Geplaatst op

Kennismaking voor onze vijfdes met klassieke muziek

Onze school heeft een Cultuurcel: een groep enthousiaste collega’s die voor leerlingen van 4-5-6 op vrijwillige basis culturele uitstappen organiseren: toneel, opera, concert, dans… Zo zijn ze vaste klant bij het Concertgebouw Brugge.

Toen ze van hen het voorstel kregen om onze vijfdejaars kennis te laten maken met klassieke muziek in het kader van Acoustic Power, zeiden ze dan ook meteen ja. Normaal gezien mikt het Concertgebouw enkel op leerlingen derde graad uit West-Vlaanderen, maar voor ons maakten ze met veel plezier een uitzondering.

Het bleek om een dubbele activiteit te gaan: eerst bij ons op school eind januari een workshop van één of twee lesuren – al naargelang de studierichting – rond klassieke muziek, en dan op maandagnamiddag 22 april een heus concert in het Concertgebouw zelf met het Symfonieorkest Vlaanderen.

Voor leerlingen zoals Kobe was dat natuurlijk niks nieuws, voor anderen was het ook echt een kennismaking met klassieke muziek. Het orkest speelde een uurtje, meer niet eigenlijk, maar voor sommigen was dat ook meer dan genoeg. Ik vond het in elk geval een verrijking en was blij dat ik op maandagnamiddag vijfdes heb, zodat ik mee kon en mocht.

Geplaatst op

Peer Gynt

Vorig jaar had ik niet echt veel tijd, maar dit jaar wilde ik tijd màken voor de activiteiten van de Cultuurcel, toch wanneer er nog plaats was. Voor de voorstelling van Peer Gynt vanavond in het Brugse Concertgebouw was er effectief nog plaats voor collega’s, en dus mocht ook ik mee. Wolf was voor het eerst ook mee, samen met Arwen en een paar vrienden.

De voorstelling was… magistraal. Echt. Ik heb een paar keer met open mond zitten luisteren en zitten kijken naar de tekeningen van Gerda Dendooven. Ik had een concertante verwacht, maar het was veel meer dan dat. De verteller speelde eigenlijk half toneel, net zoals de solisten, en het verhaal was dus meer dan duidelijk. Ik moet toegeven: ik kende dat verhaal eigenlijk niet. Ja, de bekende stukken uit de suite kende ik uiteraard wel, die kan nagenoeg iedereen meeneuriën. Maar de rest? Het grimmige verhaal? De droevige afloop?

Enfin, het hele verslag met wat foto’s heb ik hier op de schoolwebsite gezet. Of wat had u gedacht van een schoolactiviteit, hm?

Geplaatst op

‘Rain’ van Rosas

Donderdag gingen Bart en ik naar het Concertgebouw in Brugge, voor de voorstelling ‘Rain’ van Rosas en Anne Teresa De Keersmaeker, live van muziek voorzien door het ensemble ‘Ictus’.

Ik keek er serieus naar uit, want ik heb al prachtige dingen gezien van hen. Maar, om eerlijk te zijn, van dit werd ik warm noch koud.

Ja, er zaten prachtige stukken in, en op sommige momenten zat ik ademloos te kijken, maar het was me te weinig vertellend. Te… Tsja, te veel geloop, te weinig samen, te weinig vertellend tegen elkaar, vond ik. Maar da’s uiteraard mijn persoonlijke mening. De muziek zat er voor veel tussen, vrees ik. Steve Reichs minimalistische muziek kon me niet bekoren, wel integendeel, hij werkte soms behoorlijk op mijn zenuwen, en stond ook veel te luid. Het was echt de eerste keer dat ik bij een dansvoorstelling de bedenking maakte dat ik in het vervolg beter mijn oordoppen kon meenemen, en dat zou toch niet mogen.

De spel met de kleuren in de kostuums vond ik dan wel weer mooi, maar je gaat niet naar een dansvoorstelling om naar de kleren te kijken. Ja, het was energiek, en ja, ik zat vaak met bewondering te denken aan de enorme stamina van de dansers, maar het sleepte me niet mee, ik zat geen moment in de voorstelling.

Jammer, jammer.

Volgende keer beter?