Geplaatst op

Even geen koor

Met spijt in het hart heb ik vandaag een knoop doorgehakt: ik stop even met het koor. Jawel, dat koor dat ik een goeie vijf jaar geleden mee heb helpen oprichten en waar ik echt wel graag in zing.

Maar het is momenteel gewoon te veel. De donderdag is echt een zware lesdag voor mijn rug – vijf uur les, waarvan drie uur met een groep van 28 veertienjarigen die op zich allemaal wreed wijs zijn, maar in groep gewoon een beetje te veel zijn – en het loopt al tegen het einde van de week. Als ik dan nog twintig minuten moet rijden, twee uur (en meestal ietsje langer) op een slechte stoel moet zitten en me daarbij ook nog eens fysiek en mentaal moet inspannen – zingen doe je niet zomaar even, geloof me, toch niet op degelijk niveau – dan is dat niet bevorderlijk voor die rug.

En ja, dan moet je keuzes maken. Want wat doe ik daarnaast nog? Eén keer om de twee weken twee uur roleplay, één keer per maand een quiz op uitstekende stoelen en dat is het wel zowat. Voor de kinderen hun activiteiten moet ik voorlopig niet echt meer rijden, dat scheelt ook. En ja, af en toe ga ik nog eens naar toneel of met Gwen eten of zo, maar niet op regelmatige basis.

En toch moet ik ergens nog in snijden, want momenteel blijf ik echt op het uiterste randje van mijn tandvlees zitten.

Ik ben ervan overtuigd dat ik op een bepaald moment wel terug ga naar het koor, daarvoor zing ik te graag, en ze hebben me beloofd dat ze mijn stoel bij de tenoren warm zullen houden.

Maar nu dus even niet.

Cantandum non est. Me paenitet.

Geplaatst op

Concert in Wevelgem

Ik sprak er al eerder een paar keer over: dat ik het werk van Soenen eigenlijk echt niet graag zong en ook niet wild was van Jenkins. Maar onze dirigent beloofde ons dat dat zou beteren, dat we er een andere kijk op zouden krijgen.

Wel…

Hij kreeg gedeeltelijk gelijk.

De voorbije weken waren echt zwaar: naast het vele schoolwerk en de extra klassenraden waren er dus ook de extra repetities, waarvoor ik dan ook nog telkens anderhalf uur in de auto moest zitten. Gelukkig geven die autoritten wel rust aan mijn rug, maar dan nog.

Er was op vier september een extra repetitie, op 18 oktober, op zes november, op 8 november, en vandaag dus het concert. En ja, ik heb wel altijd een stoel, maar het blijft zwaar, want ook drie uur zitten is een behoorlijke opgave, zeker wanneer je dan nog de ziel uit je lijf zingt.

Maar vandaag was er dus concert: om vier uur raccord voor de Soenen, om vijf uur die voor de Jenkins, en dan om zeven uur het concert zelf. Er waren broodjes voorzien en ik had mijn matje mee om op te liggen tussendoor.

En het concert? Een goeie 800 man kwam luisteren, vond het eerste deel zeer bevreemdend – maar ik kon me er intussen eigenlijk nog wel in vinden, hoe raar het soms ook klinkt – en was vooral ondersteboven van deel 2. Die Jenkins is indrukwekkend: verschillende stijlen, een ‘oproep tot het gebed’, uitgevoerd door een heuse muezzin, en zelfs een feilloos gespeelde Last Post. Voeg daarbij ook nog de hier en daar wel zeer harde projectie die speciaal bij het werk werd gemaakt, en je had een geheel dat ongelofelijk paste op de vooravond van 11 november. We droegen dan ook allemaal een ‘poppy’.

Ik was stikkapot na afloop, maar best wel tevreden. Al bij al een fijn concert, ja.

Geplaatst op

Gullegem, begot

Ons koor Cantandum is niet vies van een uitdaging. Of liever: ons bestuur en onze dirigent zijn redelijk ambitieus.

In november houden we een concert in Wevelgem met maar liefst acht koren en een harmonieorkest, en het hangt aan de ribben!

Niet alleen zingen we “The Armed Man” van Karl Jenkins, wat op zich nog wel meevalt, maar zingen we ook nog een werk van Willy Soenen, de vader van dirigent Geert. Dit werk, “Oratorio”, is nog nooit uitgevoerd, het ligt al enige jaren op een plank, en ik snap waarom. Ik schreef het al eerder: het is pokkemoeilijk en klinkt behoorlijk atonaal: ik hoor het echt niet graag.

Maar Geert bleef volhouden dat dat is omdat we het geheel niet horen: met het orkest en de solisten erbij, zou het helemaal anders moeten klinken. Blijkbaar denkt ook het orkest er zo over, want ook zij zien het niet echt zitten, hoorden we. Vandaag was er dus een extra repetitie in Gullegem met enkel de twee Gentse koren die dit werk zullen zingen – de West-Vlaamse koren doen hier niet mee – en het orkest dus.

Resultaat? Meh.

Ik hoor het nog steeds echt niet graag en het blijft klote om te zingen, om eerlijk te zijn. Ja, het is een pak beter nu het allemaal samen komt, maar mooie muziek? Nope. Het is dan ook nog eens serieus druk op school, ik ben moe, zodat ik eigenlijk weinig zin heb in het koor momenteel.

Ach ja…

Een engagement is iets waar je moet achter staan, ook als het wat minder gaat, toch?

Geplaatst op

Extra repetitie

Zoals ik eerder schreef, is het koorjaar wel degelijk begonnen. Geert, onze dirigent, meende het meteen ook heel hard: vandaag zat ik dus de hele prachtig zonnige middag in een grote hal in Wevelgem, waar je zelfs niet zag of de zon scheen of het regende…

Het was de eerste gezamenlijke repetitie voor de acht koren en het orkest, maar ik was niet bepaald onder de indruk. We hebben alleen de Jenkins doorgenomen, en dat doornemen dekt zo ongeveer de lading: we hebben elk deeltje twee keer gezongen, één keer al zittend, één keer al staand – allez, ik bleef zitten – en dat was het. Geen aanwijzingen, geen verbeteringen, geen regie, niks. We hebben stapels, tònnen fouten gezongen maar dat deerde blijkbaar niet. Ja, dat stipje in de verte op de foto was de dirigente.

Het resultaat: een zeer onbevredigd gevoel en vooral een compleet verloren middag, want het is drie kwartier rijden. Ik was dus al weg om kwart over een en was pas thuis tegen zeven uur, tijd die ik zo in het begin van het schooljaar eigenlijk wel beter kon gebruiken.

Tsja. Volgende keer beter, zeggen we dan.

Geplaatst op

Een nieuw koorseizoen

Strikt genomen is dat vorige week al begonnen met een extra repetitie op dinsdag, maar een op twee dinsdagen zijn voor mij ingenomen door Masks, en dat is ook een vast engagement, dus nee, voor mij begon pas vandaag weer het koorseizoen.

En onze dirigent, samen met de stuurgroep, is behoorlijk ambitieus dit jaar. We zingen in november samen met zeven andere koren en een harmonieorkest twee grote werken: The Armed Man van Karl Jenkins, en Oratorio van Willy Soenen. Dat laatste is een wereldcreatie, maw. het is nog nooit eerder uitgevoerd. En ik snap waarom, om eerlijk te zijn: het is pokkemoeilijk en ik hoor het ook echt niet graag, laat staan dat ik het graag zing.

Maar Geert blijft volhouden dat dat is omdat het voorlopig nog zeer atonaal klinkt omdat we het geheel niet horen: met het orkest en de solisten erbij, zou het helemaal anders moeten klinken.

Hmmm, ik ben benieuwd. Maar bon, we zijn dus wel weer aan het zingen ^^

Geplaatst op

Concert + feestje

Zoals gezegd was het een bijzonder drukke week. Om half zes stond ik in de Sint-Coletakerk voor de raccord, om acht uur zongen we ons concert met Cantandum en deed ik de presentatie.

Om half tien waren we klaar, en terwijl de rest nog iets dronk en napraatte, sprong ik in de auto en reed naar Deurne. Ha ja, want Philip werd 40 en gaf een feestje en daar wilde ik echt wel bij zijn.

Het grootste deel van de avond – om niet te zeggen de hele tijd – heb ik met Koen en met Veerle zitten kletsen en het werd een aangename avond, jawel. Ik was blij dat ik er toch nog geraakt was, want ik had er niet op gerekend. Drukke week + concert + presentatie = pijnlijke rug, dacht ik, maar dat bleek goed mee te vallen. Zelfs de stem werkte nog volop mee, want anders was ik ook niet gegaan.

Soit, fijne dag. Morgen nog een concertje, yepla.