Twee uur zitten tijdens een personeelsvergadering, dat lukt echt nog niet, zelfs niet als de adjunct mij zijn goeie bureaustoel geeft. Hmpf.
Deze namiddag zat ik dus bij de rugspecialist, want het is niet normaal dat het nu zo lang problemen geeft. Mijn kinesist is er zeker van dat het de hernia’s zijn die lastig doen aangezien ik compleet scheef loop bij momenten, maar de dokter is daar niet zo zeker van. In elk geval wil hij wat de kinesist ook verlangde: nieuwe beeldvorming. Volgende week dinsdag krijg ik dus opnieuw een botscan, zo eentje waarbij je ingespoten wordt met een radioactieve substantie, een SPECT. Zijn woorden: “Uw kinesist kan gelijk hebben dat het de hernia’s zijn, maar eigenlijk kan ze dat niet weten: we gaan een isotopenscan laten maken van uw skelet en dan verder kijken. Het kan gerust artrose zijn, daar was sowieso al een begin van.”
Mag ik gaan werken? Goh… De specialist heeft me twee weken rust geschreven, maar aangezien zijn vier dochters van mij nog les hebben gehad, kent hij me wel een beetje. Met andere woorden: ik moet zelf bepalen wat ik ga doen. Wil ik werken, dan mag dat, hij gaat me niet tegenhouden. En als ik dan vaststel dat het toch niet lukt, moet ik maar bij de huisarts passeren en een briefje vragen.
En nu maar hopen dat de scan iets aantoont dat wél behandelbaar is en niet dat ik er weer mee moet leren leven, want hier heb ik het moeilijk mee.
Hmpf.