we er dit jaar opnieuw bij, met vijf nieuwe, te bespreken en te beoordelen boeken:

  • Welkom thuis, chrononauten / Dirk Weber
  • De spin en de sleutel / Anna Woltz
  • Ommouw me / Ted van Lieshout
  • Oever / Ludwig Volbeda
  • De wonderverteller: over de reizen van Marco Polo / Lida Dijkstra en Djenné Fila
9789025884154 Ommouw me

De Kleine Cervantes werd in 1998 in het leven geroepen om het leesplezier via de school een duwtje in de rug te geven. Leerkrachten gaan actief aan de slag met hun leerlingen uit de eerste graad middelbaar onderwijs, een leeftijdsgroep waarin lezen dreigt af te nemen. Ze discussiëren, debatteren, creëren én feesten. Zo wil de Kleine Cervantes het leesplezier aanwakkeren en daarmee de persoonlijke, cognitieve en emotionele ontwikkeling van jongeren bevorderen.

En dat, dat kunnen wij als school alleen maar toejuichen, toch?

Klik hier voor nog meer info!

Geplaatst op

Cachecontrole en een nieuw exemplaar

Vandaag wilde ik er even op uit met de fiets: de gedachten verzetten, wat frisse lucht en wat beweging voor de rug. Enkele van mijn caches waren verdwenen, hadden een vol logboekje of hadden nood aan een nieuw dekseltje. Ik heb dan maar het hele rondje gereden, alle 32 caches nagekeken en eentje toegevoegd. Dat laatste kon nu omdat een andere cache gearchiveerd is en er dus een plekje vrij kwam.

En zoals altijd genoot ik van dat hele mooie fietspad rond Gent, maar ook van het Groenevalleipark en de rest van het rondje.

Nu nog eens tijd en goesting vinden om die nieuwe cache ook aan te maken en te loggen. Allez hup, weer eentje bij.

Geplaatst op

Sportdag

De vorige sportdag was in de laatste week van juni, deze ligt dus in de eerste week van het nieuwe schooljaar. Of zoals Merel zei: “Allez, is er nu wéér sportdag? We hebben er nog maar ene gehad!”

Maar we hadden deze keer dus geluk met het weer, in tegenstelling tot de vorige edities, waar het al eens stormde, of sneeuwde, of begon te gieten. Die sportdagen waren dan wel de dag voor de paasvakantie, voor alle duidelijkheid.

Ik ging mee met de derdes naar de Blaarmeersen, eerst voor een sessie Spel zonder Grenzen, daarna Teambuilding, en in de namiddag mocht ik naar huis want ik geef op vrijdag maar les tot 13.00 uur. Ik ben intussen al een ancien wat sportdagen betreft, en zeker al wat de Blaarmeersen betreft na al die jaren rugby. Ik had me dus uitgebreid voorzien van het nodige gerief. Als in: mijn bommakarretje gevuld met mijn kampeerstoel, een paraplu, een parasol, een picknickdeken voor de spullen van de leerlingen, een fles water, een doosje met twee pruimpjes, een pak stroopwafels, mijn boek en mijn haakwerk.

Ik heb me geïnstalleerd en de collega’s moesten lachen, want ik zat daar zalig. Ik heb foto’s genomen, ik heb aangemoedigd, gelachen, gelezen (wanneer ze even ergens anders waren) en gehaakt. Ik was verdomd blij met de parasol, want de zon kon stevig branden, en nog veel blijer met mijn deftige stoel.

Maar ik was ook blij toen ik weer thuis in mijn zetel kon liggen, want die eerste week, dat hangt toch aan de ribben. Allez ja, rug.