Geplaatst op

Gladiator II

Een paar dagen geleden stuurde Jeroen een berichtje: of we geen zin hadden om op kosten van Fintro naar de film te gaan, meer bepaald Gladiator II in de Kinepolis, voorafgegaan door een receptie en daarna ook nog vanalles.

Mooi meegenomen dat dat net op Barts verjaardag was, vonden we, en we zeiden niet nee. Ik geef het toe: ik heb getwijfeld want het is een lange film, maar cinemazetels zitten vrij goed, ik kan voortdurend anders gaan zitten en lekker onderuit hangen. En ik wilde de film wel zien ook, dat ook natuurlijk.

We zorgden dat we niet te lang op voorhand waren, net op tijd voor één drankje, zodat we niet te lang hoefden recht te staan.

En de film? Fijn spektakel, historisch gezien vaak compleet van de pot gerukt, maar het toont wel de wrede aard van de Romeinen. En ik heb ervan genoten, vooral van de boten, want die kan ik dan weer netjes in mijn cursussen verwerken. Erg eigenlijk, he, dat ik bij zo veel beelden telkens denk: “Oh, dat kan ik gebruiken! En dat kan daar! En dat past precies bij dat gedicht!”

Na afloop zijn we, op aandringen van Jeroen, nog vijf minuten gebleven, maar de rug werkte echt niet meer mee, dus waren we vrij snel thuis. Fijne avond gehad, daar niet van, en dus een dikke merci naar mijn broertje.

Geplaatst op

John Wick

Hier ten huize zijn we behoorlijk fan van Keanu Reeves, en dat is zelfs een mild understatement. De nieuwe John Wick zijn we dan ook gewoon met zijn allen in de cinema gaan bekijken. De plot is niet bepaald ingewikkeld te noemen: “John Wick, excommunicado en nog steeds op de vlucht, ontdekt een manier om de High Table te verslaan. Om zijn vrijheid terug te krijgen, moet hij het opnemen tegen de Marquis de Gramont: een geduchte nieuwe vijand die overal ter wereld machtige allianties heeft gesmeed en Johns oude vrienden in tegenstanders verandert.” (Bron: Cinenews). Je moet dus ook de vorige gezien hebben, maar eigenlijk stoort dat niet. Het draait per slot van rekening om de prachtige, immens gewelddadige vechtscènes en de briljante beeldvoering. Het is zelfs geteld: Reeves zegt amper 360 woorden in de film.

En toch, toch heb ik genoten van de film, en de rest van het gezin ook, heb ik de indruk. Een fijne manier om de vakantie in te zetten.

Geplaatst op

Avatar: the way of water

Bart stelde voor om met zijn allen naar de film te gaan, en meteen ook Lieze mee te nemen, want Merel gaat altijd overal naar toe met haar.

Hij zocht en boekte de tickets die een uur na uitkomen nog beschikbaar waren, en dat bleken 4D tickets te zijn: met 3D-bril, maar ook met regen, wind, blazen aan je hoofd, en vooral de stoelen die alle richtingen uitgaan. Euh….

3D is bij Avatar absoluut een meerwaarde: de visual effects zijn zonder meer verbluffend, als je weet dat zowat alles CGI is. Je zit zo veel meer in de film zelf… Maar die 4D? Euh nee, liever niet: dat is echt een gimmick. Ja, het werkt als ze vliegen op een ikran en je dan meebeweegt, maar eigenlijk zouden ze het alleen mogen doen als je zogezegd mee op een van die beesten zit en niet als je er enkel maar naar kijkt. En dat is vaker het geval: wanneer een schot gelost wordt, krijg je een windstoot in je oor, ook al is het de tegenstander die schiet. Tijdens woeste gevechtsscènes zit je precies op een rollercoaster, waardoor het soms zelfs te veel was voor mijn rug. Het verwonderde me nog zeer sterk dat ik niet misselijk werd: dat viel al bij al nog mee. Maar, zoals Wolf het verwoordde, het haalt je uit de film in plaats van je er nog meer in te betrekken. Je voelt het te veel als extern aan waardoor je focus verslapt en dat is jammer.

En de film zelf? Magistraal… Het verhaal is quasi identiek aan dat van de vorige Avatar, dat wisten we, en dat stoort ook niet. Het is vooral prachtig, prachtig in beeld gebracht, en nee, die drieënhalf uur stoorde me niet, al weet ik dat veel mensen de film langdradig vonden.

Geplaatst op

Black Widow

Wij gaan eigenlijk zelden naar de film. Alle films zijn na verloop van tijd beschikbaar op een klein scherm, en daar is het net iets goedkoper, net iets comfortabeler, en je hoeft je er niet voor te verplaatsen.

Maar sommige films lenen zich nu eenmaal beter tot bekijken op een groot scherm. En soms is het gewoon leuk om met de hele familie eens naar de film te trekken, zeker als je de rest van je vakantie hebt laten vallen.

En dus stonden we vandaag met zijn vijfjes in de Kinepolis voor Black Widow. We zijn allemaal fan van de Marvel films, allemaal fan van la Johansson, en dit soort films ziet er nu eenmaal inderdaad beter uit op groot scherm.

Yip. ’t Was in orde, ’t was amusant, het was geen Kunst maar gewoon vertier, en dat moet ook kunnen. Zeker met een drankje en wat knabbels erbij.

Maar noot aan mezelf: volgende keer oordoppen meenemen. En Wolf zei spontaan hetzelfde. Véél te luid naar ons goesting, jammer genoeg. Geen idee waarom dat zo moet, maar bon.

 

Geplaatst op

Fillem

Toen ik hoorde dat onze tweede en derde graad, zoals elk jaar na de kerstexamens, naar de film gingen, had ik terloops tegen Peggy, onze personeelsverantwoordelijke, gezegd dat ze me gerust mocht inschakelen, mocht er een tekort aan begeleiders zijn. Ze waarschuwde me wel dat ik nog steeds officieel in ziekteverlof ben, en dat ik dus niet verzekerd ben, mocht ik iets tegenkomen. Maar dat zou ik, mocht ik gewoon naar de film gaan, ook niet zijn.

En jawel, een ingeschakelde collega had op hetzelfde moment ook klassenraad in een andere school, en dus nam ik zijn plaats in. Ik had wel aan de verantwoordelijke laten weten dat ik niet echt op voorhand ging aankomen omdat ik wilde vermijden dat ik lang ging moeten rechtstaan, maar dat ik gerust wilde patrouilleren tijdens de film zelf. Mijn reputatie gaat me vooraf, en in mijn bijzijn durven ze toch geen kik geven. Waar ik helaas niet aan gedacht had, was dat ze aan het werken zijn aan de Kapiteinstraat, en dat de omleiding voor nogal wat problemen zorgt. Als in: een kwartier aanschuiven. Ik was dus een kwartier te laat, maar was toch nog net op tijd voor de film zelf.

En daar moest ik tot mijn scha en schande vaststellen dat het me niet lukt om twee uur in een cinemazetel te zitten. Echt niet. Ik  heb rondgelopen, gepatrouilleerd, rechtgestaan, tegen de muur geleund, opnieuw gezeten… En alles nog eens opnieuw.

Zucht.

En de film? Battle of the sexes, over de tennisster Billie Jean King en haar wedstrijd tegen Bobby Riggs. Niet slecht, maar ook niet wow. Tsja…