Vandaag moest ik nog eens in ons pa zijn tuin zijn: ik wilde een paar takjes van de bruidssluier halen om te zien of we die hier wortel konden doen schieten.
Euh…
In 2018 ben ik nog met de kinderen en een extra paar handen het ergste onder handen gaan nemen: het tuinpad was weer zichtbaar, de rozen gesnoeid, een paar jonge bomen weggehaald, dat soort dingen.
Toen Jeroen daarna tijdelijk zijn intrek in het kantoor nam terwijl er bij hem werd verbouwd, had hij de hele tuin laten kortwieken omdat zijn kantoor er nu eenmaal op uitkijkt en je de klanten moeilijk een wildernis kunt laten zien. Het was een beetje kaal, maar bon, het was nodig.
Awel, ik was nu al heel lang niet meer in zijn tuin geweest, enne… Zucht.
Laat ons zeggen dat we wel met minder moeite dan de vorige keer tot aan het timmerkot zijn geraakt, maar dat ik toch nog de snoeischaar heb moeten hanteren om de wilde rozenranken uit de weg te halen.
Nee, we gaan er geen energie meer insteken, dat is voor de volgende eigenaar. Ik wens die mensen alvast veel goeie moed toe.