365 – 03 februari 2018 – go with the flow
Nu dit weer…
Rond half tien kreeg ik plots, totaal onverwacht, een telefoontje van Bart. Of ik hem kon komen ophalen aan Dok Noord, want zijn fiets was gestolen.
Say what??
Ja dus. Hij had al sinds twaalf uur een resem vergaderingen op Dok Noord, en was verschillende keren voorbij zijn fiets gewandeld, die netjes vastgeketend was aan een fietsenrek. De laatste keer dat hij hem gezien was, was toen hij om zeven uur ging eten. Toen hij rond negen uur de fiets op wilde om naar huis te rijden, was die foetsie. Spoorloos.
Het eerste wat hij deed, was de GPS tracker van het ding laten activeren. Hij bleek in de buurt van de Dampoort te staan. Tiens tiens. Helaas is die gps lang zo accuraat niet als die van een auto, en wijst hij maar een algemene buurt aan. Ik pikte Bart op, en we reden door naar Ekkergem, naar de politie. Daar moesten we een half uurtje wachten voor we ons verhaal konden doen, maar gelukkig nam de agent van dienst ons wel heel serieus. Tsja, zo’n Vanmoof zoals Bart heeft, is geen goedkope fiets, zou je kunnen stellen. Designmodel, elektrisch, volledig elektronisch te bedienen met je iPhone, en met dus een ingebouwde GPS.
Het duurde ginder nog wel even, en blijkbaar was het ook bijzonder druk, want ze wilden wel een patrouille sturen om eens te gaan kijken in de Dendermondsesteenweg, maar dat ging wel nog even duren. Onderaan het zadel had ik een tile geplakt, een tracker die geactiveerd wordt als er iemand met de juiste app op zijn telefoon minder dan 10 meter in de buurt komt. Dan kan je hem zelfs geluid doen maken. Ideaal thuis voor mijn sleutels en mijn handtas :-p
Om elf uur vonden we het wachten welletjes en reden we naar huis, maar ik had wel gezegd dat ze me eventueel wel nog mochten bellen. En jawel, om half een werd ik uit mijn diepe slaap gewekt door mijn telefoon: of ik het nog zag zitten om te gaan zoeken? Ik sprong in mijn kleren, en reed fluks naar mijn date met een combi aan de frituur aan de Dampoort. That’s a first… Ik stapte in de combi, we reden wat verderop, en samen met twee agenten liep ik dus in het holst van de nacht door de straat. De GPS wees heel duidelijk een afgesloten cité aan als locatie, maar de heren wisten niet goed of achter dat hek het nu ook nog openbaar domein was of niet, en durfden het niet open te maken. Tsja… Ze raadden me aan om de volgende morgen zelf eens terug te komen met de tile tracker, want die was niet afgegaan, ik kon dus niet dicht genoeg in de buurt komen.
Zucht…
En blijkbaar hadden de dieven verstand van dit soort fietsen, want de laatste GPSmeting bleek om 2.10 uur te zijn, en daarna… niks meer.
Bart en ik reden vanmorgen nog even langs, geraakten zelfs probleemloos in de cité, maar helaas, niks meer te vinden natuurlijk.
In de loop van de voormiddag belde de politie nog wel een paar keer, en kwam er zelfs een andere patrouille langs voor een extra verklaring rond het gps- en tilesysteem: het was de eerste keer dat ze ook maar een kleine kans maakten om de dievenbende te kunnen klissen, maar het feit dat de gps uit stond, voorspelt niet veel goeds…
Soit, Bart is dus nu naast zijn rijbewijs ook zijn fiets kwijt. Nog een chance dat ik thuis ben om chauffeur te spelen…
Enfin, als u deze fiets ergens ziet staan of rijden, meld het even. De kans is echter groot dat hij al ergens in het buitenland zit…
Voetsteuntjes
Tegen half twaalf liepen Merel en ik lekker te voet naar de fietsenmaker – ’t is niet alsof het ver is. Mijn fietsband had het vorige zaterdag opgegeven, en woensdag had ik de fiets binnengebracht, waarop ze beloofden dat hij vandaag klaar zou zijn – ze gaan hierna twee weken dicht. Nu, ik had geen zin om de bijzonder onhandige aanhangfiets mee te zeulen, en dacht: ik zet Merel wel op de bagagedrager.
En toen dacht ik, bij de fietsenmaker: zo van die voetsteuntjes die je op de as zet, waarmee je eigenlijk volledig in orde bent om iemand te vervoeren op je fiets, wat zou dat kosten? 6,95 euro, juist ja. Ik kocht er prompt, en monteerde ze snel eventjes. “Snel eventjes”, moet ik schrijven, want dat ging niet zomaar. Eerst kreeg ik de vijs niet los, en daarna had ik blijkbaar het wiel lichtjes scheef getrokken bij het monteren, dus mocht ik herbeginnen. Nog een chance: die mens heeft alle gerief in huis. Want nee, hij kon het niet snel even zelf doen, daar had hij echt de tijd niet voor op zijn laatste werkdag, en daar had ik alle begrip voor. En ik ben ook nogal ne prutser, dat viel best wel mee.
Maar bon, Merel dus achterop, met een kussentje én voetsteuntjes.
Goeie raad als uw tiener “nee mama, ik neem echt nóóit iemand mee op mijn fiets hoor!” niet graag 60 euro gasboete betaalt: 7 euro voor voetsteuntjes. Wel zelf te monteren :-p
Zalige zondagavond in ’t stad
Toen Gwen en ik hadden afgesproken dinsdag hier bij mij thuis met de kinderen, hadden we meteen ook de zondagavond uitgeblokt. Wat we precies gingen doen, wisten we nog niet, maar wel dat het enkel met ons tweetjes ging zijn, zonder kinderen. Daar waren we ook allebei wel eens aan toe, ja.
Het was een ronduit zalige zondag met echt zomerweer, en dus nam ik de fiets richting Vrijdagmarkt. Want intussen waren we eruit dat we eerst op een terrasje gingen aperitieven, en dan ergens iets eten. Ik heb om zeven uur ’s avonds in mijn topje op een terras gezeten in de zon, en geen moment koud gehad.
Daarna wandelden we met de fiets aan de hand – veel te veel volk om te fietsen, hoezo circulatieplan? – naar de Oudburg, want daar was ik doorgefietst, en vond ik het zalig ruiken. Na wat gepalaver kozen we een Turks restaurant, en namen we allebei een zeer uitgebreide mezze met warm vlees bij. Héérlijk, en veel te veel.
En intussen verbaasden we ons erover dat, hoewel de Oudburg heerlijk verkeersvrij was of zou moeten zijn, om het kwartier – we hebben getimed, het was zelfs minder – er een politiewagen, combi of zwaantje voorbij kwam. En af en toe blijkbaar ook een verloren gereden Hollander, die niet eens werd tegengehouden.
Maar ik heb een ronduit fantastische avond gehad, met een fijne fietstocht terug naar huis. En de voet, die hield het uit bij al dat gefiets.
Fysiotherapeut en andere perikelen
Wolfs rug is dus echt niet in orde, en het betert aan geen kanten met de kinesitherapie die hij gekregen heeft. De kinesist stuurde hem terug richting huisarts, die ons prompt doorverwees naar een fysiotherapeut.
Juist ja.
Enfin, ik dus gebeld naar het Jan Palfijn, en de eerste afspraak die ik kon maken bij gelijk wie van het team, is de tweede week van de paasvakantie.
Juist ja.
Ik vrees dat hij nog even op zijn tanden zal moeten bijten dus, en nog even wachten met rugby. Niet dat dat nu trouwens aan de orde zou zijn, want vanmiddag is hij weer wat anders tegengekomen.
Normaal gezien is hij op woensdag thuis zo een vijftal minuten voor half één. Vandaag niet dus. Het werd kwart voor één, en ik werd bezorgd. En bellen kon ik niet, want hij had zijn gsm niet bij. Zucht. En toen zag ik hem komen aanstrompelen – we zaten voor het eerst buiten te eten – met zijn fiets in de hand. Hij was blijkbaar gevallen ter hoogte van de Neptunus – zonder duidelijke aanleiding, hij wist het zelf niet – en had zich toch wel pijn gedaan, ja. Zijn stuur stond helemaal paraplu, en zijn rem was compleet ontregeld. Zijn ego was gedeukt, en zijn rechterhand helaas ook. Maar bon, ik plooide zijn stuur weer recht, legde ijs op zijn hand en stak het daarna in een verband, en voederde hem. Hij was een beetje van slag, ja.
Daarna wandelden we rustig samen naar de fietsenmaker, die bijzonder begrijpend was, en de fiets er vandaag nog tussen wilde nemen zodat Wolf hem morgen weer kan gebruiken. Fijne mens.
Enfin, voorlopig geen rugby dus, om meerdere redenen. Alweer.
Roze fiets.
Woensdag, en dus een vrije namiddag. En dus vooral tijd voor allerhande klusjes. Kobe maakte zijn huiswerk en verdween richting Chan, en ik sommeerde Wolf om me te helpen brol in de auto te laden en mee te gaan naar het containerpark. Merel begon prompt ook te helpen, en reed uiteraard ook mee naar dat containerpark. En toen dacht ik er aan dat we vlakbij een grote fietsenwinkel waren. Ik had al in twee fietsenwinkels gekeken voor een ‘nieuwe’ tweedehandsfiets voor haar, maar enkel nog maar eentje van 160 euro gevonden, dat nog te groot is voor haar. Ze kan nog niet fietsen, maar het kleuterfietsje is dan ook pakken te klein voor haar, en niet ideaal om het op te leren. En de gele opvolgfiets waar Wolf en Kobe op reden, is nog net te groot. Dat is zo’n beetje een hybride fiets: niet echt een meisjesfiets, maar ook geen echt uitgesproken jongensfiets, en daar kan ze wel mee leven, zegt ze. We hangen er dan wat bloemen aan, en een vrolijke bel, en probleem opgelost. Kobe is doorgeschoven naar het blauwe exemplaar, sinds Wolf zijn grote fiets heeft. Maar momenteel is die gele fiets nog te groot, en die kleuterfiets te klein. (Als iemand trouwens het kleuterfietsje wil overkopen, roep maar.)
Wij dus naar Tanghe, de notoir vriendelijke fietsenzaak. Maar bon, ze hebben er veel, en jawel, ze hadden er ook een perfect grote, roze fiets. Merel was helemaal in de wolken, en die tachtig euro heb ik dan ook met plezier betaald. Nu nog leren fietsen, dus. Bart?
De fiets staat intussen ook netjes in de garage, naast de andere fietsen en de auto. Want dankzij het ritje naar het containerpark is ook de garage weer opgeruimd geraakt, en staat de auto binnen. Net op tijd voor het herfstige regenweer dat er ongetwijfeld nog zal aankomen. Al voelt dat vandaag absoluut nog zo niet aan, op de eerste dag van de herfst. Ik ben er niet rouwig om, nee.
Môh, u hier!
Ik zat al een paar dagen verlekkerd naar het mooie weer te kijken. Toen gisteren Merel dan ook afkwam met de boodschap: “Mama, Nathan heeft mijn lievelingsdiadeem in twee gebroken, en nu is hij mijn liefje niet meer!”, was het voor mij hét ideale excuus om met de fiets even tot aan de Hema te rijden. Om een nieuwe diadeem, jawel. Elk excuus is goed :-p Ik kon dan meteen iets kleins eten in de Wok Away of zo.
Enfin, ik rond een uur of een, na een productieve ochtend, dus op de fiets, om via het Gaardenierspad en de gelijknamige brug naar ’t stad te rijden. Toen ik de Zuivelbrug overstak, viel mijn frank dat ons ma ginder met een vriendin in Korenlei Twee had afgesproken, en dat ik evengoed even goeiedag kon gaan zeggen. Ik had voornoemde vriendin al lang niet meer gezien, vandaar. Ik keerde dus letterlijk mijn kerre, en zag toen ons ma prinsheerlijk, maar wel moederziel alleen in de zon op het terras zitten. Môh! Blijkbaar was er een misverstand met de vriendin, en was die dus niet afgekomen. Ons ma was dan maar alleen aan het eten. Ik schoof bij, kon nog net op de valreep ook het dagmenu bestellen, en genoot intens van de onverwachte babbel in de karige lentezon, daar buiten op het terras.
We liepen daarna nog even rond, gingen wel degelijk om de nieuwe diadeem in de Hema (Merel stond letterlijk te springen van contentement toen ze hem kreeg), en toen moest ik alweer naar huis omdat de kinderen gingen thuiskomen. Maar man, wat een onverwacht fijne middag, en wat een heerlijk vakantiegevoel zeg! Dat het maar rap lente wordt, ik zeg het u!
Vrije dag
In mijn lesrooster voor september heb ik de donderdag vrij. Da’s een van de duidelijke voordelen van 4/5 te werken, echt. Maar concreet betekende dat voor mij voor ’t eerst in twee maanden een dagje voor mezelf, helemaal alleen. Enfin ja, om half vier moest ik wel weer de kinderen ophalen, maar bon, lang genoeg om intens te genieten dus.
Ik hielp de kuisvrouw eerst met opruimen, deed wat administratie en dergelijke, at vroeg, en nam toen warempel de fiets richting Gent.
“Hoezo, warempel? Het is toch maar vijf kilometer?” (Ik hoor het u al denken.)
Ja, maar de weg van hier naar Gent is nu niet bepaald de gezelligste en veiligste om met de fiets te doen: ofwel moet ik langs de drukke Wiedauwkaai, ofwel via de Ferrerlaan, en da’s ook niet bepaald een cadeau. Tot eigenlijk een dik jaar geleden: toen kwam de Gaardeniersbrug erbij, en meteen ook het Gaardenierspad.
“Huh?” (U denkt wel luid, vandaag.)
De Gaardeniersbrug, da’s die nieuwe fiets- en voetgangersbrug aan de Tondelier, die parallel loopt met de Wondelgembrug. U weet wel, met die nieuwe trambrug erbij die nog niet in gebruik is, daar aan de Gasmeterlaan. Het resultaat is dat ik vanuit Wondelgem eerst een eindje langs de Morekstraat over de fietssuggestiestrook moet, maar dat ik dan kan afslaan naar dat Gaardenierspad (enkel voor voetgangers en fietsers), dat door de Wondelgemse Meersen loopt, uitkomt op die brug, en dat ik dan enkel nog de Blaisantvest moet oversteken, de Molenaarsstraat moet doorpeddelen, en uitkom op de Lievekaai. Vandaar is het eenvoudig langs het Gewad (amai mijn gat, die kasseien!) de Jan Breydelstraat in, brugje en Hooiaard over, en ik sta op de Korenmarkt.
Geen twintig minuten toe, ik zeg het u, met de auto haal ik dat niet!
Ik was oprecht verbaasd over dat nieuwe pad en de brug, genoot intens van de heerlijke zon, en reed naar de Cora Kemperman. Ha ja, want ik ben toe aan een nieuwe winterjas, en daar waren nieuwe modellen binnengekomen die me wel wat leken. Helaas, het viel toch nog niet zo mee als gedacht. Geen nood, ik fietste langs de stadshal en genoot even van de pianomuziek.
Mijn dieet indachtig ging ik niet voor een ijsje van de Australian, maar stopte bij de Moochie voor een Frozen Yoghurt met verse aardbeien en mango. Man, dat smaakte dubbel zo lekker omdat het in verhouding zo mager is 🙂
Ik ging nog even langs bij de Hema, kocht daar wat kleine spullen, stopte alles in mijn fietstassen, en fietste fluitend naar huis terug. Enfin, naar de kinderen.
Maar man, dit dagje heeft me deugd gedaan!
365 – 04 september 2014 – fietsen naar school
Eindelijk is het zover: we kunnen weer met de fiets naar school! Merel bij mij achterop, en Kobe zowaar op zijn eigen fiets. Yay!