Fietsgedoe

Toen ik zondag, bij het nazicht van een geocacheroute, prompt stilviel toen het motortje van mijn elektrische fiets begaf, moest die fiets uiteraard in herstelling. Ik mag van de dokter zelfs niet meer gewoon fietsen, ik heb mijn fietsje echt wel nodig. En net nu het een paar dagen mooi weer was… Meh.

Soit, op maandag zijn ze dicht, maar deze voormiddag reed ik dus met de fiets op de drager richting Vanbeverenplein. Huis Tange, ik ga er graag. De eigenares is iets… speciaals. Of ze heeft het voor u, of ze bijt uw neus eraf. Hoe dan ook, hun materiaal en hun service zijn excellent, en daar doen we het toch voor.

Nu ik er toch was, kocht ik meteen ook nieuwe dubbele fietstassen, want de mijne zijn versleten. Ik had het liefst dezelfde paarse van Basil gehad, maar die zijn nergens meer te krijgen. Ik ben dan maar voor een set felblauwe gegaan, ook niet lelijk. Zij gingen ze zelfs meteen voor mij installeren.
En nu ik er toch was, vroeg ik of ze geen tweedehands herenfietsen hadden: Wolfs fiets op zijn kot is echt gewoon dood. Nog net niet begraven, maar eigenlijk niet meer verantwoord. Hij zegt het al sinds kerstmis dat hij een nieuwe fiets moet hebben, maar dat komt er dus niet van. Zoals dat gaat.

Soit, ik kreeg enkele exemplaren te zien, waaronder een quasi nieuw want vrijwel niet gebruikt exemplaar van Thompson. Dat beviel me zodanig dat ik in de namiddag met Wolf ben teruggekeerd en dat we meteen maar de fiets hebben meegenomen. Ha ja, de drager stond er toch nog op. Moeder weer wat geld armer, maar een blije en tenminste veilige Wolf.

Zijn oude exemplaar gaan we dan wel eens meenemen naar huis, zodat hij hier thuis ook een eigen fiets heeft, zodra deze weer wat in orde is gezet.

Nu nog mijn fiets terugkrijgen en dan voor Merel een nieuwe helm en nieuwe fietstassen, en we kunnen er weer even tegen. Hoop ik dan toch.

Oh, enne…

er stond ook een nieuwe elektrische fiets naar mij te lachen. Ik heb die niet nodig, absoluut niet, eigenlijk, mijn huidige fiets doet het prima, maar hij heeft wel meer versnellingen en een zwaardere batterij en… hij is gewoon mooi, toch?

Fietsen

Dat ik echt toch een kieken ben. Voor u volmondig akkoord gaat, leest u misschien toch best even.
Ik ben een kieken omdat ik niet eerder ben beginnen fietsen met zo’n elektrische fiets. Echt. Dat was zonder discussie mijn beste koop van de afgelopen jaren. Ik geniet namelijk elk moment intens, zodra ik op dat ding zit. (Goh nu had ik eerst zing getypt, onbewust wat ik associeer zeker?)
Zelfs nu, nu het wat kouder is, doe ik gewoon een dikke jas en handschoenen aan, en ben ik weg. Vijf kilometer met een elektrische fiets is niks, ik ben op school op een dik kwartier, helemaal ontspannen en niet eens bezweet. En in het terugkeren is dat fietstochtje net voldoende om de drukte van de klas van me af te schudden. Ik ben gewoon veel vrolijker nu.


Vroeger zou ik er ook gewoon nooit aan gedacht hebben om per fiets naar de stad te gaan, nu zie ik niet in, als het niet regent, waarom ik de auto zou nemen.
Zelfs voor het koor, toch zo’n 8 km fietsen, heb ik al geregeld de fiets genomen. Niet altijd, nee, want op donderdagavond durf ik al eens moe te zijn, het rechtstaan in het koor is niet bevorderlijk voor de rug, en dan is die rit naar huis er soms te veel aan.
Maar ik durf nu wel te beweren dat ik, elke dag dat het niet regent, de fiets neem. Om brood, om een paar boodschappen in de Delhaize, naar ’t stad, gerief halen waar je met de auto niet vlot kunt parkeren, naar ’t school, naar de schoenwinkel, dat soort dingen. Ik heb al gemerkt dat mijn auto soms gewoon dagen aan een stuk stilstaat, van bijvoorbeeld de zondag tot de vrijdag, wanneer Kobe naar de les moet met zijn zware fagot.

Mocht u dus twijfelen of zo’n fiets zijn geld wel waard is: het heeft mijn visie op vervoer toch wel volledig veranderd, ja. U mag hem hier altijd eens komen uitproberen, of gewoon naar bijvoorbeeld Huis Tanghe gaan, waar ze met u gaan fietsen met de verschillende types elektrische fiets. Doen. U zal er ook vrolijker en ontspannender van worden.

Die zonnige dagen…

Ik kan zo intens genieten van dat prachtige weer he. Uiteraard was er schoolwerk, maar dat is er altijd, en dat mooie weer niet, hier in ons modderlandje. Ik verbeterde dus wat, installeerde me nota bene in de tuin onder een zonnedoek met mijn laptop, en besloot toen dat ik echt wel de stad in moest. Ik wilde namelijk nog dringend rode sandalen voor onder mijn kleedje op Kobes lentefeest, maar aangezien de rug moeilijk blijft doen, moeten dat platte en verdomde goeie zijn. En nog mijn goesting ook. Ik had al rondgekeken, en was uitgekomen op Mephisto’s, van – houd u vast – 140 euro. Tsja. Wat moet, dat moet, zeker?

Ik ben dus gezwind de elektrische fiets op gestapt en ben naar ’t stad gereden. Eerst naar de Vrijdagsmarkt, want voor een gloednieuwe cache moest ik een foto hebben van Tsjok. En dan in ’t passeren nieuwe cachepotjes opgehaald, en een concealer, en een kleine haardroger voor Wolf, en dan naar de Lakenhalle voor deel twee van die cache, en dan naar de Mephisto. Waar het trouwens niet eens de sandalen werden die ik op het oog had, maar een ander paar. Voor evenveel geld, dat wel, ja. Oh, en dat wapenschild, dat zijn dus geen stalen klootjes, dat blijken kaarsen te zijn. Bummer.

Ik propte alles in de fietstassen, stelde vast dat er nog plaats was voor wat pralines van Chocolou, en laveerde met het fietsje tussen de mensen door. En fietste gezwind weer naar huis, doorheen de stralende zon, nog net niet fluitend. En eigenlijk, waarom niet? De volgende keer fluit ik wel, né.

Thuis werd er nog in het badje rondgeploeterd, zaten we buiten, en vooral: ik heb na het eten – buiten uiteraard – Kobe het vuurkorfje doen uithalen, er één enkele houtblok in aangestoken, en daar samen met hen marshmallows op geroosterd. Alleen doodjammer dat Wolf er niet is, maar bon…

En ’s avonds, nog later, kwam Dirk voor zijn manuscript, en bleven we buiten zitten. Goh, ik ben zó blij met mijn tuin…

Leeuwenhof

Dinsdag had ik zo hard genoten van dat fietsen, dat ik vandaag ook weer de fiets op ging. Gisteren had ik het me niet geriskeerd: het fietsen zelf zou wel gelukt zijn, maar ik had ook drie uur les na elkaar, en dat was wellicht een beetje te veel van het goede om dan nog te fietsen ook.

Maar vandaag had ik amper één uurtje les, van twaalf tot een. Ik fietste naar ginder, gaf les, at op school, en fietste toen gewoon nog wat verder om twee geocaches op te halen. De eerste lag in de Vinderhoutse Bossen. Ik had hem al twee keer staan zoeken, maar toen niks gevonden, omdat in een bos de GPS van mijn telefoon niet ideaal is. Deze keer kon ik hem alsnog van onder een brug plukken, al lag ik bijna in het water :-p

Voor de tweede moest ik wat verderop zijn, en kwam ik onverwacht uit bij een prachtig stukje natuurgebied, een vogelbroedplaats, achter een woonwijk en langs de R4. Het geraas van die auto’s was het enige storende element, voor de rest was het er prachtig. Ik had al vaker op de GPSkaart gezien dat er naast de R4 een meertje lag, maar nog nooit bij stilgestaan. Nu dus wel, en zelfs op het uitkijkplatform.

Pas toen ik effectief stond te zoeken naar de cache, viel het me op dat ik hier ooit al eens eerder was geweest: de bonus van de prachtige, maar helaas ter ziele gegane cachetocht van de Chocomouskes. Het werd wat netelig in korte mouwen en vooral sandalen, maar met enige moeite en een lange stok had ik uiteindelijk toch de cache in handen.

Thuis bleek ik af te klokken op  15 kilometer met de elektrische fiets. Niet slecht voor iemand met een finaal kapotte rug, toch?

Fietsen!

Ik heb echt staan twijfelen vandaag of ik het wel zou durven: met de fiets naar school rijden. Excuseer, met de elektrische fiets naar school rijden, da’s een wereld van verschil. Zo ver is dat nu ook weer niet, amper vijf kilometer, en het weer was prachtig, maarre… ik had er totaal geen idee van of mijn rug dat wel zou uithouden, compleet met brug en al.

Een beetje onzeker ging ik de fiets op, maar dat ging wonderwel, en ook op de brug deed de elektrische motor al het werk, zodat ik wel de beweging, maar niet de inspanning had. Het enige lastige zijn de voortdurende schokken: dat fietspad tussen Wondelgem en Mariakerke ligt ongelofelijk slecht, allemaal gegoten betonvakken met enorme niveauverschillen, verzakte stukken, slecht gerepareerde stukken…
Gelukkig zit ik kaarsrecht op de fiets, en doet de rug op zich absoluut niet moeilijk over die houding.

Maar ik kan vooral met geen woorden beschrijven hoeveel deugd dat heeft gedaan, dat fietsen. Ik heb er intens van genoten, en het geeft me vooral het gevoel dat ik alweer een klein stukje verder ben gekomen. Go me, zeker?

Nu dit weer…

Rond half tien kreeg ik plots, totaal onverwacht, een telefoontje van Bart. Of ik hem kon komen ophalen aan Dok Noord, want zijn fiets was gestolen.

Say what??

Ja dus. Hij had al sinds twaalf uur een resem vergaderingen op Dok Noord, en was verschillende keren voorbij zijn fiets gewandeld, die netjes vastgeketend was aan een fietsenrek. De laatste keer dat hij hem gezien was, was toen hij om zeven uur ging eten. Toen hij rond negen uur de fiets op wilde om naar huis te rijden, was die foetsie. Spoorloos.

Het eerste wat hij deed, was de GPS tracker van het ding laten activeren. Hij bleek in de buurt van de Dampoort te staan. Tiens tiens. Helaas is die gps lang zo accuraat niet als die van een auto, en wijst hij maar een algemene buurt aan. Ik pikte Bart op, en we reden door naar Ekkergem, naar de politie. Daar moesten we een half uurtje wachten voor we ons verhaal konden doen, maar gelukkig nam de agent van dienst ons wel heel serieus. Tsja, zo’n Vanmoof zoals Bart heeft, is geen goedkope fiets, zou je kunnen stellen. Designmodel, elektrisch, volledig elektronisch te bedienen met je iPhone, en met dus een ingebouwde GPS.

Vanmoof-Bike-in-Black

Het duurde ginder nog wel even, en blijkbaar was het ook bijzonder druk, want ze wilden wel een patrouille sturen om eens te gaan kijken in de Dendermondsesteenweg, maar dat ging wel nog even duren. Onderaan het zadel had ik een tile geplakt, een tracker die geactiveerd wordt als er iemand met de juiste app op zijn telefoon minder dan 10 meter in de buurt komt. Dan kan je hem zelfs geluid doen maken. Ideaal thuis voor mijn sleutels en mijn handtas :-p

Om elf uur vonden we het wachten welletjes en reden we naar huis, maar ik had wel gezegd dat ze me eventueel wel nog mochten bellen. En jawel, om half een werd ik uit mijn diepe slaap gewekt door mijn telefoon: of ik het nog zag zitten om te gaan zoeken? Ik sprong in mijn kleren, en reed fluks naar mijn date met een combi aan de frituur aan de Dampoort. That’s a first… Ik stapte in de combi, we reden wat verderop, en samen met twee agenten liep ik dus in het holst van de nacht door de straat. De GPS wees heel duidelijk een afgesloten cité aan als locatie, maar de heren wisten niet goed of achter dat hek het nu ook nog openbaar domein was of niet, en durfden het niet open te maken. Tsja… Ze raadden me aan om de volgende morgen zelf eens terug te komen met de tile tracker, want die was niet afgegaan, ik kon dus niet dicht genoeg in de buurt komen.

Zucht…

En blijkbaar hadden de dieven verstand van dit soort fietsen, want de laatste GPSmeting bleek om 2.10 uur te zijn, en daarna… niks meer.

Bart en ik reden vanmorgen nog even langs, geraakten zelfs probleemloos in de cité, maar helaas, niks meer te vinden natuurlijk.

In de loop van de voormiddag belde de politie nog wel een paar keer, en kwam er zelfs een andere patrouille langs voor een extra verklaring rond het gps- en tilesysteem: het was de eerste keer dat ze ook maar een kleine kans maakten om de dievenbende te kunnen klissen, maar het feit dat de gps uit stond, voorspelt niet veel goeds…

Soit, Bart is dus nu naast zijn rijbewijs ook zijn fiets kwijt. Nog een chance dat ik thuis ben om chauffeur te spelen…

Enfin, als u deze fiets ergens ziet staan of rijden, meld het even. De kans is echter groot dat hij al ergens in het buitenland zit…

Elektrische fiets

De kogel is door de kerk: ik heb me net een elektrische fiets gekocht!

Zo snel? Yup, zo snel. Ik was gisteren mijn (gewone) fiets gaan binnenbrengen bij de fietsenmaker omdat de rem sleept en de versnellingen niet goed werken. Daar stond er een elektrisch exemplaar dat normaal gezien 2300 euro kost, en nu “nog maar” 2000. Dat vind ik algelijk veel geld voor een fiets. En ’t is niet dat ik hem zo mooi vond.

Maar na het vrolijk rondgefiets in Kopenhagen en na met Barts fiets naar huis te zijn gekomen van Ode Gand, was er iets in mij beginnen kriebelen. Ja, fietsen is te lastig, ik geef het toe. Toch om naar school te gaan. ’t Is maar vijf kilometer, maar op 4.5 km zit er een venijnige brug. Ik geraak die wel op hoor, daar niet van, maar als ik dan mijn fiets parkeer aan ’t school, ben ik meteen kletsnat van ’t zweet, en dat is heel vervelend om voor de klas te gaan staan. “Vertrekt dan wat vroeger?” hoor ik u denken. Wel, iedereen die zijn leven deelt met een Rombautje, zal u hierbij op hoongelach onthalen. ’t Is niet dat ik dat niet wil, het lukt me gewoon niet. Nog nooit, en na 46 jaar verwoed proberen om eens niet op de valreep ergens toe te komen, heb ik er me bij neergelegd dat dat ook niet meer zal lukken.

Met zo’n elektrische fiets heb je wel nog de beweging, maar niet meer de inspanning, en zweet je dus niet. Zalig. Je verbrandt er ook wel geen calorieën mee, maar alla.

Bon, deze voormiddag ben ik binnengestapt in Huis Tange, een fietsenwinkel die al van in het begin elektrische fietsen doet, nog lang voor er sprake was van een hype. Al bij het binnenkomen zag ik een heel simpel, matzwart elektrisch model staan, en, ik geef het toe, ik was meteen verliefd. De oudere man achter de toonbank gaf me heel vriendelijk een uitleg, en vroeg om eens anderhalf uur vrij te maken. Dan ging hij met mij gaan fietsen, en kon ik zelf het verschil merken tussen middenmotor en voorwielmotor. Liefst bracht ik zelfs nog een maat of een vriendin mee, want dan konden we drie of vier modellen uitproberen. Ik knikte instemmend, maar vroeg toch langs mijn neus weg hoe veel die matzwarte fiets kostte. “Ah”, zei hij, “ge pikt er meteen de goedkoopste uit: een prima basismodel zonder toeters of bellen. Weete? Laat uw sjakosj hier achter den toog, en gaat er ne keer een rondje mee doen. Dan voelt ge het zelf of het iets voor u is”.

Zo content als een katjen fietste ik iets later gezwind door de Wondelgemse wijken: dit was inderdaad de fiets die ik wou, eentje zoals in Kopenhagen, met dus voorwielmotor. Voor 1199 euro. Nog genoeg, maar bon, daar kon ik mee leven. Al werd dat bedrag iets later toch nog 1350 euro: een zwaardere batterij die dus ook langer zou meegaan. Tsja.

22137006_10214949573279741_4924067484988468396_o

Terug in de winkel kocht ik dus de fiets, en verklaarde ik dat ik hem nu nog moest pimpen: een opvallende fiets met bloemen en felgekleurde fietszakken wordt immers minder snel gepikt. De man keek eens naar mij, haalde een groooote fietsbel uit, stak die in mijn handen, en verklaarde: “Voila, een gruute belle veur een gruute klokke! Ge krijgt ze van mij!”
Ik ben in de lach geschoten, maar vond het wel een mooie geste. En een mooie bel ^^

basil-fietsbel-ding-dong-80mm-scarlet-red-8715019503931-6-l

Ik mag de fiets normaal gezien morgen ophalen. Yay!