Toen vorige week het verlossende woord kwam, sprong Merel een gat in de lucht: vanaf vandaag mag ze weer naar school, volledige dagen (behalve op woensdag) in haar eigen klasbubbel. Ze moeten ’s morgens meteen naar de klas, eten ook in de klas en mogen dan op een afgelijnd stuk van de speelplaats spelen met hun klasgenootjes.
Ik heb een andere Merel. Pas op, als er één iemand plichtbewust en stipt is in dit huis, dan is zij het wel: al haar taken zijn altijd netjes gemaakt, alles altijd mooi ingediend. Maar ze had het ook gehad met die taken op Bingel, de afspraken op Google Hangouts, de verbetersleutels… En nu kan ze dus terug met haar vriendinnetjes naar hartelust spelen, ook al is het nog steeds niet de bedoeling dat ze knuffelen.
En Wolf, ook die trok vandaag terug naar school, maar met veel meer gemengde gevoelens. Ha ja, Arwen mag hij zien wegens gebubbeld, en hij heeft regelmatig afgesproken met zijn beste vrienden om te gaan fietsen of om te zitten kletsen, maar dan wel netjes op afstand. Het was mooi om zien, eigenlijk. Veel boodschap had hij dus niet aan vandaag, de terugkomdag van de vierdes. Het was een voormiddag van verwelkomingsfilmpjes door de leerkrachten, administratie, klasgesprekken en een uurtje buiten op de speelplaats. Alleen heeft het zowat de hele voormiddag geregend, de lol was er dus af, en ook aan de rest had hij niet veel, zei hij.
Hij mag de volgende twee weken nog op donderdag- en vrijdagvoormiddag naar school voor zijn hoofdvakken. Maar hij is het gewoon moe, dus die échte lessen gaan niet veel uitmaken, vindt hij.
Tijd dat het vakantie is en daarna weer gewoon echt les. Hopelijk. En dan vooral terug orde en regelmaat. Het is er toch al voor eentje van de drie.
