Nog meer geocaches, maar dan vooral herstellen
Dat het een bezigheid is, zelf geocaches plaatsen en in orde houden. Mijn rondje in het park van Mariakerke was nog maar eens aan onderhoud toe: de 1 die een nieuw plekje had gekregen, lag blijkbaar te dicht bij een andere cache en was afgekeurd, en de 2 was verdwenen. Een cache wat verderop aan een kapelletje was toe aan een nieuw logrolletje wegens compleet vol.
Bon, ik deed boodschappen voor Marleen en reed daarna door naar het park. Ik ging verplaatsen, vervangen en vernieuwen en genoot van de heerlijke zon.
Meteen passeerde ik ook even langs de school en kon het niet laten om daar een foto voor Instagram te nemen.
En toen had ik nog wat tijd voor het oudercontact van Merel en ik reed nog door naar de Blaarmeersen. Daar ligt namelijk al lang een cache naast de pier die al weken kleddernat is. Ik dacht voortdurend van hem te gaan vervangen tijdens een rugbytraining, maar ofwel was het aan het regenen, ofwel was er om een of andere reden geen training.
Er was veel volk, maar het is me toch gelukt om hem redelijk onopvallend te vervangen, denk ik.
Ik kwam thuis, plofte in de zetel, luisterde naar juf Liesbeth voor het oudercontact van Merel, en opende daarna mijn mail. Moh! Een nieuwe cache, uitgekomen om half drie in de namiddag, op drie kilometer van mijn deur! Langs de fietsostrade rond Gent, tussen Mariakerke en Wondelgem, een stukje dat ik wel kende. Ik twijfelde even tussen fiets en auto, maar sprong toch in de auto. Na een kort wandelingetje kwam ik aan een brugje en begon ik te zoeken met een pillamp. Eerst stond ik duidelijk aan de verkeerde kant te zoeken, maar toen ik het brugje overstak en naar de andere kant liep, had ik hem snel in handen. Een waar avontuur in het donker, maar wel een “first to find” voor ondergetekende. Yep!
Een geslaagd cachedagje, zou ik zo zeggen.
365 – 07 september 2018 – fietsweertje
Nieuwe fietspad
Ik geef het eerlijk toe: ik hield mijn hart al vast bij de gedachte dat Kobe alleen met de fiets naar school moest. Niet dat hij niet kan fietsen, verre van, technisch gezien doet hij dat uitstekend. Alleen is hij nog altijd een verschrikkelijk warhoofd die concrete verkeerssituaties niet altijd correct inschat. Tsja…
Vorige week waren we nog eens samen naar school gefietst, en gisteren konden we ook samen rijden, tot zijn grote opluchting. Op dinsdag moet ik normaal gezien enkel in de namiddag lesgeven, maar aangezien ik gisteren niet rond was geraakt met de foto’s van de eerstejaars, kon ik daar deze morgen aan verderwerken, en reed ik dus ook samen met hen, en kom ik straks ook met hem terug. Zo leert hij het alvast een beetje. Enne… we hebben een ongelofelijk goed alternatief gevonden voor de drukke Botestraat met archislecht fietspad, Het nieuwe fietspad doorheen de Lange Velden is namelijk af, en is een pareltje geworden!
We rijden hier de Waterhoenlaan uit tot aan het pleintje, en slaan dan af naar de Lievestraat, met eigen fietspad. Daar kan je oversteken, nog voor het kruispunt om naar de Lange Velden te gaan met de auto, en kom je meteen op het fietspad terecht, dwars door de Lange Velden.
Op het einde daarvan krijg je een ministukje Gaverstraat – dat intussen autovrij is gemaakt! – en sla je de Buntstraat in, intussen doodlopend en dus ongelofelijk rustig.
Dat loopt verder in de Durmstraat, die ook nog steeds zeer rustig is, en op het einde daarvan draaien we de Henri Storystraat in, dwars door die woonwijk daar. Dat komt netjes uit op de Groenestaakstraat, vlak voor Mariakerkebrug. Brug over, naar rechts de Kasteeldreef in, en voila, de school!
Waarom zet ik dat hier nu in het lang en breed? Wel, er zijn al mensen die me vroegen hoe wij reden, vandaar. Een ongelofelijke aanrader, heerlijk rustig, groen, en verfrissend. Echt.
365 – 28 augustus 2018 – fietspad
Fietsen!
Ik heb echt staan twijfelen vandaag of ik het wel zou durven: met de fiets naar school rijden. Excuseer, met de elektrische fiets naar school rijden, da’s een wereld van verschil. Zo ver is dat nu ook weer niet, amper vijf kilometer, en het weer was prachtig, maarre… ik had er totaal geen idee van of mijn rug dat wel zou uithouden, compleet met brug en al.
Een beetje onzeker ging ik de fiets op, maar dat ging wonderwel, en ook op de brug deed de elektrische motor al het werk, zodat ik wel de beweging, maar niet de inspanning had. Het enige lastige zijn de voortdurende schokken: dat fietspad tussen Wondelgem en Mariakerke ligt ongelofelijk slecht, allemaal gegoten betonvakken met enorme niveauverschillen, verzakte stukken, slecht gerepareerde stukken…
Gelukkig zit ik kaarsrecht op de fiets, en doet de rug op zich absoluut niet moeilijk over die houding.
Maar ik kan vooral met geen woorden beschrijven hoeveel deugd dat heeft gedaan, dat fietsen. Ik heb er intens van genoten, en het geeft me vooral het gevoel dat ik alweer een klein stukje verder ben gekomen. Go me, zeker?