Een vreemde eerste schooldag

Toen vorige week het verlossende woord kwam, sprong Merel een gat in de lucht: vanaf vandaag mag ze weer naar school, volledige dagen (behalve op woensdag) in haar eigen klasbubbel. Ze moeten ’s morgens meteen naar de klas, eten ook in de klas en mogen dan op een afgelijnd stuk van de speelplaats spelen met hun klasgenootjes.

Ik heb een andere Merel. Pas op, als er één iemand plichtbewust en stipt is in dit huis, dan is zij het wel: al haar taken zijn altijd netjes gemaakt, alles altijd mooi ingediend. Maar ze had het ook gehad met die taken op Bingel, de afspraken op Google Hangouts, de verbetersleutels… En nu kan ze dus terug met haar vriendinnetjes naar hartelust spelen, ook al is het nog steeds niet de bedoeling dat ze knuffelen.

En Wolf, ook die trok vandaag terug naar school, maar met veel meer gemengde gevoelens. Ha ja, Arwen mag hij zien wegens gebubbeld, en hij heeft regelmatig afgesproken met zijn beste vrienden om te gaan fietsen of om te zitten kletsen, maar dan wel netjes op afstand. Het was mooi om zien, eigenlijk. Veel boodschap had hij dus niet aan vandaag, de terugkomdag van de vierdes. Het was een voormiddag van verwelkomingsfilmpjes door de leerkrachten, administratie, klasgesprekken en een uurtje buiten op de speelplaats. Alleen heeft het zowat de hele voormiddag geregend, de lol was er dus af, en ook aan de rest had hij niet veel, zei hij.

DIGITAL CAMERA

Hij mag de volgende twee weken nog op donderdag- en vrijdagvoormiddag naar school voor zijn hoofdvakken. Maar hij is het gewoon moe, dus die échte lessen gaan niet veel uitmaken, vindt hij.

Tijd dat het vakantie is en daarna weer gewoon echt les. Hopelijk. En dan vooral terug orde en regelmaat. Het is er toch al voor eentje van de drie.

Bubbelbezoek!

Toen ik dit weekend Wolf ging afzetten bij Arwen, bleef ik, zoals altijd, nog even kletsen met Ann. Ik opperde toen, aangezien we omwille van onze kinderen met elkaar “gebubbeld” zijn, dat ze dinsdag met zijn allen bij ons zouden komen zwemmen. Het ging de laatste dag prachtig weer zijn, en hun eigen – grotere – zwembad was nog niet zwemklaar. Toen ik dan ook voorstelde om hen na mijn livelessen, rond een uur of drie te komen oppikken (want Jarno zat op school) was de zaak meteen beklonken.
Nodeloos om te zeggen dat iedereen ernaar uit keek, zeker? Voor ons het allereerste bezoek in maanden, voor hen de allereerste keer dat ze uit hun kot kwamen voor iets anders dan boodschappen. Ann en ik installeerden ons in de schaduw, de kinderen zaten binnen een paar tellen met zijn allen in het zwembad. Ik had nog overschot van de aardbeientaart, Merel had speciaal een vlaai gemaakt, er was nog fruitsla en er waren warempel zelfs nog aardbeien. Moh.

Tegen half vijf kwam ook Jarno erbij en zijn we nog een hele tijd rustig blijven zitten, terwijl de kinderen genoeg hadden gezwommen en Uno begonnen te spelen. Ook zij hadden duidelijk enorm veel deugd van wat eigenlijk gewoon een normale dag leek. Corona was eventjes ver weg. Oef.

Hadewig

Bij het begin van de coronacrisis vroeg Bart me een gunst: of ik het zag zitten om een vriendin van vroeger te begeleiden bij haar nieuwe blog? Concreet ging het om Hadewig, iemand die ook economie heeft gestudeerd en ik dus nog ken van in onze studententijd. Hey, ik ben zelfs nog een paar keer in haar studio geweest en zo.

Intussen is ze CEO van het Sint-Janziekenhuis, het grootste ziekenhuis in Brussel, en maakt ze dus van héél dicht bij de crisis mee. Je moet het haar nageven: ze heeft haar drie kinderen ondergebracht bij familie en vrienden omdat het risico en de werkdruk te groot zijn, en houdt contact online. Heel bewust dus, ook al mist ze hen keihard. En nee, onderstaand is een still, geen filmpje. Daarvoor moet je verder lezen.

Intussen heeft ze dus een blog opgezet over deze vreemde tijden. Ze neemt elke dag zelf een kort filmpje op, telefoneert elke dag met een ghost writer die haar gedachten in tekst omzet, en haar zus Katelijne maakt er zo goed als elke dag een “beeld” bij: een tekening, een gedachte, een foto.

Ik zet het filmpje en de dagtekening online en begeleid alles zo’n beetje, en verwonder me elke dag weer. En bewonder. Ze wil uitleg geven, een steun zijn in bange dagen, laten zien dat er ook hoop is.

Ik zou zeggen: ga eens kijken, ga eens lezen. Hadewig.be. De moeite.