Fietsen door de heldere zomerse ochtendlucht, als alles nog fris is en de beloofde warmte nog moet komen, is een van de kleine geneugten waar ik dol op ben.
Edoch.
Fietsen met drie kinderen, waarvan eentje nog echt moet leren in het verkeer fietsen en nog alle kanten uit zwiebelt, valt daar echter niet onder. Geloof me. Wolf reed voortreffelijk voorop, Merel genoot in het stoeltje achterop bij mij, en Kobe… Tsja, Kobe maakte kennis met de goot, knuffelde een paal, en zorgde ervoor dat ik een jaar van mijn leven kwijtspeelde, of zo voelde het toch aan. Over de twee kilometer doorheen de woonwijk, met nauwelijks auto’s onderweg, deden we bijna twintig minuten, zodat we royaal te laat waren op sportkamp. Gelukkig zijn het daar ook geen stipte beginners.
Een en ander zorgde er wel voor dat de koffie thuis, in alle rust, dubbel zo hard smaakte.
Tegen half elf was het uit met de rust: ons ma arriveerde, om gezellig samen, als moeder-dochtermoment, te gaan shoppen in datzelfde Lochristi van gisteren. Missie: een nieuw paar sandalen voor haar, een T-shirt of zoiets voor op haar nieuwe groene rokje van Desigual dat blijkbaar een onmogelijk kleur heeft, en dat was het zo ongeveer. Vrij beperkt, dus.
Het begon eigenlijk al zeer goed: in de eerste schoenwinkel hadden we al prijs. Al duurde het toch wel een klein uur voor ze beslist had welk paar ze nu eigenlijk ging meenemen. Wijven!
Maar omdat een tweede paar sandalen eigenlijk ook nog wel moest kunnen, vond ze, stopten we ook nog bij een resem andere winkels. Helaas. We waaiden zo wel per toeval nog de C&A binnen, omdat die toch naast een schoenwinkel lag, en we kwamen nota bene allebei buiten met een felgroene jas: zij een regenvestje, ik een kort nepleren ding dat ik ongelofelijk wijs vond. Tot zover mijn voornemen niks te kopen.
We waaiden nog winkel in, winkel uit, kochten brol bij de Action, gingen de boogpees in de Decathlon inwisselen voor een korter exemplaar, en togen naar Lochristi Dorp voor een late lunch. Alwaar de ober me vergat te vertellen, bij het bestellen, dat een hammetje toch minstens een half uur wachttijd is. Tegen kwart over twee hadden we alsnog ons eten, en ik moet zeggen: het was het wachten waard. Heerlijk!
Veel winkels wilden we eigenlijk niet meer doen, we hadden het zo wat gehad, en gingen eventueel nog even in Evergem kijken voor een stevige beha voor haar. Maar in het passeren stopte ik nog even in de Cassis/Paprika, en jawel, zelfs twee mooie witte T-shirtachtige dingen voor ons ma op dat fameuze rokje. Score!
Missie geslaagd.
In Wondelgem leende ik fluks een fiets van de immer fantastische apotheker, en troonde ma mee om de kinderen op te halen. Lag het nu aan het feit dat oma mee was of niet, feit is dat Kobe deze keer geen aandrang voelde om palen te knuffelen of iets in die strekking. Hij leert echt snel.
Enfin, drukke dag met totaal geen verplichtingen, en alweer een fijn vakantiegevoel. Dank u, ma!
